Αν είσαι μαμά και δυναμική γυναίκα που έχεις βαρεθεί να δουλεύεις σε επαγγέλματα που δεν σε εκφράζουν, αν θες να αλλάξεις επαγγελματική καριέρα αλλά παράλληλα να είσαι κοντά στα παιδιά σου και στην ανατροφή τους, αν δεν έχεις βοήθεια με τα παιδιά και πρέπει να βρεις μια δουλειά από το σπίτι που συγχρόνως να σε κάνει χαρούμενη, να σε εκφράζει, να νιώθεις παραγωγική και δημιουργική, να εξελίσσεσαι συνεχώς… Αν κάθε πρωί σηκώνεσαι με το ζόρι για να πας στη δουλειά, τη διεκπεραιώνεις με το ζόρι και σου επηρεάζει αρνητικά και όλη την υπόλοιπη ζωή και ψυχολογία σου, είμαι σίγουρη ότι η ιστορία της Ελένης θα σε εμπνεύσει και θα σου δώσει κίνητρο να γίνεις αφεντικό του εαυτού σου, να συνεισφέρεις ενεργά στον οικογενειακό προϋπολογισμό, από την άνεση του σπιτιού σου και του υπολογιστή σου.
“Είμαι η Ελένη, 42 χρονών, σύζυγος, μητέρα 2 παιδιών 7 και 8,5 ετών και εργαζόμενη από τα 18 μου χρόνια. Αρχικά, όσο ήμουν φοιτήτρια, δούλευα σε πρόχειρες δουλειές, μέχρι που βρήκα δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών μου, και έτσι άρχισα να χτίζω το βιογραφικό μου ως μηχανικός. Έχω σπουδάσει και εργαστεί για 10 χρόνια ως Τοπογράφος Μηχανικός και συγκεκριμένα σε μελέτες μεγάλων έργων Οδοποιίας, Πράξεων Εφαρμογής και Εθνικού Κτηματολογίου. Ήμουν πάντα μια εργαζόμενη με υψηλό αίσθημα ευθύνης, σεβασμό τόσο σε προϊσταμένους όσο και σε υφισταμένους, ενώ όλοι μιλούσαν για τις πρωτοβουλίες και την οργανωτικότητά μου. Βρέθηκα λοιπόν να εργάζομαι σε μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες του χώρου, με υψηλές απαιτήσεις. Στην εταιρία αυτή έμεινα για 9 χρόνια έως ότου αυτή έκλεισε, λόγω οικονομικής κρίσης. Έκλεισε μετά από 50 χρόνια ιστορίας στον χώρο.
Βρέθηκα λοιπόν άνεργη κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους εργαζόμενους, και καθώς δεν μπορούσα να βρω δουλειά ως μηχανικός, για 7 χρόνια έκανα πρόχειρες δουλειές, περιμένοντας την επανεκκίνηση του κλάδου μου. Εργάστηκα αρχικά part time, σε 6ωρη απασχόληση για ένα project που παρείχε εξυπηρέτηση πελατών 7 μέρες την εβδομάδα και 24 ώρες τη μέρα. Δούλευα σε βάρδιες, πρωί, απόγευμα ή νύχτα και μάλιστα χωρίς ρουτίνα. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι ενώ τη μία μέρα δούλευα νυχτερινή, την επόμενη μπορεί να ήμουν απογευματινή και τη μεθεπόμενη πρωινή ή πάλι νυχτερινή. Κι ενώ το πρόγραμμα βάρδιας έβγαινε μία φορά το μήνα, αναπροσαρμοζόταν συνεχώς λόγω ασθένειας συναδέλφων ή αυξημένου φόρτου του τηλεφωνικού κέντρου. Ήταν πολύ συχνό να με καλούν και να μου ζητούν να πάω για δουλειά σε δυο ώρες. Εκείνη την περίοδο ήρθαν στον κόσμο και τα παιδιά μου, με διαφορά δεκαέξι μηνών μεταξύ τους. Μετά την εξάμηνη άδεια λοχείας επέστρεψα και τις δυο φορές στη δουλειά. Τα παιδιά πήγαν παιδικό σταθμό, καθώς οι γιαγιάδες δεν μπορούσαν να βοηθήσουν για λόγους υγείας. Ακόμη θυμάμαι να κάνω Χριστούγεννα ή αλλαγή χρόνου στο τηλεφωνικό κέντρο. Δούλευα ανήμερα το Πάσχα, Κυριακές, αργίες, δεκαπενταύγουστο, αλλά το χειρότερο ήταν ότι όταν ζητούσα άδεια, μάθαινα έως και την προηγούμενη μέρα αν αυτή εγκρίθηκε. Δηλαδή δεν μπορούσαμε να κανονίσουμε τίποτα ως οικογένεια, ούτε διακοπές! Αποφάσισα να αναζητήσω άλλη δουλειά. Χρειαζόμουν μία πρωινή πενθήμερη εργασία, θα ήταν όμως πάλι εκτός αντικειμένου μου, ο κλάδος μου δεν είχε ακόμη ζήτηση.
