Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα ΨΥΧΙΚΗΣ Υγείας να σας ξανά συστήσω τη μανούλα μου, η οποία νοσεί ψυχικά τα τελευταία είκοσι και…. κάτι χρόνια, από τότε που πέθανε ο αδερφός μου, το παιδί της.
Αυτή την ασθένεια την έχω ζήσει από πρώτο χέρι, τη βίωσα στο πετσί μου και ακόμα την βιώνω… Δεν μπορούσα να δεχτώ όταν την επισκεπτόμουν μικρή στα ψυχιατρικά ιδρύματα ότι είναι “τρελή”, άλλωστε με αυτές τις στερεοτυπικές ταμπέλες δεν χαρακτηρίζουν όσους νοσούν ψυχικά;
Αυτή η αρρώστια είναι πολύ ύπουλη, δε φαίνεται, δεν μπορείς να την αναγνωρίσεις ξεκάθαρα, όμως έχει τη δυνατότητα να διαλύσει το άτομο που νοσεί αλλά και το στενό του περιβάλλον….
ΔΕΝ μπορούσα να δεχτώ ότι είχα “χάσει” τη μανούλα μου, γιατί μπορεί να μην είχε φύγει από τη ζωή αλλά είχε “φύγει” από τις ζωές μας και δεν ξανά γύρισε από τότε ποτέ! Και καθώς μεγάλωνα σε μια κοινωνία που οι ψυχιατρικές αρρώστιες ήταν κατακριτέες και περιθωριοποιημένες, έπρεπε να αντιμετωπίσω και κάποιους – ευτυχώς λίγους – άμυαλους συντρόφους που στον πρώτο τσακωμό, ήμουν ΤΡΕΛΗ σαν τη μάνα μου! Για χρόνια υποσυνείδητα πάλευα να αποδείξω τα αυτονόητα…
Να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω τους ψυχικά ασθενείς, να μην τους χλευάζετε, γιατί εκτός ότι ποτέ δεν ξέρετε αν κάποια στιγμή έρθετε στη θέση τους, είναι μια από τις πιο δύσκολες και μοναχικές ασθένειες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος και τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή, είναι μη αναστρέψιμη!
Είναι τόσο λεπτή η γραμμή μεταξύ λογικής και παράνοιας!
Όσοι είστε ψυχικά υγιείς να νιώθετε ευγνωμοσύνη και μη το θεωρείται δεδομένο. Σας λέω με σιγουριά ότι δεν είναι!
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
