«Αγαπητέ Θεέ, Ευχαριστώ που ήρθες.
Διάλεξες την καλύτερη στιγμή, γιατί είχα τα χάλια μου. Ίσως και να σε πείραξε το χτεσινό μου γράμμα…
Όταν ξύπνησα, αναλογίστηκα ότι ήμουν ενενήντα χρονών, κι έστρεψα το κεφάλι προς το παράθυρο, για να δω το χιόνι.
Και τότε κατάλαβα ότι ερχόσουν. Ήταν πρωί. Ήμουν μόνος πάνω στη Γη. Ήταν τόσο νωρίς, που τα πουλάκια ακόμη κοιμόντουσαν, που η νυχτερινή νοσοκόμα, η κυρία Ντικρί, έπαιρνε ακόμη τον υπνάκο της, που εσύ προσπαθούσες να φτιάξεις το ξημέρωμα. Ζοριζόσουν αλλά επέμενες. Ο ουρανός ξεθώριαζε. Γέμιζες την ατμόσφαιρα με άσπρο, με γκρίζο, με γαλάζιο, έδιωχνες τη νύχτα, ξυπνούσες τον κόσμο. Χωρίς σταματημό. Και τότε κατάλαβα σε τι διαφέρεις από όλους εμάς: είσαι ακατάβλητος! Είσαι αυτός που δεν κουράζεται ποτέ. Πάντα στη δουλειά. Και να η μέρα! Και να η νύχτα! Και να η άνοιξη! Και να ο χειμώνας! Και να η Πέγκι Μπλου! Και να ο Όσκαρ! Και να η θεία Ροζ! Τι υγεία!
Κατάλαβα ότι ήσουν εδώ, ότι μου έλεγες το μυστικό σου: Κοίτα κάθε μέρα τον κόσμο σαν να ήταν η πρώτη φορά».
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Αγαπητέ Θεέ» του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ και ήρωάς του είναι ένα μικρό παιδί που φτάνει στο τέλος της ζωής του και το γνωρίζει, σε όποιο βαθμό μπορεί να το συνειδητοποιήσει μέσα στην παιδική του αθωότητα, το άγνωστο, αυτό που μας φοβίζει, μικρούς ή μεγάλους.
Σκεφτήκατε από πού πηγάζει το θάρρος του μικρού Όσκαρ; Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σίγουρα μας κάνει δυνατούς να αντιμετωπίζουμε τέτοια συμβάντα. Όμως και μια άλλη άποψη θα μπορούσε να είναι η εξής: η καρδιά μας είναι προορισμένη για τα ύψη, για το πέταγμα, κι όσο κι αν κάτι την τραβήξει προσωρινά προς τα κάτω, ακόμη και μια σοβαρή ασθένεια ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κρατά τη ματιά μας χαμηλά, είναι η φύση μας να προχωράμε, να υψώνουμε το ανάστημα της ψυχής μας. Αν βλέπουμε ένα τριαντάφυλλο, ας μην εστιαζόμαστε στα αγκάθια του. Αν βλέπουμε να έρχεται η νύχτα, εμείς ας κοιτάζουμε και τη μέρα που ακολουθεί. Για άλλους αυτό λέγεται υπομονή, για άλλους υπερ-αισιοδοξία. Για άλλους είναι ένας τρόπος ζωής.
Αλλάζουμε τις καρδιές μας – αλλάζει και κάτι άλλο, ίσως ο κόσμος!
Επιμελείται ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
