Μια μαμά με επιλόχεια κατάθλιψη εξομολογείται

Μια μαμά με επιλόχεια κατάθλιψη εξομολογείται

Όταν γεννιέται ένα παιδί μαζί του γεννιέται και μια μαμά. Τι γίνεται όμως όταν η μαμά νιώθει κατάθλιψη; Χωράει μια μαμά με κατάθλιψη στον τέλειο κόσμο που έχουν δημιουργήσει οι άλλοι για αυτήν; Δε θα σου πω για ποιους λόγους μια μαμά έχει κατάθλιψη μετά τη γέννα ή ακόμα και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Λίγο οι ορμόνες, λίγο το περιβάλλον, λίγο τα προβλήματα στην οικογένεια, λίγο από όλα και δεν αργεί να έρθει η κατάθλιψη.

Θα σου πω όμως πως νιώθει μια μαμά με κατάθλιψη ….

Καταρχάς…. φοβάται. Φοβάται να μιλήσει. Φοβάται ότι αυτό που νιώθει είναι κοινωνικά κατακριτέο. Ποια μαμά δεν θέλει να αγκαλιάσει το παιδί της; Ποια μαμά δεν είναι χαρούμενη; Ντροπή.. ντροπή …. δεν είσαι αξία μάνα”. Και πολλά άλλα.

Είναι μπερδεμένη …. δεν καταλαβαίνει γιατί νιώθει έτσι. Μήπως τελικά όντως δεν αξίζει να είναι μαμά;

Είναι μόνη…..

Είναι ανασφαλής…..

Είναι γεμάτη θλίψη …. γεμάτη δάκρυα …. γεμάτη αγωνιά.

Όλα αυτά τα νιώθει εσωτερικά …. γιατί από έξω της χαμογελά, χαίρεται κάθε στιγμή με το μωρό της, δείχνει πλήρης και ευτυχισμένη. Όμως ….. βαθιά μέσα της δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, δεν ξέρει ποιες να είναι οι κινήσεις της. Που να μιλήσει; Έχει παγιδευτεί στις σκέψεις και στα άσχημα συναισθήματα. Ντροπή …τύψεις …. μοναξιά και θλίψη …. απέραντη θλίψη που εγκλωβίστηκε σε αυτή την κατάσταση. Εάν  κάποιος δικός της το καταλάβει θα την βοηθήσει να βρει τον εαυτό της. Εάν όχι, τότε θα στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις. Άκουσε με …… Δεν είσαι εσύ που δε θέλεις το μωρό σου, δεν είσαι εσύ που κλαις ποτάμια δάκρυα μέσα σου, δεν είσαι εσύ που δεν θέλεις τον σύζυγο σου ή τους δικούς σου.

Είναι το τέρας που λέγεται κατάθλιψη

Κοίταξε  το στα μάτια …. ονόμασε το και πες του ότι θα πολεμήσεις μέχρι να φύγει.

Το ταξίδι θα είναι μεγάλο και ίσως λίγο δύσκολο …. αλλά όταν φτάσεις στο σημείο που θα είσαι μόνη με τον εαυτό σου χωρίς αυτό το τέρας, θα καταλάβεις πόση δύναμη είχες μέσα σου, θα καταλάβεις ότι δεν ήσουν αυτό το τέρας. Ντροπή, τύψεις, κλάμα. Αυτά ήταν τα αισθήματα μου όταν γέννησα. Μαζί με τον φόβο μήπως με ανακαλύψει κάποιος. Μοναξιά …. αυτό ένιωθα. Μόνη σε έναν κόσμο και όλοι οι άλλοι στον δικό τους. Το “χαστούκι” που πήρα ήταν μεγάλο και ήρθε από το μωρό μου ….. αυτό  μου άνοιξε τα μάτια για να δω την αλήθεια. Ήταν σα μπουνιά στο στομάχι όταν ξαφνικά ξύπνησα και κατάλαβα τι μου συμβαίνει. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν γεμάτοι τύψεις …τύψεις …. τύψεις… προσπάθεια και επίμονη. Ήμουν πιο δυνατή από αυτό το τέρας και ο χρόνος με το παιδί μου δε θα πήγανε άλλο χαμένος. Πολλά πισωγυρίσματα … μεγάλες απογοητεύσεις ενώ παράλληλα έπαιζα σε όλους θέατρο. Την περίοδο εκείνη θα την περιέγραφα ως “τούνελ σκοτεινό” ….. έψαχνα κάθε μέρα μια αχτίδα φωτός αλλά δεν υπήρχε. Τότε ξανά γυρνούσα στην αρχή και τα παρατούσα …. αλλά την επόμενη μέρα ξανά ξεκινούσα. Ώσπου ….μου χαμογέλασες και κατάλαβα ότι μια νέα εποχή ξεκινούσε για εμάς ….μαζί …ενωμένοι και δυνατοί. Τίποτα δεν θα έμπαινε ξανά ανάμεσα μας… Ακόμη και τώρα έρχονται δάκρυα στα μάτια μου όταν σκέφτομαι την σκοτεινή περίοδο που έζησα. Αλλά ξέρω πως είμαι πιο δυνατή από τις αναμνήσεις.

Είσαι πιο δυνατή από το τέρας.

Ζήτα βοήθεια …. δεν είσαι η μόνη …. δεν είσαι μόνη….

Το τέρας θα φοβηθεί και θα φύγει όταν αντιληφθείς ότι δεν είσαι αυτό.

Ο τέλειος κόσμος δεν υπάρχει …. είναι ένα ψέμα και μην το δέχεσαι.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ …. ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ!

Η αναγνώστρια που μας έστειλε το κείμενο θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της.

Οι ιστορίες σας Τελευταία άρθρα