Μεγαλώνοντας επτά χρόνια ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού έχω μάθει να καταλαβαίνω και να νιώθω τι χρειάζεται και τις ανάγκες του χωρίς να μου έχει πει μια λέξη ακόμα. Να πετάω από τη χαρά μου με κάθε πολύ μικρή κατάκτησή του. Μπορεί να μην έχει συμμετάσχει σε παρέλαση ή να μην έχει πει ποίημα σε σχολική γιορτή, αλλά ακόμα και οι μουτζούρες που κάνει σε ένα χαρτί μου φαίνονται τα ωραιότερα έργα τέχνης.
Έχω ανακαλύψει δυνάμεις που ούτε καν ήξερα ότι είχα, στο άκουσμα της διάγνωσης του να πεισμώνω, να γεμίζω δύναμη, να μην το βάζω κάτω, να είμαι αισιόδοξη και να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά και όσο μεγαλώνει θα βελτιώνεται. Δεν έχω δικαίωμα να απογοητευτώ, ακόμα και πριν λίγους μήνες που ο παιδοψυχίατρος μου είπε ότι αφού δεν έχει μιλήσει μέχρι τα έξι μισή χρόνια, μάλλον δε θα μιλήσει ποτέ, να ελπίζω και να εύχομαι να τον διαψεύσουμε.
Έχω την ικανότητα να νιώθω το “μαμά” και το “σ’ αγαπώ” χωρίς να το έχω ακούσει ποτέ από το γλυκό του στοματάκι. Ανακάλυψα υπομονή που δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, γιατί μπορεί να χρειαστεί κάτι να το πούμε ή να το κάνουμε 10, 100 ή 1.000 φορές, αν χρειάζεται να μάθει κάτι καινούργιο.
Όταν διανύω κακές μέρες και νιώθω στα “πατώματα” πάντα αυτό κρατάει ελάχιστα και μαγικά βρίσκω τον τρόπο να ξανά σηκωθώ, γιατί δεν μου επιτρέπεται να λυγίσω, αν παραιτηθώ εγώ τι θα κάνει χωρίς εμένα; Έχω μάθει να χειρίζομαι με δεξιότητα τα αγενή βλέμματα, σχόλια και παρατηρήσεις, εντάξει όχι πάντα για να είμαι ειλικρινής, αλλά τις περισσότερες φορές! Ακόμα και μέρες σαν την σημερινή που πήρα στα χέρια μου τον δείκτη νοημοσύνης του για να ανανεώσω το επίδομα αναπηρίας του και η βεβαίωση ανέφερε ότι το νοητικό του δυναμικό εκτιμάται στο επίπεδο της σοβαρής νοητικής υστέρησης, να κρατάω τα δάκρυα μου, να παραμένω αισιόδοξη και να εύχομαι να μπορέσει να έχει μια αυτόνομη ζωή ακόμα και όταν δε θα υπάρχει η μαμά και ο μπαμπάς.
Μωρό μου δε θα λυγίσω ποτέ, όσες αναποδιές και να έρθουν στο δρόμο μας να είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε, πιστεύω σε σένα και πιστεύω ότι μια μέρα θα τους διαψεύσεις όλους, αλλά ακόμα και να μην το κάνεις θα είμαι πάντα περήφανη για κάθε μικρή σου νίκη.
Καμία διάγνωση, κανένας δείκτης δε θα μειώσει την περηφάνια και την αγάπη μου!
Δεν έχω νιώσει ποτέ ντροπή για σένα, μόνο ντρέπομαι κάποιες φορές για αυτή την κοινωνία που μεγαλώνεις, η οποία δεν είναι ακόμα ευαισθητοποιημένη και έτοιμη να αποδεχτεί και να αγκαλιάσει αγγελούδια σαν και σένα!
18/10/2021
της Έφης Αργυροπούλου περήφανης μαμάς του Δημητράκη
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
