Κυρία Cullen, τι σας ενέπνευσε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο, τα «Χαμένα Γράμματα του Γουίλιαμ Γουλφ», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος;
Θυμάμαι να ανακαλύπτω το ποίημα του John Donne “To Sir Henry Wooton’’ στο “Soundings”, όταν μελετούσα για το απολυτήριό μου . Η φράση «περισσότερο από τα φιλιά, τα γράμματα ενώνουν τις ψυχές» κάτι ξύπνησε μέσα μου και παρέμεινε στο μυαλό μου για πολλά χρόνια. Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω να δουλεύω πάνω σε ένα μυθιστόρημα για πρώτη φορά, αυτή ήταν η πρώτη γραμμή που έγραψα στη σελίδα και μετά αποσύρθηκα! Άρχισα να σκέφτομαι αναφορικά με τη χαμένη τέχνη -και τη δύναμη- της συγγραφής γραμμάτων και να διερωτώμαι κατά πόσο διαρκεί η αγάπη με το πέρασμα του χρόνου. Ήθελα να δημιουργήσω έναν κόσμο άπειρων δυνατοτήτων όπου η μαγεία και ο ρεαλισμός θα μπορούσαν να συγκρουστούν και όλα ήρθαν στο φως.
Ξεκίνησα, λοιπόν, με δύο ερωτήσεις στις οποίες ήθελα να απαντήσω. Θα μπορούσε κάποιος να ερωτευτεί κάποιον χωρίς να τον έχει γνωρίσει, μόνο και μόνο λόγω της δύναμης των γραμμάτων που θα αντάλλαζαν; Κι αν αυτό συνέβαινε, πώς η φυσική υπόσταση των προσώπων αυτών θα διέφερε από εκείνο που αντιπροσώπευε τον εαυτό τους στο χαρτί. Έτσι, προέκυψε ο χαρακτήρας της Γουίντερ. Μία Ιρλανδή που γράφει και ταχυδρομεί τα γράμματά της στο μεγάλο της έρωτα που θεωρεί ότι θα βρει, αλλά που ωστόσο δεν έχει ακόμη γνωρίσει. Από εδώ και στο εξής η πλοκή ξεδιπλώθηκε… Πού καταλήγουν όλα τα χαμένα γράμματα και τα αζήτητα δέματα; Και ποιος θα βρει τα γράμματα της Γουίντερ; Το να δημιουργήσω το Τμήμα της Αζήτητης Αλληλογραφίας όπου οι «ντετέκτιβ» προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο των χαμένων γραμμάτων ήταν μεγάλη χαρά για εμένα. Και η ανακάλυψη ενός συγκεκριμένου ντετέκτιβ που ευαισθητοποιήθηκε πλήρως από τη γοητεία της γραφής της Γουίντερ ήταν μια αποκάλυψη. Ο Γουίλιαμ Γουλφ ήταν ουσιαστικά ο πρωταγωνιστής που «αναδύθηκε», προκειμένου να βρω τις απαντήσεις που αναζητούσα.
Συστήστε μας, λοιπόν, τον Γουίλιαμ Γουλφ και την Γουίντερ…
Ο Γουίλιαμ Γουλφ εργάζεται στο Τμήμα Αζήτητης Αλληλογραφίας του Ταχυδρομείου στο Ανατολικό Λονδίνο. Καθημερινά προσπαθεί να λύσει το μυστήριο των μη παραδοθέντων γραμμάτων και δεμάτων, ούτως ώστε να φτάσουν στον προορισμό τους. Όταν ανακαλύπτει κάποια γράμματα που γράφει μια γυναίκα που ονομάζεται Γουίντερ στον έρωτα της ζωής της , τον οποίο δεν έχει… γνωρίσει ακόμη, ξεδιπλώνεται μπροστά του επί της ουσίας το πιο σημαντικό μυστήριο. Η Γουίντερ είναι μία Ιρλανδή γυναίκα που ζει στο Λονδίνο και γράφει προκειμένου να ανακαλύψει τις πεποιθήσεις της για τον έρωτα, αλλά και για να κατανοήσει τη νέα της ζωή μακριά από το σπίτι.
Μήπως η πικρία των ανεκπλήρωτων ονείρων και υποσχέσεων όσον αφορά το γάμο του Γουίλιαμ τον ώθησαν να ερωτευτεί τη Γουίντερ;
Νομίζω ότι ο Γουίλιαμ δεν ήταν τόσο ερωτευμένος με τη Γουίντερ, όσο με την ιδέα της και με το τι αντιπροσώπευε αυτή αναφορικά με τα δικά του όνειρα και μυστικά. Τον ανάγκασε στην ουσία να θέσει και να απαντήσει ερωτήσεις σχετικά με το γάμο του και με το πού μπορούσε να βρει την ευτυχία.
Όταν ο Γουίλιαμ προσπαθεί να κατανοήσει γιατί η σχέση του με την Κλερ «ξεθώριασε», αναρωτιέται αν ήταν κάτι προφανές που του είχε ξεφύγει ή αν ήταν εκατομμύρια μικρές σταδιακές αλλαγές… Για ποιο λόγο η αγάπη σε έναν γάμο «ξεθωριάζει», κατά τη γνώμη σας;
Θεωρώ πως είναι πολλοί οι λόγοι που χωρίζουν ένα ζευγάρι, αλλά το σημαντικότερο κατ’ εμέ είναι η έλλειψη επικοινωνίας, καθώς τα άτομα σταματούν να μιλούν μεταξύ τους.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση με την οποία ήρθατε αντιμέτωπη κατά τη διάρκεια της συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου;
Το να ξεπεράσω την ανασφάλειά μου ως προς τις ικανότητές μου και να πιστέψω πως θα το ολοκληρώσω.
Εργαστήκατε στον Εθνικό ραδιοφωνικό σταθμό της Ιρλανδίας για επτά χρόνια, ενώ αργότερα προσληφθήκατε στην ομάδα Marketing της Google. Τι σας ώθησε να γράψετε και πώς σας βοήθησε η πρότερη εργασιακή εμπειρία σας;
Θεωρώ πως το ένστικτο της επιθυμίας να γράψω ένα βιβλίο εμφανίστηκε πολύ νωρίς. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια στιγμή που να μην ονειρεύομαι ότι μια μέρα θα κρατάω στα χέρια μου το βιβλίο που έγραψα, μα δε βρήκα την αυτοπεποίθηση παρά μόνο λίγο πριν από τα 30 μου να προσπαθήσω και να το κατορθώσω. Το να δουλεύεις full time, ενώ προσπαθείς να γράψεις, ήταν πολύ δύσκολο, αλλά θεωρώ πως όσο περισσότερο είσαι έξω στον κόσμο, γεύεσαι τη ζωή και γνωρίζεις νέους ανθρώπους , τόσο περισσότερο ενημερωμένος είσαι ως προς το γράφειν. Πιστεύω, συνεπώς, πως οι προηγούμενες εργασίες μου συνέβαλαν πολύ σε αυτό.
Τι σας άρεσε να διαβάζετε, όταν ήσασταν μικρή;
Λάτρευα το διάβασμα από μικρή και πιστεύω πως τα διαβάσματα της παιδικής μου ηλικίας λειτούργησαν καθοριστικά ώστε να γίνω συγγραφέας. Αγαπούσα οτιδήποτε της Enid Blyton, αλλά η μητέρα μου μου σύστησε όλες τις κλασικές ιστορίες που είχε αγαπήσει και η ίδια μικρή: «Μικρές κυρίες», «Μαύρη ομορφιά», «Χάιντι», «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», «Ο Μυστικός κήπος», «Τα χρονικά της Νάρνια».
Ποιους συγγραφείς θαυμάζετε;
Νομίζω πως η λίστα με τους συγγραφείς που με εμπνέουν είναι απεριόριστη και διαρκώς εξελίσσιμη, αλλά σίγουρα περιλαμβάνει τους ακόλουθους: Donna Tart, Ian MacEwan, Jane Austen, Kazuo Ishiguro, Edna O’Brien, Elizabeth Strout, Michael Cunningham, Anne Enright, Michael Shabon και Audrey Niffenegger.
Ποιο βιβλίο ξεχωρίσατε το 2018 και μας συστήνετε;
Τα δύο αγαπημένα μου βιβλία πέρυσι ήταν το Milkman της Anna Burns, που πήρε το Man Booker και το Less του Andrew Seen Greer, που πήρε το Πούλιτζερ. Και τα δύο ορθώς βραβεύτηκαν και άξιζαν της αναγνώρισης που έλαβαν.
Πώς είναι μια τυπική μέρα συγγραφής για εσάς; Είστε προσκολλημένη σε ένα αυστηρό πρόγραμμα;
Κάθε μέρα είναι μια διαφορετική μέρα για εμένα. Και παρόλο που επιθυμώ να επιτύχω μία ρουτίνα, φαίνεται ότι δεν έχω βρει τη μαγική φόρμουλα ακόμη!
Έχετε βρεθεί ποτέ στην Ελλάδα; Τι θεωρείτε ότι έχουμε κοινό οι Έλληνες και οι Ιρλανδοί;
Ναι, έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και πέρασα πολύ καιρό στην Κρήτη. Ανυπομονώ να την επισκεφθώ εκ νέου! Πιστεύω πως οι Έλληνες και οι Ιρλανδοί μοιραζόμαστε την αγάπη μας για τη διήγηση ιστοριών και έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με το παρελθόν μας, το οποίο είναι σημαντικό για εμάς.
Συνέντευξη στην Αλεξίου Βικτωρία
