Τα μαθήματα γίνονται εξ' αποστάσεως αλλά τα συναισθήματά μας είναι εξ' επαφής!

Τον τελευταίο χρόνο βιώνουμε μια κατάσταση πρωτόγνωρη που έχει επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής μας όπως τη ζούσαμε μέχρι σήμερα, της κοινωνίας, της εργασίας, της εκπαίδευσης και κληθήκαμε να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα. Για μένα οι μεγαλύτεροι ήρωες είναι τα παιδιά μας, τα οποία με εντυπωσίασαν και τα θαύμασα για το πόσο εύκολα αφουγκράστηκαν τις νέες συνθήκες, προσαρμόστηκαν αβίαστα σε αυτές, πόσο υπομονή και επιμονή επέδειξαν, σε αντίθεση με τους ενήλικες. Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα το εκπαιδευτικό κέντρο ξένων γλωσσών της Μαρίας Γιαχαλή και μου διηγήθηκε πώς έχει βιώσει η ίδια και οι συνεργάτες της τα νέα δεδομένα στην εκπαίδευση, αλλά και τα θετικά και τα αρνητικά της εξ’ αποστάσεως διδασκαλίας. Ο χώρος της στα Άνω Λιόσια που στεγάζει την αγάπη της για τις ξένες γλώσσες, μπορεί να ήταν άδειος λόγω της πανδημίας και της τηλεκπαίδευσης, αλλά πλημμύριζε με ζεστασιά και ανυπομονησία να υποδεχτεί πάλι σε λίγο καιρό “τα παιδιά της” που της έχουν λείψει πολύ.

Στο Κέντρο Γλωσσών και μελέτης Δημοτικού της Μαρίας Γιαχαλή τα παιδιά νιώθουν ότι είναι στο σπίτι τους ή σε οικείο περιβάλλουν, γιατί η Μαρία λειτουργεί και διδάσκει από τη θέση της μαμάς και μετά της δασκάλας, καθώς τους μαθητές της τους θεωρεί παιδιά της, όπως μου εξομολογήθηκε, ενώ οι γονείς είναι σίγουροι ότι τα παιδιά τους βρίσκονται σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Στο Κέντρο Γλωσσών και μελέτης “Giachali – A step ahead” διδάσκονται Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Ιταλικά και Μελέτη Δημοτικού. Θα συνεχίσουν με την ίδια όρεξη να εξυπηρετούν online όλους τους ενήλικες που το επιθυμούν μετά το πέρας της πανδημίας, ακόμα και παιδιά σε όλη την Ελλάδα.

Εξ’ αποστάσεως διδασκαλία: μια σκληρή πραγματικότητα με δύο πρόσωπα!

Κάνω την πιο συναρπαστική δουλειά του κόσμου! Καθημερινά συνδέομαι πνευματικώς με παιδιά, καθοδηγώντας τα στη γνώση και μοιράζοντας μαζί τους τη ζωή μου και την αγάπη μου για αυτά. Τον τελευταίο χρόνο ένιωσα μία απειλή να προσπαθεί να κόψει αυτό το νήμα της επαφής! Την πανδημία. Σχεδόν τα κατάφερε στην αρχή όπου όλοι είχαμε παγώσει μπροστά στην όλεθρό της. Ωστόσο, είμαι τόσο υπερήφανη για όλους εμάς τους δασκάλους που προσαρμοστήκαμε αμέσως, υιοθετήσαμε, εξελίξαμε, μορφωθήκαμε και υπερνικήσαμε αυτόν τον αόρατο εχθρό με όπλο μας τα online μαθήματα.

