Κωνσταντίνε μου, ήρθες στη ζωή μου πριν εννέα χρόνια και με έκανες πρώτη φορά μαμά. Όλα τα πρώτα δυνατά συναισθήματα τα έζησα μαζί σου. Ήμουν τόσο αγχωμένη στην εγκυμοσύνη αλλά και τους πρώτους μήνες που ήρθες στη ζωή μου. Φαινομενικά έγινα μαμά σε μεγάλη ηλικία, στα τριάντα μου, αλλά όπως κάθε νέα μαμά ήμουν εντελώς άπειρη, ήθελα να τα κάνω όλα μόνη μου και όλα τέλεια. Βεβαίως στην πράξη όλα αυτά που έχουμε οι μωρομανούλες στο μυαλό μας δεν γίνονται, αλλά προσπαθούσα κάθε μέρα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αλήθεια, πάλευα μέρα με τη μέρα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να ξεπεράσω την τελειομανία μου, τους μικρο-ψυχαναγκασμούς μου και με τη βοήθειά σου τα κατάφερα!
Είχα τύψεις και ενοχές για τα πάντα, για το γεγονός ότι δεν σε γέννησα φυσιολογικά, για το ότι δεν κατάφερα να σε θηλάσω, για το ότι κοιμόσουν για τρειάμισι χρόνια στο κρεβάτι μας. Γιατί παλεύαμε να σου βάλουμε όρια αλλά τα άτιμα δεν έμπαιναν, γιατί είσαι πολύ δυνατή και ισχυρή προσωπικότητα, γιατί δεν εγκλωβίζεσαι και δεν περιορίζεσαι στα μη και στα πρέπει που ορίζουν οι παιδοψυχολόγοι και όλα αυτά τα άρθρα που διάβαζα ανελλιπώς για το πώς θα σε οριοθετήσουμε!
Τύψεις όταν πήγαινα στη δουλειά και σε άφηνα στη γιαγιά, άγχος αν έφαγες σωστά γιατί πραγματικά εσύ και το φαΐ μέχρι τα έξι σου χρόνια ήσασταν τσακωμένοι. Αν δεν σε τάιζα, δεν ήθελες ποτέ να φας, δεν ζήταγες καν, για κανένα λόγο! Τύψεις αν περνάω αρκετό ποιοτικό χρόνο μαζί σου. Κάποια βράδια έκλαιγα κρυφά στο μαξιλάρι μου αν μέσα στη μέρα είχα ξεφύγει λίγο από την κούραση και σε είχα μαλώσει ή σου είχα σηκώσει τον τόνο της φωνής μου. Τύψεις, τύψεις, τύψεις……
Ευτυχώς όλα αυτά ισορρόπησαν στο μυαλό μου με τον ερχομό του αδερφού σου και με την εμπειρία μου μέρα με τη μέρα ως μαμά. Συγγνώμη για όλα τα λάθη που έκανα σε σένα και δεν έχω κάνει στον Δημητράκη μας, αλλά μαμά δεν γεννιέσαι, γίνεσαι….. και ό,τι κάνω, και τα θετικά και τα αρνητικά, είναι όλα από απεριόριστη φροντίδα και αγάπη. Πλέον είσαι ο μεγάλος αδερφός και από τότε που χωρίσαμε με τον μπαμπά σου ο “αρχηγός” του σπιτιού.
Είναι απίστευτα δύσκολο να περιγράψω το πόσα μου έχεις μάθει αυτά τα εννέα χρόνια, γιατί εσύ μου μαθαίνεις κάθε μέρα, όχι εγώ… Μου μαθαίνεις να έχω υπομονή, άπλετη υπομονή… επιμονή, αποφασιστικότητα και δυναμισμό.
Είσαι ένα δύσκολο παιδί, αλλά αν δεν ήσουν έτσι, δεν θα ήμουν η Έφη που είμαι σήμερα.
Αν ήσουν ένα συγκαταβατικό, ήσυχο παιδί, δεν θα είχα αποκτήσει τόσο υπομονή. Για μένα να ξέρεις η λέξη “υπομονή” πριν μερικά χρόνια δεν ήταν καν στο λεξιλόγιό μου, και να που μαζί σου την κατέκτησα! Μαζί κάθε μέρα κατακτάμε και μια καινούργια νίκη, ειδικά από τότε που μείναμε οι τρεις μας.
Κάθε μέρα, χωρίς να το καταλαβαίνεις, με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Ήσουν το κίνητρό μου σχεδόν για όλα όσα έχω πραγματοποιήσει στη ζωή μου τα τελευταία εννέα χρόνια. Ήσουν η έμπνευση του www.workingmoms.gr και του παραμυθιού μας “Η Οδύσσεια του μικρού Οδυσσέα”. Εσύ και ο αδερφός σου ήσασταν η αφορμή να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο!
Είμαι τρομερά περήφανη για τον τρόπο που αντιμετώπισες τον χωρισμό μας με τον μπαμπά σου. Ούτε μια μέρα δεν με προβλημάτισες και δεν με άγχωσες, ούτε μια στιγμή δεν μου είπες γιατί έφυγε ο μπαμπάς από το σπίτι (παρ’ όλο που ήταν και είναι ένας πατέρας που ασχολείται πολύ και με τους δύο σας), αφού εννοείται σου είχα εξηγήσει ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν ταιριάζουν πια και για το καλό όλων μας θα ζουν σε διαφορετικά σπίτια αλλά θα σας αγαπάμε το ίδιο. Ποτέ δεν με ζόρισες, δεν με έφερες σε δύσκολη θέση και κάθε μέρα σκάω από περηφάνια για την ωριμότητα που έχεις επιδείξει σε θέματα που δεν πίστευα ότι ποτέ θα μπορούσες…
Είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα μας εκπλήξεις όλους και όποια τυχόν δυσκολία μπορεί να αντιμετωπίζεις τώρα, θα είναι η αφορμή για να κάνεις ξεχωριστά και σπουδαία πράγματα στη ζωή σου!
Θα σ’ αγαπώ μέχρι να σταματήσει να χτυπά η καρδιά μου, ίσως και μετά… Θα είμαι δίπλα σου διακριτικά για όσο με χρειάζεσαι. Και όταν δεν με χρειάζεσαι θα είμαι ακόμα πιο περήφανη!
Οι τρεις μας θα καταφέρουμε τα πάντα, είμαι πλέον εντελώς σίγουρη!
Έχω εσάς και πραγματικά δεν φοβάμαι τίποτα! Όσες δυσκολίες έρχονται στον δρόμο μου, τις προσπερνάω και είμαι πιο δυνατή από ποτέ. Αυτό θέλω να διδάξω και σε εσάς: να μην τα παρατάτε, να κυνηγάτε τα όνειρά σας και ό,τι σας ζορίζει να το διώχνετε μακρυά!
Σ’ αγαπώ ως το άπειρο και πάλι πίσω…
Η μαμά σου…
Υ.Γ. Όλα αυτά στα γράφω και εύχομαι μια μέρα να τα διαβάσεις, γιατί και να στα πω τώρα δεν θα τα καταλάβεις, δεν θα κατανοήσεις την ουσία τους. Όμως όταν θα είσαι έφηβος ή ενήλικας θα τα δεις με διαφορετική ματιά και οπτική.
Ευχαριστούμε τα Ζαχαροπλαστεία Παπασπύρου για την πεντανόστιμη και πανέμορφη τούρτα και το Happy Kids Pinata για τη μοναδική πινιάτα που ξετρέλανε τους συμμαθητές του Κωνσταντίνου!
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
Διαβάστε εδώ όλα μου τα άρθρα.
