Δημήτρη μου, λουλουδάκι μου, δεύτερο παιδάκι μου, θέλω να σου πω τόσα πολλά και να σου ζητήσω τόσες πολλές συγγνώμες … Νιώθω πολλές τύψεις που δεν είχα τον ίδιο πρωτόγνωρο ενθουσιασμό όπως είχα στον αδερφό σου. Πάντα τα δεύτερα παιδιά είναι λίγο “αδικημένα” γιατί ΜΑΜΑ έγινα στο πρώτο παιδί, αλλά μετά εξακολουθώ να είμαι ΜΑΜΑ, λίγο πιο έμπειρη, λιγότερο αγχωμένη, γιατί είχα ήδη την εμπειρία και μαζί σου είμαι πιο “ολοκληρωμένη”, πιο “έτοιμη” ΜΑΜΑ.
Συγγνώμη ψυχή μου… που όταν σε είχα στην κοιλιά μου δεν είχα την ηρεμία να απολαύσω την εγκυμοσύνη, να βγάλω άπειρες φωτογραφίες, δεν είχα το ίδιο άγχος κάθε φορά που πήγαινα στον γιατρό για υπέρηχο, δεν σου μίλαγα πολύ και που ο μπαμπάς σου δεν χάιδευε τόσο την κοιλίτσα μου όπως στην πρώτη εγκυμοσύνη. Δεν είχα τον χρόνο αγάπη μου, γιατί έπρεπε να φροντίζω τον αδερφούλη σου και παράλληλα να κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού και να δουλεύω. Όμως σου ορκίζομαι, σε περίμενα με την ίδια λαχτάρα και ανυπομονησία και πέταγα στα σύννεφα όταν γεννήθηκες.
Συγγνώμη μωρό μου… που όταν γεννήθηκες δεν σε έβγαλα άπειρες φωτογραφίες, δεν τις εκτύπωσα, δεν ετοίμασα πολλά άλμπουμ και κορνίζες, δεν έχω ολοκληρώσει ακόμα το λεύκωμα σου που θα έπρεπε να γράψω όλες τις πρώτες σου “κατακτήσεις”. Απολογούμαι και ντρέπομαι που το λέω, αλλά ακόμα έχω αμελήσει να ετοιμάσω το άλμπουμ της βάφτισής σου. Είχα τόσες πολλές υποχρεώσεις από την ημέρα που γεννήθηκες που πραγματικά περνάει η μέρα και δεν καταλαβαίνω πώς πέρασε. Έχω όμως όλες τις “πρώτες σου φορές”, τις “πρώτες σου κατακτήσεις” και αρκετές φωτογραφίες που σ’ έχω βγάλει και εσένα, μέσα στο κινητό, στον υπολογιστή αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα μέσα στην καρδιά μου.
Συγγνώμη καρδιά μου… που δεν ξενύχτησα ατελείωτα βράδια πάνω από το προσκεφάλι σου για να ακούσω αν ανασαίνεις. Απλά ήμουν έμπειρη μαμά πια και δεν ανησυχούσα τόσο πολύ όσο στον αδερφό σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξαγρύπνησα στο προσκεφάλι σου όταν αρρώσταινες, όταν ήθελες απλά παρέα ή αγκαλίτσα. Που δεν αγχωνόμουν αν έχεις φάει μέχρι την τελευταία κουταλιά φαγητού ή έχεις πιει την τελευταία γουλιά γάλα. Που ακόμα και όταν έπεφτε κάτω η πιπίλα δεν την αποστείρωνα πάντα ή δεν την έπλενα κάποιες φορές, δεν σου άλλαζα φορμάκι με τον πρώτο λεκέ, ούτε την πάνα κάθε τρίωρο. Τι να σε κάνω που ήσουν και είσαι τόσο εύκολο παιδάκι σε όλα σου, στο φαγητό, στον ύπνο, γκρινιάζεις ελάχιστα, είσαι το πιο βολικό παιδί του κόσμου. Ίσως γιατί και εγώ ήμουν πιο έμπειρη ΜΑΜΑ μαζί σου και δεν τρελαινόμουν όταν έπεφτες μη χτυπήσεις. Δεν έβλεπες στα μάτια μου την αγωνία σε κάθε μικρή σου κίνηση ώστε να σε αγχώνω και να σου προκαλώ άγχος και νευρικότητα, γιατί τα είχα ζήσει ήδη με τον αδερφό σου, έμαθα από αυτόν και εσένα σε μεγαλώνω πιο ήρεμα, πιο χαλαρά, με λιγότερες αγωνίες, άγχη, φωνές και με λιγότερα ΜΗ και ΟΧΙ.
