Τελειώνοντας το “Μια νύχτα ακόμη“ του Κώστα Κρομμύδα, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα, ομολογώ πως ένιωσα μια γλυκιά μελαγχολία καθώς το ταξίδι μου με την Ισμήνη είχε φτάσει στο τέλος.. Ταυτόχρονα όμως, είχα κι ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης για όσα είχα νιώσει και βιώσει διαβάζοντας το… Με το λυτρωτικό έως μεθυστικό θα έλεγα, αίσθημα της κάθαρσης..
Μετά το “Μυρωδιά από σανίδι” έρχεται το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα για να μας δείξει ακόμη μια φορά πόσο εξαιρετικός συγγραφέας είναι. Μόνο που αυτή τη φορά μας παρουσιάζει ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι του συγγραφικού εαυτού του… Χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια που σου κόβουν την ανάσα λίγο πριν το τέλος. Με περιγραφές λυρικές. Ο Κώστας Κρομμύδας καταφέρνει να μπει στην ψυχή του κάθε ήρωα και να την αποτυπώσει στο χαρτί με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Ξεκινώντας το ταξίδι μας στις σελίδες του “Μία νύχτα ακόμη”, η Ισμήνη και ο Φελίπε μας προσκαλούν να γνωρίσουμε τη μαγευτική Ιταλία. Να δοκιμάσουμε νέες γεύσεις.. να πιούμε αρωματικό κρασί.. να γελάσουμε με την καρδιά μας.. Δυνατά! Να συγκινηθούμε και να ζήσουμε τον απόλυτο Έρωτα. Όλα αυτά έρχονται κι ενώνονται αρμονικά μεταξύ τούς, όπως τα κομμάτια ενός παζλ. Όσα νιώθουμε δηλαδή, όσα γευόμαστε και οσφριζόμαστε, όσα ζούμε. Στο παζλ της ίδιας της ζωής. Της ζωής που πρέπει να δεχόμαστε με όλα της τα δώρα. Τα όμορφα και τα άσχημα της. Της ζωής που πρέπει να ζούμε στο έπακρο, την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό με οδηγό μονάχα την καρδιά και τα όνειρα μας. Αυτό έρχεται να μας διδάξει το βιβλίο αυτό, που θα έλεγα πως είναι περισσότερο ένας οδηγός αισιοδοξίας. Κι αυτό, γιατί, μέσα από τον πόνο γεννιέται η χαρά. Μέσα από τη δυσκολία γεννιέται η δύναμη. Μέσα από τον αληθινό Έρωτα γεννιέται η ατόφια, η αληθινή αγάπη που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Που δεν τη φθείρει ο πόνος, αλλά αντίθετα την κάνει ακόμα πιο δυνατή…
Μέσα από τις λέξεις του ο Κώστας Κρομμύδας μας προτρέπει να ζήσουμε. Η πρωταγωνίστρια του, Ισμήνη, που θα μπορούσα να είμαι εγώ.. Εσύ.. Η φίλη ή η αδερφή μου, μας φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής της να ζήσουμε το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο. Μας συμβουλεύει με χαμόγελο, να γελάμε δυνατά, να ονειρευόμαστε, να συγχωρούμε και να αγαπάμε αληθινά.
Και πως, όπως η άμμος γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλα μας χωρίς να μπορούμε να την συγκρατήσουμε, έτσι γλιστρούν και οι στιγμές και φεύγουν…
Μονάχα με ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών μας…
Τέλος, όπως σε όλα τα βιβλία του Κώστα, το παρόν δίνει φυσικά ο Έρωτας. Μόνο που αυτή τη φορά, ο Έρωτας έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή. Έρωτας για τη ζωή λοιπόν… Έρωτας για τις στιγμές της. Έρωτας για τα όνειρα μας.. Έρωτας για το ταξίδι.. Κι όπως λέει και ο αγαπημένος μου Νίκος Καζαντζάκης….. “Μία αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε….”.
“Τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ…”
της Άννας Μπλαβάκη
