Οι γονείς δημιουργούμε θύτες οι γονείς και θύματα. Η οικογένεια ασκεί αγωγή αρνητική και θετική. Η χειρότερη μορφή αγωγής είναι η μορφή του “τέλειου” γονέα και άρα άμεμπτου,οπότε δίχως ευελιξία, και του αδιάφορου γονέα. Οι δυο αυτές περιπτώσεις γονέων δεν απέχουν διόλου μεταξύ του στο αποτέλεσμα.
Η ικανότητα για μάθηση και στάση ζωής ενός παιδιού δεν συνδέεται με τις σχολικές αποδόσεις ούτε με τη συλλογή πτυχίων (άραγε αξιοκρατικά κατεχόμενων;), αλλά με την καθημερινή του εμπειρία, τη σειρά, τα ερεθίσματα, τις δραστηριότητες και την αλήθεια που του δίνουν οι σημαντικοί άλλοι (γονείς,αδέρφια,παππούδες και γιαγιάδες και δάσκαλοι) και που συνάδει με αυτή που το ίδιο αντιλαμβάνεται όσο πορεύεται στη ζωή.
Το σημαντικό είναι να έχει κρίση, να επιλέγει σωστά, μάλλον συμφέροντα, για τον εαυτό του και να σέβεται το διαφορετικό, το “εξαιρετικό” και το “λίγο” των άλλων. Οι επιτεύξεις της προσωπικότητας του Παιδιού είναι το σύνολο της ζωής του και το πως διαμορφώνει την κοσμοθεωρία του και τις θέσεις του για τη ζωή, τη θέση του σαν πολίτης της κοινωνίας.
Δώστε του αγάπη για να αγαπάει.Δώστε του όρια για να έχει τον έλεγχο της ζωής του.Δώστε του δράση για να μην τα παρατάει.Δώστε του ελπίδα για να προσπαθεί.Δώστε του παράδειγμα για να στηρίζεται και να επαληθευθεί.Δώστε του αλήθεια για να σας τιμάει.Δεν μιλάω σαν εκπαιδευτικός.Δεν μιλάω σαν επιστήμονας.Δεν μιλάω σαν παρατηρητής, ούτε καν σαν μάνα.
Μιλάω σαν το παιδί που ήμουνα και εξελίχθηκε στον πολίτη που χαίρομαι που είμαι.
