Θέλω πολύ καιρό να σου πω τις σκέψεις που με βασανίζουν, αλλά μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, γιατί σίγουρα δε θα καταλάβεις. Γιατί άντρες σαν κι εσένα που κακοποιούν με οποιονδήποτε τρόπο μια γυναίκα, δυστυχώς δεν έχουν την ικανότητα να καταλάβουν ό,τι κάνουν, απεναντίας όλο δικαιολογούν τον εαυτό τους και ρίχνουν τις ευθύνες σε αυτούς που κακοποιούν. Ζεις σε έναν δικό σου κόσμο όπου εσύ είσαι ο σωστός, πάντα έχεις μια δικαιολογία για ό,τι κάνεις και οποιαδήποτε υπόδειξη ή παρατήρηση σου περνάει αδιάφορη. Μακάρι να μπορούσες να κατανοήσεις πόσο κακό κάνεις σε κάθε αθώα ψυχή που έχει την ατυχία να έρθει στον δρόμο σου…
Δεν ξέρω αν ποτέ βρήκε καμία άλλη το θάρρος να σου πει πώς την έκανες να νιώθει, εγώ όμως έχω μεγάλη ανάγκη να σου πω πώς βίωσα την περίοδο που ήμασταν μαζί που με κακοποιούσες λεκτικά και ψυχολογικά, ευτυχώς όχι σωματικά. Θέλω αφενός να τα βγάλω από μέσα μου, αφετέρου να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς πώς μπορεί να νιώσει οποιαδήποτε γυναίκα που της φέρθηκες ή θα της φερθείς έτσι, και τέλος, να δώσω κουράγιο και σε όσες γυναίκες έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο, να μην αισθάνονται μόνες τους και ένοχες!
Στην αρχή τα λόγια σου μού τραβούσαν απλά ενέργεια και με έκαναν να νιώθω λυπημένη, χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς μου συμβαίνει. Όσο περνούσε ο καιρός και συνέχιζες να με υποτιμάς, να με βγάζεις τρελή και παράλογη σε σχεδόν κάθε τσακωμό μας, να ξεσπάς επάνω μου λεκτικά με άσχημο τρόπο, με φωνές και έντονα ξεσπάσματα, για ασήμαντα θέματα που απλά μπορούσαμε να τα συζητήσουμε ήρεμα, ένιωθα χαμένη, πόναγε η ψυχή μου, η καρδιά μου, το σώμα μου αντιδρούσε και είχα κρίσεις πανικού. Με είχες αδειάσει “ψυχολογικά”! Προσπαθούσα να φάω και δεν κατέβαινε μπουκιά. Τα βράδια ήταν ατελείωτα και εφιαλτικά, μου ήταν αδύνατον να κοιμηθώ, τα δάκρυα κυλούσαν αβίαστα χωρίς να καταλαβαίνω τι μου συνέβαινε…
Ήθελα απλά με έναν μαγικό τρόπο να μην υπάρχω για να μην πονάω.
Πίστευα ότι εγώ έφταιγα για τη συμπεριφορά σου, ότι εγώ την προκαλούσα. Άλλωστε αυτά έλεγαν τα λόγια και οι πράξεις σου. Και πάνω που έπαιρνα τη δύναμη και το κουράγιο να φύγω, να γλιτώσω απ’ όλη αυτήν την ψυχολογική ταλαιπωρία, την αρρωστημένη κατάσταση που ζούσα, όταν ένιωθες ότι με έχανες, γυρνούσες μετανιωμένος και μου έλεγες ότι μ’ αγαπάς, ότι δεν θέλεις να με χάσεις από τη ζωή σου και μου υποσχόσουν ότι θα αλλάξεις, ότι όλα θα είναι καλύτερα. Μου έλεγες ότι έπρεπε απλά να κατανοήσω ότι είσαι νευρικός και οξύθυμος, ότι έχεις περάσει πολλά στη ζωή σου, ότι απλά βρέθηκα στον δρόμο σου τη λάθος στιγμή και πως όλη αυτήν την κατάσταση την πληρώνω εγώ. Και εγώ σε πίστευα, ζούσα σε έναν φαύλο κύκλο που δεν μπορούσα να βγω γιατί σε αγαπούσα πολύ και γιατί ένιωθα βαθιά μέσα μου ότι όντως θα άλλαζες. Μάλλον ήθελα να το πιστεύω, κορόιδευα τον εαυτό μου για να αισθάνομαι ότι είμαι ξεχωριστή για σένα, ότι είμαι η μία και ξεχωριστή στη ζωή σου!
