Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
Φέτος σου γράφω πάρα πολύ νωρίς! Για να πω την αλήθεια σου έχω γράψει πάρα πολλές φορές μέσα στο χρόνο. Δεν είναι που βιάζομαι να ρθει η πρωτοχρονιά και να πάρω το δώρο μου, μα να … αυτό που θα ζητήσω είναι πραγματικά πολύ πολύ δύσκολο.
Άγιε μου Βασίλη θα’ θελα να ζούσα μια μέρα μιας τυπικής μαμάς. Θα’ θελα να ξυπνήσω το πρωί και να φτιάξω μια κούπα αχνιστό μυρωδάτο ελληνικό καφέ και καμία έγνοια να μην χαλάσει τη γεύση του. Κουράστηκα Άγιε μου να σηκώνω στις πλάτες μου τόσο βαρύ φορτίο, λύγισα. Ξόδεψα τη δύναμη μου με σύνεση κάνοντας οικονομία πραγματικά! Μα οι άνθρωποι είναι αχόρταγοι Άγιε μου και παίρνουν κάθε γραμμάριο της υπομονής και του κουράγιου που με τόσο κόπο μάζεψα σταγόνα τη σταγόνα.
Θα θελα να έβαζα τη μουσική τέρμα και να καθάριζε όλο το σπίτι μια σκούπα μαγική! Και εγώ να χαμογελώ ανέμελα και να φτιάχνω με αγάπη το πιο μοσχομυριστό φαγητό για τα παιδιά μου. Χωρίς αγωνία, χωρίς δάκρυα, χωρίς να φοβάμαι μην χτυπήσει το τηλέφωνο και μου πουν ότι κλαίει το παιδί μου στο σχολείο. Θα θελα να είχα σούπερ μαγικές δυνάμεις και να δείξω στους ανθρώπους πως η μικρή ψυχή τους κάνει να μοιάζουν σχεδόν ασήμαντους. Μα τέτοιοι άνθρωποι πολλές φορές από ασήμαντοι γίνονται επικίνδυνοι όταν νομίζουν πως έχουν εξουσία.
Θα θελα να κάτσω στο τραπέζι έστω για μια φορά χωρίς να σκέφτομαι πώς θα νικήσω τέρατα και πως θα εξημερώσω άγρια θηρία. Να έκανα το κουτάλι μου ασπίδα και το πιρούνι ξίφος και να πολεμούσα όλους τους κακούς που θέλουν να μας εξαφανίσουν!
Θα θελα Άγιε μου έστω για μια φορά να μην τρέχω σε κέντρα και θεραπείες για να γιατρέψω αυτό που στα δικά μου μάτια είναι χάρισμα και όχι δυσκολία! Θα θελα οι δρόμοι να ταν στρωμένοι με όλες τις ταμπέλες που φόρεσαν στα παιδιά μας και χορεύοντας κομμάτια να τις κάνω!
Άγιε μου μια νύχτα σου ζήτω γεμάτη ροζ όνειρα και όχι κοφτές ανάσες. Να ταν λέει το στρώμα μου θάλασσα γαλήνια και το φως φεγγάρι ασημένιο γλυκά να μ’ αγκαλιάζει.
Θα ήθελα πολλά, θα ήθελα και άλλα τόσα! Μα εσύ Άγιε μου φτιάχνεις μόνο ξύλινα παιχνίδια για παιδιά. Είμαι κι εγώ μικρό παιδί που μάλλον ξύλινο παιχνίδι ποτέ δεν θα αντικρίσει. Ένα μικρό παιδί που πάντα θα ψάχνει έναν Άγιο να της χαρίσει ένα ξύλινο κουτί γεμάτο αγάπη αποδοχή και δύναμη.
Άγιε μου αν ποτέ σου λάβεις αυτό το γράμμα πες στα ξωτικά σου να φτιάξουν το κουτί μου και να το ζωγραφίσουν με χρώματα γαλάζια. Κι αν αγάπη αποδοχή και δύναμη δεν βρουν μέσα του να βάλουν, ας μου το στείλουν κενό.
Μονάχη μου να το γεμίσω.
Η Μαρία έχει συμμετέχει σε ομάδες ψυχοεκπαίδευσης και ενδυνάμωσης γονέων. Είναι συγγραφέας παραμυθιών και διηγημάτων για τον αυτισμό. Το πρώτο της βιβλίο λέγεται Το μπλέ που αγκαλιάζει. Έχει μεγάλη παρουσία σε τηλεοπτικές εκπομπές με θέμα τον αυτισμό. Αρθρογραφεί στον Nevrona.gr ιστότοπο για ευπαθή ομάδες.
Διατηρεί την ομάδα στο facebook «H μάθηση αλλιώς«.
Πολλές σκέψεις, κείμενα και αποσπάσματα από τα παραμύθια της θα βρείτε και στο blog της: www.tismamastaparamithia.blogspot.gr
Μέσα από αυτή την συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει παλαιότερα μπορείτε να την γνωρίσετε.
Διαβάστε κείμενα της:
Μη με κοιτάς σαν να με φοβάσαι μαμά!
Tα χίλια «δεν μπορώ»
Καληνύχτα Αλέξανδρε και όνειρα γλυκά….
Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά
