2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ…..δυο μέρες πριν
Δεν ήταν νύχτα κι όμως η μαμά μου εκείνη τη μέρα είχε το φωτάκι αναμμένο δίπλα της στο κομοδίνο, με κοιτούσε καλά καλά μα τα μάτια της με φόβιζαν. Δεν κοιτούσαν πραγματικά εμένα νομίζω, δεν μπορεί να τη στεναχωρούσε τόσο πολύ το ότι με κοιτάζει. Δεν ξέρω τι έφταιγε μα ξαφνικά έγινε τόσο διαφορετική. Κρατούσε στα χέρια της ένα χαρτί και συνέχεια το διάβαζε κλαίγοντας. Εκείνη τη μέρα δεν με πήρε καθόλου αγκαλιά μόνο μίλαγε στο τηλέφωνο με τη γιαγιά και με τη θεία τη Γιώτα και τους μιλούσε για κάποιον αυτισμό που μου πήρε τις λέξεις και τα μάτια.
– Μην με κοιτάς σαν να με φοβάσαι μαμά!
Πήγα στον καθρέφτη και κοίταξα τον εαυτό μου για να δω εάν τα μάτια μου ήταν ακόμη στη θέση τους…εκεί ήταν! Έβγαλα τη γλώσσα έξω , ζούληξα με το δάχτυλο τη μύτη, γύρισα το κεφάλι ανάποδα. Τα μάτια μου ήταν ακόμη εκεί μόνο που φώτιζαν λίγο πιο πολύ από πριν.
– Βρε μαμά μου μήπως το είδες σε όνειρο ότι ήρθε ο αυτισμός και μου πήρε τα μάτια; Και ποιος είναι αυτός ο αυτισμός πια και μιλάς γι αυτόν τόσες ώρες; Ωχ! Και τις λέξεις είπε μου πήρε! Ψέμματα σου είπαν μαμά!!!! Αφού λέω όλες τις μάρκες των αυτοκινήτων, όλα τα γράμματα και όλους τους αριθμούς! Ψέμματα σου είπαν, μα καλά δεν θυμάσαι τίποτα;;;
Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια και η μαμά μου ακόμη μιλάει επίμονα γι αυτόν τον αυτισμό. Μόνο που τώρα δεν κλαίει πια τόσο συχνά, χαμογελάει και με αγκαλιάζει συνέχεια, τόσο πολύ που καμιά φορά κλαίει από χαρά. Από τα μάτια της όμως δεν έχει φύγει ακόμη ο φόβος.
– Μαμά! Βρε μαμά σταμάτα να με σφίγγεις πια! Μεγάλωσα τώρα πια δεν είμαι μωρό! Μην κλαις μπροστά στους φίλους μου.
Καμιά φορά μόνο στεναχωριέται όταν έρχεται να με πάρει από το σχολείο γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ ζωηρούλης και όλο της κάνουν παρατηρήσεις οι γονείς και οι δάσκαλοι. Η μαμά κατεβάζει τότε τα μάτια και δακρύζει κι εγώ θέλω να πάω να της φωνάξω να μην αφήσει κανέναν αυτισμό να πάρει τα μάτια της και να μην τα χαμηλώνει γιατί φοβάμαι όταν δεν τα βλέπω να γελούν.
Λίγες μέρες πριν μου μίλησε γι αυτόν τον αυτισμό και μου είπε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν λίγο όμως υπάρχουν και μερικοί που έχουν λίγο παραπάνω. Τελικά ο αυτισμός δεν είναι τέρας!!! Τελικά εγώ έχω αυτισμό! Και οι άνθρωποι λέει η μαμά μου που έχουν αυτισμό είναι διαφορετικοί αλλά όμορφοι όπως όμορφοι είναι όλοι οι άνθρωποι. Μου είπε ότι ο αυτισμός είναι μπλε γιατί τη ρώτησα γιατί αγόρασε εκείνα τα μπλουζάκια πέρσι που ήταν μπλε κι έγραφαν Autism μπροστά.
Όμως γιατί τόσα χρόνια εγώ την έβλεπα να κλαίει όταν μιλούσε για μένα και τον αυτισμό; Γιατί κοιτούσε εμένα και τον αυτισμό μου με φόβο; Και ποιος θα μου πει επιτέλους τι είναι αυτός ο αυτισμός; Είπαμε τέρας δεν είναι! Μήπως είναι σαν το σημαδάκι το μωβ που έχω στην πατούσα μου από τότε που γεννήθηκα; Μήπως είναι έντομο και ζει μέσα στα μάτια μου;
Εχτές λοιπόν τη ρώτησα και μου είπε ότι είναι μια ικανότητα και ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ικανότητες.
Τη νύχτα ο μπαμπάς και η μαμά μιλούσαν σιγανά την ώρα που νόμιζαν ότι εγώ κοιμόμουν. Και πάλι μιλούσαν γι αυτόν τον αυτισμό! Πήγα κοντά κοντά στην πόρτα κι έμεινα κρυμμένος εκεί.
– Πού θα πάει;! Κάποια στιγμή θα μάθω πια αν ο αυτισμός είναι τέρας ή έντομο ΄ή ικανότητα!
Ο μπαμπάς και η μαμά μαλώσανε…ο μπαμπάς έλεγε στη μαμά ότι το μόνο που βλέπει πια είναι ο αυτισμός και πως εγώ δεν συνεργάζομαι ποτέ αλλά γι αυτό φταίω εγώ και όχι ο αυτισμός μου. Στάθηκα μπροστά με τις πυτζάμες μου να κρέμονται σαν σακούλα πάνω μου και τα μαλλιά ανάκατα.
Τη νύχτα ονειρεύτηκα τον αυτισμό! Είδα ένα ζευγάρι μπλε γυαλιά που φορούσαν όλοι όταν με κοιτούσαν! Η μαμά όταν τα φοράει με βλέπει μόνο μπλε, πότε γελάει πότε κλαίει πότε γλυκαίνει όταν με κοιτάζει. Για τη μαμά είμαι όμορφος παρόλο που μου λείπουν τα αλλά χρώματα! Κι ο μπαμπάς βλέπει όλα τα αλλά χρώματα εκτός από το μπλε μου!
Αλλά εγώ δεν είμαι μόνο μπλε ούτε μπορώ να ζήσω όμως δίχως το μπλε μου μέσα μου! Κάντε μου μια χάρη όλοι λοιπόν! Βγάλτε τα γυαλιά σας και αγαπήστε με όπως πραγματικά είμαι! Με όλα μου τα χρώματα!
της Μαρίας Παπαδοπούλου
Πολλές σκέψεις, κείμενα και αποσπάσματα από τα παραμύθια της θα βρείτε και στο blog της: www.tismamastaparamithia.blogspot.gr
Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο της βιωματικό βιβλίο “Το μπλε που αγκαλιάζει”.
Γνωρίστε καλύτερα τη Μαρία μέσα από την συνέντευξη/κατάθεση ψυχής που μας έδωσε:
Συνέντευξη
Εξίσου μοναδικά κείμενα της Μαρίας Παπαδοπούλου που αξίζει να διαβάσετε:
Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά
Tα χίλια «δεν μπορώ»
Καληνύχτα Αλέξανδρε και όνειρα γλυκά….