Η επόμενή μου δουλειά ήταν σε ωράριο γραφείου. Το αντικείμενο ήταν οι τηλεφωνικές πωλήσεις. Η κόρη μου ήταν τότε δέκα και ο γιος μου είκοσι έξι μηνών. Τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν από τις πρώτες μέρες. Η εργοδοσία ήταν ανυπόφορη σε απαιτήσεις, οι ώρες δουλειάς ήταν πάντα περισσότερες του οκταώρου και τα χρήματα ελάχιστα. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια εργασιακού μπούλινγκ, τόσο από συναδέλφους, όσο και από τη διοίκηση. Προσβολές, ψυχολογικός εκβιασμός, ρατσισμός προς τις μητέρες, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων. Σε αυτό το εργασιακό περιβάλλον έζησα τον απόλυτο παραλογισμό. Κάποια στιγμή μού αρνήθηκαν να φύγω μισή ώρα νωρίτερα, ώστε να πάρω τα παιδιά από τον παιδικό σταθμό που εκτάκτως έκλεινε νωρίτερα και ενώ ο σύζυγός μου βρισκόταν στην επαρχία για δουλειά, παρόλο που θα κάλυπτα την επόμενη μέρα την υποχρέωση του οκταώρου μου και παρ’ όλο που εργαζόμουν δώδεκα ώρες, τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας. Κι όταν τους είπα ότι δεν έχω άλλη λύση εκείνη τη μοναδική φορά, μου απάντησαν ότι αυτό δεν ήταν δικό τους πρόβλημα κι έπρεπε να το λύσω μόνη μου. Τότε είχα ήδη αρχίσει να ξοδεύω τον μισθό μου στους γιατρούς, λόγω στρες!
Την ίδια περίοδο άρχισαν να εμφανίζονται θέσεις εργασίας πάνω στην σπουδές μου. Προς απογοήτευσή μου όμως, ήταν είτε για πολλές ώρες και λίγα χρήματα, είτε ημιαπασχόληση, είτε για συμβάσεις λίγων μηνών. Ένιωθα αποτυχημένη ως άνθρωπος, επαγγελματικά, αλλά κυρίως ως μητέρα, γιατί γυρνούσα σπίτι το βράδυ. Δεν έβλεπα τα παιδιά μου, δεν μου είχε μείνει υπομονή γι’ αυτά, δεν υπήρχε χρόνος για τίποτε άλλο παρά για μια δουλειά με ελάχιστα χρήματα…Είχα ιλίγγους σε βαθμό που δεν μπορούσα να περπατήσω χωρίς να πέσω. Το πρωί που χτυπούσε το ξυπνητήρι ένιωθα ότι κάτι μου σφίγγει το λαιμό και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Είχα χάσει το χαμόγελό μου. Όλες οι κινήσεις μου ήταν μηχανικές, ήμουν απλά διεκπαιρεωτική ακόμη και με τα παιδιά μου. Δεν αντλούσα πλέον ικανοποίηση από τη ζωή μου. Έπρεπε τάχιστα να απομακρυνθώ από αυτό το εργασιακό περιβάλλον, πού όμως θα έβρισκα ένα υγιές; Όλοι οι γνωστοί μου ζούσαν παρόμοιες εμπειρίες, τα εργασιακά είχαν δυσκολέψει παντού.
