Τι χρειάζεται ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο; Να σε βλέπει να χαμογελάς, όταν χαμογελάει εκείνο. Να βλέπει μέσα από τα μάτια σου ό,τι αισθάνεσαι για εκείνο. Να του δείχνεις με την συμπεριφορά σου τον δρόμο της ζωής. Να του κρατάς το χέρι στο ταξίδι αυτό. Να του ανοίγεις μονοπάτια και να το βλέπεις να “τρέχει” μπροστά. Κι αυτή να είναι η ευτυχία σου.
Τι δεν χρειάζεται ένα παιδί;
Κριτική στα λάθη του, παρατηρήσεις, περιορισμό. Δρόμους χιλιοπερπατημένους, ασφαλείς, χωρίς περιπέτεια. “Τραβήγματα” από το χέρι για να κουμπώσει στο μονοπάτι που το φαντάστηκες εσύ να περπατά.
Ποιο είναι, αλήθεια, το μυστικό για να μεγαλώνουν παιδιά έξυπνα, δυναμικά, δημιουργικά, που πατούν γερά στα πόδια τους, που ξέρουν τι είναι αυτό που αναζητούν στη ζωή; Η ελευθερία. Ελευθερία στον λόγο, στην έκφραση, στα “θέλω”, στα “είμαι”. Ελευθερία στο δικαίωμα να κάνω λάθος. Ελευθερία στο δικαίωμά μου να το πληρώσω.
Πρέπει να διώξεις τη σκέψη πως πρέπει να είσαι “εκεί”, πριν από το παιδί σου, για το παιδί σου. Δε χρειάζεται αυτό. Μπορείς να είσαι δίπλα του, πίσω του, κι εκείνο να ξέρει πως με μια φωνή θα του κρατάς το χέρι.
Οι άνθρωποι μιμούνται συμπεριφορές και μαθαίνουν απ’ τα λάθη. Μην κατακρίνεις το παιδί σου για τις επιλογές του. Αν τις θεωρείς λάθος, δείξε του τον “δρόμο” κι άφησέ το να αποφασίσει. Στο τέλος της στροφής να είσαι εκεί για να γιατρέψεις τις πληγές και όχι για να πεις “Τα βλέπεις; Στα έλεγα.”. Κι αν αποτύχει, δώσε του μία δεύτερη ευκαιρία για να ξαναπροσπαθήσει. Μην το απογοητεύεις. Να έχεις πάντα έναν καλό λόγο να πεις για εκείνο και να το υπερασπίζεσαι πάντα κι ας μην το ξέρει. Να ξέρεις πως το αισθάνεται.
Όταν το παιδί σου, ζητάει κάτι από εσένα δώσε λίγο χρόνο να καταλάβεις τι είναι αυτό που θέλει. Άφησέ το να μιλήσει, να σου εξηγήσει. Μην του λες από την αρχή όχι. Κι αν το πεις, να είσαι σίγουρος γιατί το κάνεις. Κι αν σε ρωτήσει “γιατί”, μην του απαντήσεις ποτέ “γιατί εγώ έτσι θέλω”, “γιατί εγώ ξέρω καλύτερα”. Ποτέ. Ζητάς από το παιδί σου να μάθει, αλλά δεν του εξηγείς γιατί πρέπει να ακολουθήσει τον δικό σου δρόμο.
Η εμπειρία, είναι αλήθεια, δεν μεταφέρεται, δεν μεταβιβάζεται, δε δανείζεται. Μπορείς, όμως να του δανείσεις τα δικά σου φτερά για να πετάξει ψηλά. Γίνε εσύ το φωτεινό παράδειγμα, αυτό που θα ‘θελες να γίνει το παιδί σου. Δώσε του ερεθίσματα. Δώσε του βήμα και ευκαιρίες. Δίδαξέ το πώς να μεγαλώνει ευτυχισμένο. Προσπάθησε να δεις μέσα από τα μάτια του, μέσα από τις επιλογές του και γνώρισέ το καλύτερα. Αφιέρωσε χρόνο να γνωρίσεις το παιδί που έχεις μεγαλώσει και όχι εκείνο που είχες πλάσει στη φαντασία σου. Αποδέξου το παιδί σου όπως είναι. Αγάπησέ το για όλα αυτά που είναι. Μην προσπαθείς να το αλλάξεις, να το διαμορφώσεις.
Μην το απορρίπτεις δείχνοντάς του πως θέλεις να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και δράσης του. Μην του λες “είσαι μικρός και δεν ξέρεις”. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από τον ίδιο μας τον εαυτό τι πραγματικά είμαστε, τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε.
της Κατερίνα Καλαϊτζοπούλου
MA Εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής
