Έχει ψυχή μια αδειανή καρέκλα; Έχει λέξεις, έχει όνειρα; Σαν θα γυρίζεις το κεφάλι και θα κοιτάς την άδεια καρέκλα του μαθητή που σε δυσκόλεψε τι άραγε θα νιώθεις; Ξέρεις πώς είναι να μην χώρας πουθενά; Θα θυμάσαι άραγε τα δάκρυα του; Το χαμόγελο του; Την ματαίωση του;
Λίγο αν μπορούσες να τον καταλάβεις ίσως και να μην ήταν άδεια αυτή η καρέκλα τώρα. Πετρώνουν οι στιγμές; Τα «δεν μπορώ»; Τα «θέλω»; Τα δακρυσμένα μάτια ενός παιδιού που δεν έφταιξε ποτέ για όσα δεν κατάφερες να δεις μέσα του; Η βουβή κραυγή μου άραγε έφτασε ποτέ στα αυτιά σου; Θα’ θελα κι αυτή να πέτρωνε μακάρι! Να είναι εκεί μπροστά σου κάθε φορά που θα κοιτάς την άδεια αυτή καρέκλα. Κάθε φορά που θα ζητάς να φύγει ο πιο αδύναμος επειδή φοβήθηκες την ανάγκη του δεις. Για κάθε παιδί που θυσιάζεται στο βωμό της κανονικότητας υπάρχει μια αδειανή καρέκλα. Ποτέ δεν του δόθηκε καν η ευκαιρία να υπάρξει ανάμεσα σας. Σε έναν πόλεμο που μέσα του καθημερινά αδειάζουν ψυχές, όνειρα, δάκρυα και ξύλινες καρέκλες. Σε έναν πόλεμο που δεν θελήσαμε ποτέ, εμείς θα γεμίζουμε με μουσικές το αύριο! Με τραγούδια θα ζεσταίνουμε κρύες ψυχές! Να την κοιτάς την άδεια αυτή καρέκλα! Να τις ακούς τις πετρωμένες στο χρόνο λέξεις μας, το βουβό μου πόνο που τραγουδάει μαγικό σκοπό και πετρώνει όσα δεν θέλησες να αποδεχτείς. Όλα τα πέτρωσα, ποτέ μην τα ξεχάσεις.
Στο εξαιρετικό εκπαιδευτικό μας σύστημα …
της Μαρίας Παπαδοπούλου
Πολλές σκέψεις, κείμενα και αποσπάσματα από τα παραμύθια της θα βρείτε και στο blog της: www.tismamastaparamithia.blogspot.gr
Tο πρώτο της βιωματικό βιβλίο είναι «Το μπλε που αγκαλιάζει».
Γνωρίστε καλύτερα τη Μαρία μέσα από την συνέντευξη/κατάθεση ψυχής που μας παραχώρησε:
Συνέντευξη
Εξίσου μοναδικά κείμενα της Μαρίας Παπαδοπούλου που αξίζει να διαβάσετε:
Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά
Tα χίλια «δεν μπορώ»
Καληνύχτα Αλέξανδρε και όνειρα γλυκά….