Όλες οι γυναίκες έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε μοναδικές στη ζωή ενός άντρα!
Και ναι, μωρό μου, μια λάμψη ελπίδας κάθε φορά φώτιζε τη ζωή μου και σε πίστευα, ονειρευόμουν ότι όλα θα άλλαζαν και ότι θα ερχόταν ένα καλύτερο παρόν και μέλλον για εμάς…. Για λίγες μόνο ημέρες φορούσες τη μάσκα του γλυκού άντρα κι εγώ τότε άρχιζα να ενοχοποιώ τον εαυτό μου. Με μπέρδευες και πίστευα πραγματικά αυτά που μου έλεγες, ότι εγώ προκαλούσα την άσχημη συμπεριφορά σου. Αλλά η ευτυχία μου κρατούσε λίγο…. Μετά πάλι τα ίδια…. Μη σου πω και ακόμα χειρότερα…
Με έκανες να νιώθω ότι ευθυνόμουν εγώ που με κακοποιούσες. Μου μηδένιζες την προσωπικότητα, την αξία μου, την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση που προσπαθούσα χρόνια να χτίσω. Μου προκαλούσες άσχημα συναισθήματα, ένιωθα ένα μηδενικό. Όταν με έβριζες, μου φώναζες, ούρλιαζες και έσπαγες πράγματα, φοβόμουν πολύ. Ένιωθα απροστάτευτη, σαν ένα μικρό παιδί που χρειαζόμουν τη μαμά μου για να με προστατεύσει. Ήμουν ανήμπορη μπροστά στην παράλογη βία που μου ασκούσες. Για εσένα όμως η βία αυτή ήταν φυσιολογική, μετά μου ζητούσες χίλιες φορές συγνώμη, αλλά … εγώ έφταιγα, εγώ σε οδηγούσα να φερθείς έτσι, αυτό μου έλεγες… Ακόμα και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούσες να με βλέπεις ένα ψυχολογικό κουρέλι, να έχω χάσει τον εαυτό μου και εσύ να μη σταματάς, να με ταπεινώνεις, σαν να σε ικανοποιούσε που με έφερνες σε αυτήν την κατάσταση. Με έβλεπες να κάνω εμετό, να λιποθυμώ στα χέρια σου και ήσουν σκληρός και ατάραχος. Μετά από λίγο δε θυμόσουν τίποτα! Με πρόσεχες, με χάιδευες, με φιλούσες, με έκανες μπάνιο, μου στέγνωνες τα μαλλιά, με αγκάλιαζες, κάναμε έρωτα και ήσουν όσο πιο τρυφερός μπορούσες, προφανώς για να εξιλεωθείς για την ψυχολογική και λεκτική βία που μου είχες ασκήσει. Έπραττες σαν να μην είχε γίνει ΤΙΠΟΤΑ. Όμως καρδιά μου είχαν γίνει τα ΠΑΝΤΑ. Εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω τίποτα και ακόμα και μέχρι σήμερα δεν έχω αφήσει τίποτα πίσω μου. Υπάρχουν όλα σε κάποιο μέρος του μυαλού μου. Ακόμα είναι ΜΕΣΑ μου όλα όσα έζησα μαζί σου και μπορεί να παραμείνουν για πάντα μέσα μου. Κάποια βράδια ξυπνάω ακόμα με εφιάλτες και κρίσεις πανικού…. και βιώνω ξανά όσα έζησα μαζί σου.
Έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους άντρες και δεν ξέρω πώς θα την ξαναβρώ!
Σε γνώρισα σαν έναν γλυκό και τρυφερό άνθρωπο, που μέσα σε λίγους μήνες μεταμορφώθηκες σε ένα τέρας! Έγινες άλλος άνθρωπος, άγριος, υβριστικός, επιθετικός, είχες μια συμπεριφορά άκρως ανυπόφορη και επικίνδυνη για μένα. Τη μία με άφηνες, την άλλη με ήθελες πίσω, κόντεψες να με τρελάνεις και εννοείται… για όλα υπεύθυνη ήμουν όμως ΕΓΩ!
Photo credit: Κωνσταντίνα Βρεττού
Και πάλι όταν ξανάβρισκα το θάρρος να χωρίσουμε, περίτεχνα δεν με άφηνες να προχωρήσω τη ζωή μου. Με χειριζόσουν ερασιτεχνικά, μου έλεγες ότι είναι δύσκολο να αλλάξεις, αλλά ότι θα προσπαθούσες. Και εγώ για άλλη μία φορά έπεφτα στην παγίδα σου, έφτανα σε σημείο να σε πιστεύω και να σε λυπάμαι. Μάλλον ήθελα τόσο πολύ να σε πιστέψω, γιατί σ’ αγαπούσα πιο πολύ και από την ίδια μου τη ζωή…. Αλλά στη συνέχεια και αφού με έπειθες, με χώριζες εσύ, αλλά συνέχιζες να επικοινωνείς μαζί μου. Πόσο εγωιστής ήσουν και δεν ήθελες να με αφήσεις να σε ξεπεράσω; Γιατί συνέχιζες να μου λες ότι μ’ αγάπησες και ότι θα με αγαπάς; Γιατί μου έδινες ελπίδες ότι κάποια μέρα θα ήμασταν ξανά μαζί;
Και θα ρωτήσουν κάποιοι, ίσως και εσύ να έχεις αναρωτηθεί, γιατί δεν έφυγα τρέχοντας από τα πρώτα κιόλας δείγματα της κακοποιητικής σου συμπεριφοράς. Ένιωθα υπαίτια για την κακοποιητική συμπεριφορά σου! Μου δημιουργούσες φόβο, ανασφάλεια, με έκανες να νιώθω άσχημη, μη αρεστή, άχρηστη, ότι δεν μου αξίζει να έχω μία υγιή σχέση. Είχα χάσει την αυτοεκτίμησή μου και φοβόμουν ότι κανείς δεν θα με πίστευε αν του έλεγα πώς μου συμπεριφέρεσαι. Για να καταλάβεις τι σου λέω, όταν κάποια στιγμή είπα σε έναν γνωστό ότι με έβρισες κατά τη διάρκεια ενός από τους χιλιάδες τσακωμούς μας, μου είπε: “τι του είπες και σε έβρισε;”…… Σε μια κοινωνία που είναι ακόμα γεμάτη από στερεότυπα και οπισθοδρομικές απόψεις, δυστυχώς δεν μας βοηθάει να ξεφύγουμε από κακοποιητικές σχέσεις.
Και γιατί βρήκα το θάρρος να στα πω τώρα….. Γιατί τώρα; Γιατί τότε δεν ήμουν έτοιμη, δεν μπορούσα, ήμουν ερωτευμένη μαζί σου, με έκανες να νιώθω αδικαιολόγητα υπεύθυνη γι’ αυτό που με είχες υποβάλλει να ζω, με έκανες να νιώθω ένα ΤΙΠΟΤΑ. Αλλά πάνω απ’ όλα γιατί θέλω, απαιτώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να σταματήσεις ΧΘΕΣ, ΤΩΡΑ να κάνεις τα ίδια λάθη σε επόμενη σχέση. Να μην ξαναζήσει άλλη γυναίκα όλο αυτόν τον γολγοθά που πέρασα εγώ. Και ξέρω, είμαι σίγουρη, πιστεύω σε σένα, ότι μπορείς να τα καταφέρεις αν το προσπαθήσεις πολύ, εσύ και όποιος άντρας αναγνωρίσει τα λάθη του, ζητήσει συγνώμη και προσπαθήσει να κάνει τη ζωή του καλύτερη. Σε ικετεύω, ΔΕ ΘΕΛΩ άλλη γυναίκα να ζήσει αυτά που έζησα εγώ, δε θέλω κάποια άλλη να φτάσει στο σημείο να χάσει τον εαυτό της.
Εγώ πέρασα πολλά, έπεσα, λύγισα, σύρθηκα, γονάτισα, βίωσα για κάποιους μήνες κατάθλιψη, έχασα τον εαυτό μου. Αλλά με πολύ πείσμα και προσπάθεια, τον ξαναβρήκα και πραγματικά αισθάνομαι πιο δυνατή από ποτέ! Δεν ξέρω όμως αν κάποια άλλη θα τα καταφέρει. Εγώ μπορεί να είμαι δυνατή, εκείνη μπορεί να μην είναι, και δε θέλω να πάρω την ευθύνη και για άλλες ζωές. Δεν θα κοιμάμαι ήσυχη, δεν θα έχω ήσυχη την συνείδησή μου. Σε παρακαλώ, θέλω να μου δώσεις τον λόγο σου ότι θα αλλάξεις και δεν θα κακοποιήσεις ξανά καμία άλλη. Θα τη σέβεσαι, και όταν θα νιώθεις ότι δεν μπορείς να είστε καλά μαζί, δεν θα την κοροϊδεύεις, δεν θα την απατάς και θα την αφήνεις να πάει τη ζωή της παρακάτω. Υποσχέσου μου ότι θα είσαι καλός μαζί της, όχι όπως ήσουν σε μένα! Σε ικετεύω, σταμάτα να είσαι τόσο σκληρός όσο ήσουν μαζί μου. Με έβλεπες όλο το βράδυ να πονάω και να κλαίω και εσύ αδιαφορούσες…. Ξέρω ότι ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τα δικά του βιώματα, όμως πιστεύω ότι με τη σωστή βοήθεια, καθοδήγηση και υποστήριξη θα καταφέρεις να διορθώσεις τον χαρακτήρα σου, την ανάρμοστη συμπεριφορά σου, ώστε καμία άλλη γυναίκα να μη ζήσει αυτά που έζησα εγώ μαζί σου!
Δεν θέλω να σε εκδικηθώ, δεν έχω ίχνος συναισθημάτων για σένα, μόνο σε λυπάμαι, γιατί αν δεν αλλάξεις, θα είσαι πάντα δυστυχισμένος και θα σκορπάς και δυστυχία στους γύρω σου. Θέλω σε παρακαλώ να ζητήσεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι, εσύ και όλοι οι κακοποιητικοί άντρες, και να φέρεσαι στις γυναίκες μόνο με σεβασμό και αγάπη. Υπόσχομαι ότι έτσι θα μεγαλώσω και εγώ τα δικά μου αγόρια!
Θα θέσω σκοπό της ζωής μου να μεγαλώσω ευγενικούς άντρες που θα δείχνουν όμορφα την αγάπη τους και ΟΧΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΙΚΑ, θα τους μάθω ότι η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ.
Ότι είναι ανεπίτρεπτο να κακοποιούν λεκτικά, ψυχολογικά ή σωματικά τη σύντροφό τους. Και αν ποτέ προβούν σε τέτοιες ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΕΣ συμπεριφορές, θα τους προτρέψω να ζητήσουν άμεσα βοήθεια και να μη παγιώσουν αυτήν την κατάσταση, να θεωρούν ότι είναι φυσιολογική και να συνεχίσουν το ίδιο μοτίβο σε όλες τις σχέσεις τους!
Η αγάπη όταν ΠΟΝΑΕΙ δεν είναι αγάπη, αλλά ψυχολογική ασθένεια!
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