Συγγνώμη ομορφιά μου… που φοράς τα ρούχα του αδερφού σου και έχεις λιγότερα καινούργια από ό,τι έχει αυτός, που τα outfits σου δεν είναι τέλεια σεταρισμένα, που όταν βγαίνουμε βόλτα δεν σε ντύνω σαν μοντέλο όπως έκανα με τον Κωνσταντίνο. Αλλά αυτή είναι η τύχη των δεύτερων παιδιών, ειδικά όταν είναι το ίδιο φύλλο. Που κάποια παιχνίδια σου είναι χρησιμοποιημένα και μισό διαλυμένα. Άλλωστε αυτό που έχω ήδη διδάξει στον αδερφό σου και θα το μάθω και σε εσένα, είναι ότι η ευτυχία βρίσκεται στις στιγμές, εμπειρίες και ανθρώπους, όχι στα υλικά αγαθά, είτε είναι μεταχειρισμένα, είτε καινούργια.
Συγγνώμη… για τις πρώτες σου φορές, κατακτήσεις, πρώτες μέρες στο σχολείο που δεν τις έκανα τόσο μεγάλο ζήτημα όπως στον αδερφό σου. Συγχώρεσέ με που όλα σου τα πάρτι δεν ήταν τόσο υπερπαραγωγή, με προσκλητήρια, κεράσματα, δωράκια για τους φίλους σου, διακόσμηση σ’ όλο το σπίτι και ένα μπουφέ που ταΐζαμε εκατό άτομα. Θέλω να ξέρεις όμως, ότι σε κάθε σου γενέθλια κλαίω από χαρά και ευτυχία που είσαι υγιής και σου παραγγέλνω με την ίδια λαχτάρα την πιο όμορφη τούρτα. Νιώθω απερίγραπτα περήφανη που είσαι το πιο γλυκό, ευαίσθητο και χαμογελαστό παιδάκι του κόσμου. Που οι δάσκαλοί σου πάντα μου λένε τα καλύτερα λόγια για σένα, ότι είσαι από τα πιο χαρούμενα και τρυφερά παιδιά που έχουν γνωρίσει, ο “αγκαλίτσας” όπως σε λένε χαριτολογώντας.
Ξεχωριστό μου αγγελούδι, όταν ήρθες στη ζωή μου η αγάπη μου δε μοιράστηκε, πολλαπλασιάστηκε!
Αγαπούσα ήδη πολύ τον αδερφό σου, είχαμε περάσει ήδη τέσσερα χρόνια μαζί και όταν σε είχα στην κοιλίτσα μου, έκανα ανόητες σκέψεις πώς θα μπορέσω να σε αγαπήσω και εσένα το ίδιο… Και όμως σ’ αγάπησα από το πρώτο δευτερόλεπτο που σε αντίκρισα! Κάθε μέρα σε λατρεύω όλο και περισσότερο και σ’ αγαπάω ακριβώς το ίδιο όπως τον Κωνσταντίνο. Δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν έρθεις και με ολοκληρώσεις ακόμα πιο πολύ στον ρόλο της ΜΑΜΑΣ. Μπορεί να ήξερα από πριν κάθε μήνα της μετέπειτα ζωής σου γιατί τα είχα ήδη ζήσει, αλλά τα απόλαυσα πάλι με τον ίδιο ενθουσιασμό. Μη σου πω επειδή δεν ήμουν αγχωμένη και ήξερα τι με περίμενε, απόλαυσα ακόμα περισσότερο και πιο χαλαρά το μεγάλωμά σου. Δεν ούρλιαζα ασυναίσθητα από φόβο κάθε φορά που έπεφτες και δεν ερχόταν το “τέλος του κόσμου” όταν ανέβαζες λίγο πυρετό ή έβηχες.
Δεν στεναχωρήθηκα που σε γέννησα με καισαρική, που σε θήλασα τέσσερις μήνες και όχι ένα χρόνο και… γιατί δυστυχώς υπάρχει αυτή η κακιά συνήθεια των ανθρώπων να κρίνουν τα πάντα. Ακόμα και οι μαμάδες μεταξύ τους μαλώνουν γι’ αυτό το θέμα. Και η μαμά που γέννησε φυσιολογικά και θήλασε δυο χρόνια αλλά και η μαμά που γέννησε το μωράκι της με καισαρική και δεν κατάφερε να το θηλάσει όσο θα ήθελε, αγαπάει το αγγελούδι της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ζει και αναπνέει γι’ αυτό, κοιμάται και ξυπνάει με την έννοια του.
Θέλω πάντα να θυμάσαι αναπνοή μου, ότι παρ’ όλο που δεν τα έζησα όλα ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ μαζί σου, σε λατρεύω ακριβώς όπως τον αδερφό σου, είσαι η ψυχή μου, η ζωή μου, τα πάντα μου και θα στο λέω κάθε στιγμή, με κάθε αφορμή, όσο έχω την ευλογία να μεγαλώνουμε μαζί. Ανυπομονώ αυτά που σου γράφω να τα διαβάσεις όταν μεγαλώσεις και να είσαι σίγουρος ότι και οι δυο έχετε την ΠΡΩΤΗ θέση στην καρδιά μου και καρδιοχτυπώ και για τους δυο ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ.
Η μαμά σου……
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
