«Πέρασα το χειρότερο Σαββατοκύριακο» είπε ο μικρός στη μαμά του με δακρυσμένα μάτια. Η μαμά του μόλις το άκουσε, βιάστηκε να το αναστρέψει… «Τι λες καλέ που ήταν το χειρότερο Σαββατοκύριακο; Προπόνηση το Σάββατο, μετά βόλτα με τον παππού και τη γιαγιά, την Κυριακή πάλι προπόνηση, μετά φαγητό με τους συγγενείς… Είναι πολύ ωραίο να βρίσκεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς!». «Ναι» απάντησε ο μικρός, χωρίς όμως να πείσει ούτε τη μαμά του, ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό…
Γιατί όμως ενώ όλο το Σαββατοκύριακο έκανε ευχάριστα πράγματα, δεν ήταν χαρούμενος; Η εύκολη απάντηση θα ήταν ότι τα παιδιά πλέον τα έχουν όλα και δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Όμως πραγματικά, αυτά τα όλα, είναι όντως αυτά που πραγματικά χρειάζονται; Μήπως εμείς οι γονείς, στην προσπάθειά μας να αναπληρώσουμε το χαμένο χρόνο, τους προσφέρουμε πράγματα που δεν έχουν πραγματική αξία για τα ίδια τα παιδιά; Μήπως επίσης θεωρούμε δεδομένο ότι ξέρουμε εμείς καλύτερα τί θα τα ικανοποιήσει περισσότερο; Μήπως τελικά εμείς οι γονείς υπερεκτιμούμε την κρίση μας; Ή ακόμα χειρότερα, μήπως υποτιμάμε την κρίση των παιδιών;
Κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρουμε τη γενναία απόφαση ότι τα παιδιά δικαιωματικά έχουν τη δική τους προσωπικότητα, τις δικές τους προτιμήσεις και τις δικές τους αντοχές. Τα παιδιά δεν οφείλουν είναι προέκταση των επιλογών μας. Δεν οφείλουν να χαίρονται με όσα χαιρόμαστε εμείς και φυσικά, δεν οφείλουν να είναι παντού και πάντα συγκαταβατικά, έχοντας τις συμπεριφορές που θα μας βολεύουν. Όπως εμείς μετράμε σαν φυλακισμένοι κάθε μέρα της εβδομάδας μέχρι το Σαββατοκύριακο, κανονίζοντας και πολλές φορές στριμώχνοντας ό,τι δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τις καθημερινές, έτσι κι εκείνα, μετράνε τις μέρες για να κάνουν ό,τι δε μπορούν και ό,τι δεν τα αφήνουμε να κάνουν μέσα στην εβδομάδα. Κάτι που δυστυχώς περνάμε απαρατήρητο, είναι ότι τα παιδιά μέσα στην εβδομάδα πιέζονται, κουράζονται και έχουν λίγο ελεύθερο χρόνο. Λίγο σε σχέση με την ηλικία τους και την παιδικότητά τους, όχι σε σχέση με τι θεωρούμε εμείς ότι τους αρκεί.
Έτσι λοιπόν έχουν κι εκείνα δικαίωμα να επιλέγουν πώς θα περάσουν το Σαββατοκύριακό τους. Σίγουρα αυτό δεν είναι εφικτό στο 100%, αλλά είναι άδικο να μην είναι εφικτό ούτε στο ελάχιστο. Συνήθως το Σαββατοκύριακο της οικογένειας είναι προκαθορισμένο, οπότε τα παιδιά ακολουθούνε, άλλοτε με μεγαλύτερη χαρά, άλλοτε με λιγότερη, άλλοτε με καθόλου. Θα πρέπει όμως να έχουμε στο μυαλό μας, ότι η δική τους ικανοποίηση δεν ταυτίζεται πάντα με τη δική μας. Γι’ αυτό και ο μικρός, αν και θεωρητικά είχε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο, όπως θεωρούσε η μητέρα του, δεν ήταν ικανοποιημένος, όχι γιατί πέρασε άσχημα, όχι γιατί είναι κακομαθημένος, αλλά γιατί πολύ απλά δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά που ήθελε ο ίδιος. Γιατί πολύ απλά, για άλλη μια φορά, ήταν μέρος του Σαββατοκύριακου των γονιών του.
Ας αφιερώνουμε κάποιον εύλογο χρόνο αποκλειστικά σε αυτά που θέλουν τα παιδιά, παραβλέποντας, στο μέτρο του δυνατού πάντα, τη δική μας κούραση και όρεξη, καθώς και τις δικές μας υποχρεώσεις. Έχουν ανάγκη να γεμίσουν κι εκείνα τις δικές τους μπαταρίες, να παίξουν, να δούνε φίλους, να πάνε βόλτες σε μέρη που συχνάζουν άλλα παιδιά, όχι μόνο παππούδες, γιαγιάδες, θείοι και θείες. Χρειάζονται και αυτοί, η ευρύτερη οικογένεια πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής του παιδιού, αλλά όχι το μόνο.
Ας αφήσουμε τα παιδιά να έχουν τον δικό τους προσωπικό χρόνο. Λίγο χρόνο στο δωμάτιό τους, με τα παιχνίδια τους, με λίγα βιντεάκια (η ελεγχόμενη χρήση τους δεν τους κάνει κακό, μπορεί να τα χαλαρώνει και σε πολλές περιπτώσεις, να τα επιμορφώνει κιόλας). Ας τα αφήσουμε λίγο χωρίς να τους μιλάμε. Έχουν και εκείνα δικαίωμα να κατεβάσουν για λίγο τους διακόπτες που τους ενώνουν με όλους τους κανόνες και τα πλαίσια που υπάρχουν στην καθημερινότητά τους.
Αυτό θα τα βοηθήσει να λειτουργούν ισορροπημένα. Αν δεν είμαστε σε θέση να εξασφαλίσουμε ένα ισορροπημένο περιβάλλον για τα παιδιά, αν δεν είμαστε σε θέση να τα αντιμετωπίζουμε ως διαφορετικές προσωπικότητες που δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις, αλλά και δικαιώματα, τότε δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση ούτε τα κατηγορούμε για αντιφατικές συμπεριφορές και κυρίως δεν είμαστε σε θέση να καθησυχάζουμε τους εαυτούς μας ότι τους τα παρέχουμε όλα. Και επίσης, αν δε μάθουν το σεβασμό της προσωπικότητας από εμάς, πώς ακριβώς θα τον εφαρμόσουν στη ζωή τους;
Ο ρόλος του γονέα δεν περιορίζεται στην κάλυψη των υλικών αναγκών. Ο ρόλος του γονέα οφείλει να διευρύνεται στη συναισθηματική κάλυψη των αναγκών τους. Και εκεί, είτε κορυφώνεται, είτε αποδομίζεται. Και αυτό γίνεται από τα ίδια τα παιδιά. Η επιλογή, αλλά και η ευθύνη, είναι πάντα δική μας.
Διαβάστε και μερικά ακόμα εξαιρετικά άρθρα της Πόπης Λιακουνάκου:
Mαμά τι έχεις; Τίποτα μωρό μου
1 thought on ““Μαμά πέρασα το χειρότερο σαββατοκύριακο!!!””