Υπάρχει ακόμα αγάπη;
Υπάρχει ακόμα ελπίδα;
Τον τελευταίο καιρό ακούω και βλέπω μόνο άσχημα πράγματα. Που με γεμίζουν απέραντη θλίψη. Τα όνειρα μου είναι γεμάτα μαύρο χρώμα και πόνο. Για να ακριβολογώ δεν μιλάμε πλέον για όνειρα γιατί το όνειρα είναι κάτι όμορφο. Αλλά είναι η πραγματικότητα που την ζω πρωί – βράδυ. Τα πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου. Ζωντανοί εφιάλτες χωρίς τέλος. Ξυπνάω την μέρα και προσπαθώ να χαμογελάω. Πέφτω για ύπνο και φοβάμαι το ξημέρωμα. Φοβάμαι πολύ. Χαμογελάω και νιώθω τύψεις. Η μεγαλύτερη κατάρα τελικά είναι να νιώθεις τύψεις για το πιο όμορφο, φυσιολογικό και μοναδικό πράγμα στον κόσμο, το χαμόγελο.
Βγαίνω έξω για να πάω στο μίνι μάρκετ να πάρω πατάτες να μαγειρέψω, περνάω μπροστά από το σπίτι μιας παλιάς μου γλυκύτατης μαθήτριας από την πρακτική μου στον παιδικό σταθμό. Που όσες φορές περνάω τα αδερφάκια της, τα ξαδερφάκια της οι μικροί της φίλοι φωνάζουν… Η κυρία σου.. η κυρία σου.. Αχ πόσο φτερουγίζει η καρδία μου… Με βλέπει και κατεβαίνει τις σκάλες γρήγορα για να έρθει κοντά μου. Έρχεται και κάνουμε μια υπέροχη αγκαλιά. Την παίρνω αγκαλιά την σηκώνω στον αέρα και την φιλάω στο γλυκό μαγουλάκι της. Ναι. Αυτό είναι μια μοναδική στιγμή μέσα στην μέρα μου. Στην ζωή μου. Η πιο γλυκιά ανάμνηση που μπορώ να έχω. Αυτό είναι αγάπη πραγματική, μοναδική και ανιδιοτελής. Τόσο αυθόρμητη. Κρύβει το παιδί μέσα της.
Φτάνω στο μίνι μάρκετ, από μακριά βλέπω μια δασκάλα μου με χαιρετάει και την χαιρετάω, τι όμορφο πράγμα η αγάπη μεταξύ δασκάλων και μαθητών..
Σταματάω για λίγο και το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό..κλείνω τα μάτια, χαμογελάω και νιώθω το αεράκι πάνω μου.
Στον γυρισμό για το σπίτι, σταματάω σε έναν κήπο, για να μυρίσω ένα ευωδιαστό τριαντάφυλλο. Και αυτό είναι μια όμορφη στιγμή. Κάτι τόσο μοναδικό. Που αύριο μπορεί καεί μέσα σε μια στιγμή. Κάτι τόσο δεδομένο και αρκετά απαρατήρητο.. Θεέ μου πόσο μοναδικό είναι τελικά.. Σκέφτομαι όλα αυτά που κάηκαν.. Που τα θεωρούσαμε δεδομένα και ασήμαντα, πλέον δεν υπάρχουν, δεν μας βαραίνουν άλλο.. Δεν θα μπορέσουμε να ξανά μυρίσουμε ένα όμορφο τριαντάφυλλο.. Δεν θα μπορέσουμε να ξανά χαρούμε την σκιά ενός γέρικου και γεμάτου αναμνήσεις δέντρου… Κάτω από εκεί που δόθηκαν τα πρώτα νεανικά και ατσούμπαλα φιλιά… κάτω από εκεί που φιλίες άρχισαν… κάτω από εκεί που ξαπόστεναν παππούδες και γιαγιάδες.. μανούλες με τα παιδάκια τους.. ζωάκια… Κάτω από εκεί που οργάνωναν τις ομάδες για το κρυφτό τα πιτσιρίκια.. Κάτω από εκεί που έγιναν οι πιo μεγάλες εξομολογήσεις αιώνιας αγάπης.
Δείτε αντιθέσεις. Που σε καιρό αναισθησίας δεν μας περνούσαν από το μυαλό και τώρα πόσο όμοιες και ταυτόχρονο αντίθετες είναι.
Μια αιωνιότητα στο χάος είμαστε.
Ένας αγώνας για μερικές στιγμές χαράς, αγάπης, μέσα στο άπειρο.
Μια ζωή γεμάτη πόνο με ελάχιστες στιγμές “ζωής”.
Πώς να περιγράψεις τόσα συναισθήματα…;;!..
Όλα έρχονται και παρέρχονται
της Μαρίας Λαζαράκη, βοηθός βρεφονηπιοκόμου
