Ποτέ πια δε θα είμαστε ίδιοι μετά από αυτό που ζούμε. Θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να αγγίξουμε και να αγκαλιάσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα με τον αυθορμητισμό που το κάναμε παλαιότερα. Θα περάσουν μήνες μέχρι να σταματήσουμε να πηγαίνουμε προς τα πίσω ασυναίσθητα όταν βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής με έναν άνθρωπο. Θα είναι άραγε η ζωή μας το ίδιο ανέμελη στην επαφή μας με τους άλλους ανθρώπους;
Πότε άραγε θα υποχωρήσει από το πρόσωπό μας το βλέμμα τρόμου και αβεβαιότητας; Πότε θα ξαναγελάσουμε μέσα από την καρδιά μας χωρίς να φοβόμαστε για το αν αρρωστήσουμε εμείς ή κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο;
Άραγε όλη αυτή η δοκιμασία που καλούμαστε να ζήσουμε θα μας στερήσει κάθε ίχνος αυθορμητισμού;
Η ζωή δεν είναι το ίδιο διασκεδαστική και όμορφη αν δεν την μοιράζεσαι, αν δεν πας μια βόλτα στη θάλασσα, για ένα καφέ, ένα ταξίδι με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Η ζωή που δεν μοιράζεται είναι άχρωμη, μουντή, ανιαρή… Δεν είναι συναρπαστική αν δε φιλάς και δεν σφιχταγκαλιάζεις τους ανθρώπους που αγαπάς! Το άγγιγμα μπορεί σε δευτερόλεπτα να διεγείρει όλες τις αισθήσεις, να μας πάει στον έβδομο ουρανό. Η αφή είναι από τις μόνες αισθήσεις που μπορεί να εξιτάρει όλα τα εγκεφαλικά μας κύτταρα.
Ας είναι αυτή μια δυνατή εμπειρία που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή, τους ανθρώπους, τις καταστάσεις, να γίνουμε καλύτεροι και πιο συνειδητοποιημένοι άνθρωποι. Ελπίζω και εύχομαι να αλλάξει την κοσμοθεωρία μας και μετά από αυτήν τη διαδικασία να γίνουμε λίγο πιο ευαισθητοποιημένοι, ανθρώπινοι, να νοιαζόμαστε περισσότερο για τον συνάνθρωπο, να είμαστε προσγειωμένοι και να καταλάβουμε ότι δε χρειάζεται να έχουμε έπαρση. Να γίνουμε πιο προσιτοί, να επικρίνουμε λιγότερο τους πάντες και τα πάντα. Να μειωθεί ο φθόνος και η κακία στις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί ο κορωνοϊός μας δίδαξε περίτρανα ότι είτε είμαστε πλούσιοι, είτε φτωχοί, είτε πανέμορφοι, είτε λιγότερο όμορφοι, είτε αδύνατοι, είτε όχι τόσο αδύνατοι, είμαστε όλοι ίδιοι. Ο ιός δεν κάνει εξαιρέσεις και δεν μπορούν ούτε όλα τα πλούτη του κόσμου να τον εξαγοράσουν.
Όσο και αν η ζωή είναι δύσκολη, συνάμα είναι τόσο μα τόσο γλυκιά και μας δίνεται η δυνατότητα να τη ζήσουμε μόνο μία φορά.
Μακάρι να μη χρειαζόταν να έρθουμε αντιμέτωποι με τόσο δύσκολες καταστάσεις για να κάνουμε την εσωτερική μας ενδοσκόπηση. Μακάρι να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τους ανθρώπους. Μακάρι να μη χρειαζόταν ένας αόρατος εχθρός να μας στερήσει τους αγαπημένους μας, την αγκαλιά τους, το φιλί τους, το τρυφερό τους χάδι…. Τον καιρό που θα #μενουμεσπιτι, θα έχουμε άπλετο χρόνο να συγκροτήσουμε τη σκέψη μας, να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στην προσωπική μας φροντίδα, να παίξουμε πιο πολύ με τα παιδιά μας, να συζητήσουμε με τον σύζυγο ή τον σύντροφό μας, που στους κανονικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας πάντα παραπονιόμασταν ότι δεν προλαβαίναμε. Είναι η καταλληλότερη περίοδος να γνωριστούμε καλύτερα και να αποβάλουμε το στρες που είχαμε μόνιμα πριν.
Ας δούμε τα θετικά και να είμαστε ευγνώμονες όσοι από εμάς αυτός ο αόρατος πόλεμος μας βρήκε στην ασφάλεια και στη ζεστασιά του σπιτιού μας.
Εγώ σίγουρα δε θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος μόλις τελειώσει ο αναγκαστικός εγκλεισμός μας και η αποχή από τη γλυκιά καθημερινότητα και κανονικότητά μας. Εσείς θα είστε ίδιοι;
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
Διαβάστε όλες τις δικές μου σκέψεις εδώ.
Ακολούθησε το Working Moms και στο Instagram
Δεν θα είμαι η ίδια! Σίγουρα τώρα είμαι αρκετά τρομοκρατημένη! Αγχωμένη μεν πιο ανθρώπινη δε