Από μικρό κορίτσι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λάτρευα τα παιδιά και όταν άρχισαν να μου χτυπάνε τα καμπανάκια της μητρότητας, με φανταζόμουν με μια μεγάλη οικογένεια! Όταν έμεινα για πρώτη φορά έγκυος στον Κωνσταντίνο, πριν 11 χρόνια περίπου, δε θα σας κρύψω ότι ονειρευόμουν να κάνω κοριτσάκι. Βασικά ήμουν σίγουρη ότι θα έκανα κορίτσι, ίσως επειδή είχα μεγαλώσει με αυτήν τη νοοτροπία…. Μήπως επειδή εμείς τα μεγάλα κορίτσια θέλουμε να έχουμε ένα μικρό κοριτσάκι να το ντύνουμε χαριτωμένα και να “ξεσπάμε” σ’ αυτό όλη μας την φιλαρέσκεια και όλα μας τα απωθημένα, που ίσως σαν μικρά κοριτσάκια οι γονείς μας δεν μας περιποιούνταν τόσο πολύ; Δεν ξέρω για να πω την αλήθεια… Όταν μάθαμε λοιπόν το φύλο, είχα μια χαζή μικρή απογοήτευση. Όσο πέρναγαν όμως οι μήνες, το σποράκι μου μεγάλωνε και μαζί του μεγάλωνε η λαχτάρα μου να τον αντικρίσω και να τον σφίξω στην αγκαλιά μου. Όταν ήρθε στη ζωή μου, δεν μπορούσα να θυμηθώ πώς ήταν η καθημερινότητά μου πριν, χωρίς αυτόν. Το φύλο δεν υπήρχε πουθενά πια στο μυαλό μου, λες και πάντα ήμουν γεννημένη αγορομάνα, λες και δεν υπάρχουν καθόλου φύλα, ΑΠΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Τα αγόρια, όπως και κάθε παιδί, είναι το ίδιο δοτικά, τρυφερά, αγαπούλες, αγκαλίτσες, τα αγαπάς και σε αγαπάνε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο!
Έρχεται λοιπόν η δεύτερη εγκυμοσύνη και πλέον δεν με ένοιαζε καθόλου το φύλο του παιδιού, πραγματικά ήθελα ένα ακόμα γερό παιδί. Ο “αγενής” περίγυρος άρχισε τις γλυκές ατάκες του τύπου: “Πάλι αγόρι; Μη στεναχωριέσαι, γερό να είναι “, “Δεν πειράζει θα είναι το τρίτο κορίτσι “, “Ωχ αγόρι; Αν δεν κάνεις ένα κορίτσι να σου φέρει ένα ποτήρι νερό…. “ και άλλα τέτοια … ξέρετε όμορφα και καλοπροαίρετα σχόλια! Και τότε μπήκα σε μια διαδικασία να σκεφτώ με πόσα στερεότυπα και ταμπού έχουμε μεγαλώσει… Ποιος άραγε ορίζει αν το κορίτσι θα σου φέρει ένα ποτήρι νερό, ή αν το αγόρι σε πετάξει στο δρόμο όταν μεγαλώσει; Από τότε πείσμωσα και τα παιδιά μου δε θέλω να μεγαλώσουν με τέτοιες παλαιολιθικές προκαταλήψεις. Θα ήθελα να είναι πιο ανοιχτόμυαλα και να ξεφύγουν εντελώς από τα στερεότυπα που μεγαλώσαμε εμείς. Είτε αγόρι είτε κορίτσι, σας διαβεβαιώνω ότι θα σας αγκαλιάσει, θα σας φιλήσει, θα σας χαϊδέψει και θα σας πει μαμά σ’ αγαπώ, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο! Και αν όταν μεγαλώσει και διαμορφωθεί η συμπεριφορά του και ο χαρακτήρας του, σίγουρα αυτό δε θα έχει να κάνει με το αν είναι αγόρι ή κορίτσι, αλλά με τον τρόπο που μεγάλωσε, με την ιδιοσυγκρασία, το dna του, αλλά σίγουρα με τα ερεθίσματα και το κοινωνικό του περιβάλλον.
Έρχεται λοιπόν στη ζωή μας ο Δημητράκης, το πιο γλυκό, τρυφερό παιδί, ο πιο αγκαλίτσας όλου του κόσμου, επιβεβαιώνοντας και ενισχύοντας τις απόψεις και πεποιθήσεις μου!
Πιστεύω βαθιά ότι αυτό που πρέπει να μας απασχολεί εμάς τους γονείς είναι να μεγαλώνουμε ψυχικά υγιή παιδιά, με τρυφερότητα, αγάπη, αποδοχή και κατανόηση, αδιαφορώντας για το φύλο! Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό απ΄το να τα βλέπουμε να ανθίζουν όντας χαρούμενα, με αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, να τους ενισχύουμε τα προτερήματά τους, να τα αγαπάμε και να τα αποδεχόμαστε γι’ αυτό που είναι! Η μεγαλύτερη αγωνία μας θα πρέπει να είναι το αν θα μεγαλώσουν με γερές βάσεις ώστε να μπορούν να σταθούν δυναμικά και γερά στα πόδια τους και όχι το να θέλουμε να καλύψουμε τα δικά μας θέλω, ελπίζοντας ότι αν θα φέρουμε στο κόσμο ένα κορίτσι θα είμαστε πιο ολοκληρωμένες και ευτυχισμένες επειδή θα του κάνουμε κοτσιδάκια, θα παίζουμε με τις κούκλες και θα το ντύνουμε σαν πριγκίπισσα.
Το κάθε παιδί, είτε αγόρι, είτε κορίτσι, είναι μοναδικό και ξεχωριστό και κανένα φύλο δεν πρέπει να καθορίζει τις ικανότητές του!
Πόσα κορίτσια δεν ξαναμίλησαν ποτέ στη μαμά τους με την πρώτη διαφωνία, πόσα αγόρια φρόντιζαν τους γονείς τους ως τα βαθιά γεράματα και το αντίθετο. Ελπίζω και πιστεύω ότι όσο περνάνε τα χρόνια, ο κόσμος μας θα γίνεται πιο ανοιχτόμυαλος σε όλους τους τομείς. Και αν είχα να επιλέξω και πάλι ανάμεσα σε αγόρι ή κορίτσι, θα επέλεγα ένα γερό ΠΑΙΔΙ που θα γίνει ένας ισορροπημένος και ευτυχισμένος ενήλικας.
Αστειευόμενη θα πω ότι εμείς οι αγορομάνες βολευόμαστε με τα κορίτσια των φίλων μας και οι κοριτσομάνες με τα αγόρια μας, άρα όλοι είμαστε ευχαριστημένοι.
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