Τότε ήταν που βρέθηκε στο δρόμο μου η Tupperware. Πήγα καλεσμένη σε μία επίδειξη και μια άλλη εργαζόμενη μητέρα εκεί, μου πρότεινε να σκεφτώ την απασχόληση αυτή.
Ήθελα με κάθε τρόπο να ξεκινήσω να δουλεύω χωρίς αφεντικό πάνω από το κεφάλι μου και σκέφτηκα να δοκιμάσω.
Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτή η δουλειά μπορούσε να αποτελέσει τον βιοπορισμό μου. Στα πλεονεκτήματα μετρούσα το ότι δούλευα όποτε και όσο ήθελα εγώ ακόμη και από το σπίτι! Όταν ήταν άρρωστα τα παιδιά μου ήμουν σπίτι μαζί τους, έκανα διακοπές όποτε και όσο ήθελα εγώ και όταν δούλευα εκτός σπιτιού, μπορούσα να έχω μαζί μου και τα παιδιά. Το καλύτερο ήταν ότι τα καλοκαίρια μου μπορούσα να τα περνώ στο εξοχικό με τα παιδιά, δουλεύοντας από κει! Ένιωσα να βρίσκομαι σε μια εργασιακή όαση! Ξαφνικά όλα τα προβλήματα υγείας εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας! Βρήκα το χαμόγελό μου κι ένιωθα πιο ελεύθερη από ποτέ! Χαιρόμουν τα παιδιά μου αλλά χαιρόμουν και με το νέο μου εργασιακό περιβάλλον στο οποίο άκουγα μόνο “μπράβο” για κάθε προσπάθεια! Σιγά σιγά άρχισαν να ξεδιπλώνονται μπροστά μου επαγγελματικές ευκαιρίες που δεν μπορούσα να πιστέψω. Επιτέλους άρχισα να έχω κίνητρα και προσδοκίες! Ο σύζυγός μου μου είπε “επιτέλους σε βλέπω επαγγελματικά ευτυχισμένη”! Και όντως όλοι γύρω μου έβλεπαν μια Ελένη που ακτινοβολούσε όρεξη για ζωή, για δουλειά, για δημιουργία!
Σήμερα, σχεδόν 5 χρόνια μετά, απολαμβάνω μία καριέρα που δεν φανταζόμουν ποτέ! Πλέον, κατακτώντας στόχους και μετρώντας διακρίσεις, βρίσκομαι στην ιεραρχία στη θέση της Elite Manager στην Tupperware Ελλάδος. Έχω δίπλα μου μία ομάδα γυναικών που με εμπιστεύτηκαν και ήρθαν να δουλέψουμε μαζί, σχεδόν όλες είναι μητέρες μικρών παιδιών. Έχω προϊσταμένους μου ανθρώπους που αναγνωρίζουν τις δεξιότητές μου και με υποστηρίζουν ώστε να εξελιχθώ. Με σέβονται ως άνθρωπο, ως επαγγελματία, ως μητέρα.
Αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου και αυτό έγινε με τον καλύτερο τρόπο! Μη διστάζεις να φεύγεις από περιβάλλοντα που δεν σε σέβονται, που δεν σου ταιριάζουν, που δεν αντλείς ικανοποίηση. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε σε ημίμετρα.
Ένα κακοποιητικό εργασιακό περιβάλλον έχει πάνω μας την ίδια επίδραση με ένα κακοποιητικό άτομο.
Πρέπει εμείς οι ίδιοι να αποφασίσουμε να φύγουμε από τη νοσηρότητα. Μη μένεις σε μία κατάσταση που δεν σε ευχαριστεί. Μη βάζεις ενέχυρο την προσωπική και την οικογενειακή σου ζωή, σε μια δουλειά που σε φθείρει. Πάρε αποφάσεις για τις οποίες θα είσαι περήφανη στο μέλλον. Τόλμησε να αλλάξεις τη ζωής σου και ο απολογισμός θα σε δικαιώσει!”
Αν θες και εσύ να σε βοηθήσει η Ελένη να αλλάξεις την επαγγελματική σου σταδιοδρομία, μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί της.