Για εμένα τα online μαθήματα ήρθαν σαν δώρο από τον ουρανό, η πύλη που με συνδέει με τους μαθητές μου. Ναι… συνεχίζω τα μαθήματά μου κανονικότατα. Η ύλη διδάσκεται εξαιρετικά… άλλωστε αναπτύχθηκαν τόσα ηλεκτρονικά εργαλεία, που στην πραγματικότητα μπορούμε να κάνουμε ΣΧΕΔΟΝ τα πάντα. Οι μαθητές συνέχισαν να έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν τα μαθήματά τους, να βλέπουν τους φίλους τους στα διπλανά παραθυράκια της οθόνης, να κοινωνικοποιούνται κατά τη διάρκεια του μαθήματος ανταλλάσσοντας απόψεις, γνώσεις, χιούμορ, πειράγματα, νέα. Συνέχισαν να αλληλοεπιδρούν, να αναπτύσσουν διαπροσωπικές σχέσεις, να βιώνουν κοινωνικούς κανόνες, να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους και κατ’ επέκταση ο ένας μαθητής να γίνεται ο ψυχολόγος του άλλου. Θέλω να πιστέψω πως θεμελιακό ρόλο παίζω και εγώ, η δασκάλα, όπως και όλοι οι δάσκαλοι του κόσμου, που μπόρεσα και συνέχισα να γίνομαι φορέας μετάδοσης γνώσης, πολιτισμού, αγάπης, κανόνων, αξιών. Που συνέχισα να εκπαιδεύομαι σε καινοτομίες και μεθοδολογικές γνώσεις, που προετοιμάζω καθημερινά το μάθημα ώρες πριν «συνδεθώ» ηλεκτρονικά μιας και οι απαιτήσεις γιγαντώνονται μπροστά στην οθόνη. Έχω την υποχρέωση να βρω τρόπο να γίνω κατανοητή και στον ακουστικό και στον κιναισθητικό και στον οπτικό τύπο μαθητών, έτσι ώστε να είμαι δίκαιη.

Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω τις επιπτώσεις της πανδημίας στους μαθητές μου όπως τους «νιώθω» μέσα από την οθόνη. Ο περιορισμός τους στο σπίτι και η απομάκρυνσή τους από την καθημερινή συναναστροφή με τους φίλους τους τούς στοιχίζει πολύ. Βλέπω μία αβεβαιότητα στο βλέμμα τους, μία πλήξη, αδυναμία, νευρικότητα, λογικό επακόλουθο εφόσον μιλάμε για την πιο ενεργητική ηλικιακή ομάδα που έχει αναγκαστεί να σταθεροποιηθεί και να «παγώσει» πάνω σε μία καρέκλα μέσα σε 4 τοίχους. Παρατηρώ μία συγκρουσιακή διάθεση, μιας και η δυναμική τους για δράση έχει απαγορευθεί. Είναι γεγονός πως τα παιδιά απορροφούν τα συναισθήματα που βιώνουν τόσο οι γονείς τους όσο και οι δάσκαλοί τους. Γι’ αυτό καλό είναι τόσο οι γονείς όσο και οι δάσκαλοι να μιλούν ανοιχτά και να είναι συναισθηματικά σταθεροί, υποστηρικτικοί, με θετικά συναισθήματα και να μοιράζονται τις γνώσεις τους επί του θέματος με τα παιδιά χωρίς όμως υπερβολές. Άλλωστε, είναι μια παροδική φάση και αυτό είναι απολύτως απαραίτητο να διευκρινιστεί ξεκάθαρα στα παιδιά. Τελικά, στο τέλος της ημέρας, το μοναδικό εφόδιο που χρειάζονται τα παιδιά για να «επιβιώσουν» είναι η αγάπη. Οι λέξεις έχουν δύναμη. Ένα απλό Σ’ΑΓΑΠΩ το πρωί και ένα το βράδυ χτίζει την αυτοπεποίθησή τους. Πρέπει όλοι εμείς οι μεγάλοι να γίνουμε οι σπουδαίοι καλλιτέχνες που θα τα «σμιλεύσουν», θα τα διαμορφώσουν και θα τα σημαδεύσουν μέσα από τα πρότυπα που θα τους διδάξουμε.

Η αγάπη είναι η καλύτερη αντιβίωση και το πιο αποτελεσματικό εμβόλιο προς τα παιδιά κατά της πανδημίας.

Σκεπτόμενη όλα αυτά, καταλήγω πως τελικά η σχολική μου αίθουσα δεν «χωράει» σε 4 τοίχους. Μπορεί να υπάρχει όπου χτυπάει δυνατά η καρδιά μου για τους μαθητές μου. Συνεχίζω και μπορώ να καθιστώ ικανό το βίωμα στους μαθητές μου για την σπουδαιότητα της ευεργετικής συμμετοχής τους στην κοινωνική μάθηση, στα ομαδικά σύνολα, συνεπώς στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον που θα κληθούν να συμμετέχουν στο μέλλον.

ΟΧΙ… δεν συγκρίνω το online μάθημα με το μάθημα με φυσική παρουσία. ΓΙΑΤΙ; Διότι μου λείπουν οι αγκαλιές των μαθητών μου. Όμως δεν μπορώ να μην νιώθω ευγνώμων που ζω στην εποχή της τεχνολογίας χάρη στην οποία συνεχίζω και «βλέπω» τα παιδιά μου και τα αγκαλιάζει η καρδιά μου.