Μία μόλις εβδομάδα από το τραγικό γεγονός της 23ης Ιουλίου 2018, και ακόμα δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί. Ενώ γενικά είμαι λαλίστατη και στον προφορικό και στον γραπτό λόγο, προσπαθώ τόσες μέρες να γράψω ένα κείμενο και να αποτυπώσω τις σκέψεις μου, αλλά όλο σβήνω – γράφω, σβήνω – γράφω, και οι λέξεις χάνονται μέσα στο μυαλό μου. Την πρώτη μέρα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου, στριφογύριζα στο κρεβάτι μου, μουδιασμένη και ανήμπορη να καταλάβω τι πραγματικά διαδραματίστηκε εκείνη τη μέρα.
Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που φοβάμαι πολύ για σας…
Φοβάμαι μήπως συμβεί και σε μένα ό,τι συνέβη στους ανθρώπους της φονικής πυρκαγιάς….
Γενικά σαν μαμά είμαι πολύ ψύχραιμη πια μετά από 8 χρόνια…. Αλλά είναι κάτι τέτοιες στιγμές που παγώνει το μυαλό, η ψυχή και η λογική, γιατί όλο αυτό που συνέβη ξεπερνάει κάθε λογική…..
Αυτές τις ημέρες όλων μας το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Ερχόμαστε νοερά στη θέση αυτών των μαμάδων και τρέμουμε στην ιδέα μήπως συμβεί το ίδιο και σε μας!!! Tρέμω στην ιδέα μήπως την επόμενη φορά που πάμε για μπάνιο, εγκλωβιστούμε και καούμε ζωντανοί, αγκαλιασμένοι όπως αυτοί οι άνθρωποι. Τρέμω στην ιδέα μήπως καεί το σπίτι μας, όπως κάηκε μιας φίλης μου στην Κινέτα και χάσω σε μια στιγμή ό,τι με κόπο δημιούργησα μια ολόκληρη ζωή. Ξέρω ότι ο φόβος δεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος, αλλά αυτές τις ημέρες ομολογώ πως με έχει καταβάλει ο τρόμος και η απελπισία…
Πενθώ για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες που έχασαν τα παιδιά τους, για τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους και για τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν. Δεν είμαι δικαστής να επιρρίψω ευθύνες σε κανέναν. Έτσι κι αλλιώς, όσες κατηγορίες και να ξεστομίσουμε, οι ανθρώπινες ζωές δεν επιστρέφουν…. Η μαμά που έμεινε ξαφνικά μόνη της, που έχασε άντρα και δυο παιδιά, όσες χιλιάδες ευρώ και να της δώσουν, όσα συμπονετικά λόγια και αν της πουν, όσες συγγνώμες και αν ακούσει από τους ιθύνοντες, όσοι πολιτικοί και να παραιτηθούν, η οικογένειά της δε θα γυρίσει πίσω. Θα περιπλανιέται μόνη της και απελπισμένη σ’ ένα άδειο σπίτι. Θα ξεκινήσουν τα σχολεία και δε θα προετοιμάζονται με χαρά τα παιδιά της να πάνε στην επόμενη τάξη. Αχχχχ, πόσες μέρες στροβιλίζει αυτή η σκέψη στο μυαλό μου…… και δεν με αφήνει αν ησυχάσω.
Από τότε σας αγκαλιάζω πιο συχνά απ’ ό,τι πριν, και ας μην καταλαβαίνετε το γιατί. Δεν ασχολούμαι αν το σπίτι δεν είναι πλήρως τακτοποιημένο και αν εσείς ανεβαίνετε με βρώμικα πόδια πάνω στο κρεβάτι, ή αν δε μαζέψατε τα παιχνίδια σας. Δε με νοιάζει αν φάγατε όλο το φαγητό σας, αν είδατε λίγο παραπάνω τηλεόραση, ή αν ξεχάσατε να πλύνετε τα δόντια σας το βράδυ πριν κοιμηθείτε. Δε με νοιάζει αν δε μ’ ακούτε πάντα και αν θέλετε πολλές φορές να “κάνετε το δικό σας”. Το μόνο που με νοιάζει είναι να σας αγκαλιάζω, να σας φιλάω και να περνάω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί σας, γιατί αύριο μπορεί να έχω τη μοίρα αυτών των ανθρώπων….. Θέλω να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία!
Ας προσευχηθούμε και ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε ο καθένας μας, χωρίς τυμπανοκρουσίες….. Άλλωστε μεγαλύτερη αξία έχει να προσφέρεις κάτι χωρίς να το γνωρίζει κανείς!!!
Τα θερμά μου και βαθύτατα συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων. Παρακαλάω κάθε μέρα τον Θεό να μη μας βρει άλλη τέτοια καταστροφή. Είναι άδικο μαμάδες να χάνουν τα παιδιά τους μ’ έναν από τους πιο μακάβριους και επίπονους θανάτους…. αγκαλιασμένοι και απανθρακωμένοι….. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη φωτογραφία των δίδυμων κοριτσιών που κάηκαν αγκαλιασμένα μαζί με τους παππούδες τους…
Εμείς αναγκαστικά θα συνεχίσουμε τη ζωή μας και σε λίγο καιρό όλα αυτά θα είναι μια επώδυνη ανάμνηση. Θα συνεχίσουμε τη δουλειά μας, τους καθημερινούς μας ρυθμούς, αλλά αυτοί όχι……. Θεέ μου, πόσο άδικη είναι η ζωή πολλές φορές…. Η μεγαλύτερη κατάρα τελικά είναι να νιώθεις τύψεις που εσύ χαμογελάς ακόμα… Αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, αυτή είναι η πορεία της ζωής…..
Θα κλείσω με τη συμβουλή αυτής της μαμάς που έχασε όλη την οικογένειά της σε μια στιγμή: “Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα”.
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
Διαβάστε παρακάτω όλα τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν εις μνήμην αυτών των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα στη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018.
Σίγουρα πήρες με πιο πολύ λαχτάρα το παιδί σου αγκαλιά εκείνο το πρωί που σώπασαν τα πουλιά
Πάνω σε ένα βράχο τραγουδήσαμε το γενέθλιο τραγούδι της κόρης μου και τα παιδιά κλαίγανε και ρωτούσαν αν θα πεθάνουμε
Προσεύχομαι για σένα που έχασες το παιδί σου στη φωτιά
Τα λόγια της μάνας που έχασε δυο παιδιά και άντρα ραγίζει καρδιές…
H συγκλονιστική κατάθεση ψυχής πυροσβέστη που βοήθησε στην καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι
Η μεγαλύτερη κατάρα τελικά είναι να νιώθεις τύψεις που εσύ χαμογελάς ακόμα…
Χρήσιμες συμβουλές για γονείς και όσους φροντίζουν παιδιά μετά την πυρκαγιά
