Βολικό και προσαρμοσμένο. Βολέψαμε το μέσα μας στα όρια που νοιώθαμε ασφαλείς. Κι αρχίσαμε να βολεύουμε και το έξω μας σιγά σιγά. Όπως εμείς πιστέψαμε ότι μας αξίζει. Διαλέξαμε το σπίτι μας, διαλέξαμε το ύφος μας, διαλέξαμε τους φίλους μας σύμφωνα με τις ορέξεις μας, ακόμα και τους συγγενείς μας. Μπήκαν όλα στο ζύγι, στη δική μας προσωπική ζυγαριά ακριβείας. Εσύ μου κάνεις, αντίχειρας ψηλά, εσύ δεν πληροίς τις προϋποθέσεις, διαγραφή! Απλά και με συνοπτικές διαδικασίες. Και έμεινε να πλανάται ένα συναίσθημα, καμουφλαρισμένο κι αυτό, φοβισμένο και ξεχασμένο.
Να μιλά μα κανείς να μην ακούει. Συναίσθημα; -Δεν ξέρεις εσύ, σώπασε!-
Και εκεί που πιστεύαμε ότι θα αγγίξουμε ευτυχία, άτακτα ξεγλιστρούσε. Κάπου στο σουλάτσο έκοβε γύρες, μας κοιτούσε προκλητικά και έτριβε επιδεικτικά το βόλεμα μας στα μούτρα μας. Θράσος! Αφού όλα μια χαρά τα βολέψαμε, τα ζυγίσαμε. Γεμίσαμε τον χρόνο μας μαζί και το μυαλό μας. Κάποιος κάτι σφύριξε για κυνήγι ευτυχίας και αρχίσαμε να τρέχουμε άτακτα ψάχνοντας την πολυπόθητη εκείνη ευτυχία. Προς όποια κατεύθυνση θεωρήσαμε σωστή ο καθένας. Μα από ψηλά αν το δεις, μάλλον κυνήγι μεταξύ μας το λες.
Και ήρθαν κάποια βράδια βουβά και τόλμησαν τόσα να μας πουν που στο πρώτο φως της μέρας ξεχυθήκαμε στη ρουτίνα μας, κλειδώσαμε το μυαλό μας, μην τυχόν χαλάσει η βολή μας. Και πήγαν κι ήρθανε ξανά και τα στοιβάξαμε κι αυτά ωραία σαν ασιδέρωτα στην άκρη του δωματίου. Για λίγο αργότερα! Και με το λίγο αργότερα κοίτα να δεις πως περνάει ο χρόνος!
Και δες που ήρθε η στιγμή σαν μια ακόμη ευκαιρία. Μόνο που τώρα η γνωστή βολική ρουτίνα δεν μας καλεί πια. Αν και η πόρτα είναι ανοιχτή κανείς μας δεν μπορεί να βγει να δραπετεύσει. Τώρα θα κάτσουμε αγκαλιά με σκέψεις και συναισθήματα παραμελημένα. Τα ασιδέρωτα θα μπουν σιγά σιγά στη θέση τους. Πρώτο συρτάρι τα μισά, στη δεξιά ντουλάπα τα υπόλοιπα… ένα τηλέφωνο διστακτικά, ένα μήνυμα απροσδόκητο! Μαζί με τα ασιδέρωτα, θα τακτοποιήσουμε και ΄κείνες τις δύσκολες ανάσες που πάλευε το οξυγόνο να φτάσει πνεύμονα. Μαζί με τα ξεσκονίσματα θα ξεσκονίσουμε και θύμισες γλυκές και ανθρώπους ξεχασμένους. Και κάτι κρίσεις πανικού, σφιξίματα και “ωχ” θα δώσουν σκυτάλη σε λόγια και στιγμές αληθινές ουσιαστικές και πρωτόγνωρες.
Θα φιλιώσουμε πρώτα με το μέσα μας και θα αρχίσουμε να ακούμε καθαρά. Ψιθύρους και κραυγές λυτρωτικές.
Κι έτσι μόνοι και μαζί ταυτόχρονα, ίσως πλησιάσουμε λίγο κοντά της. Ίσως μας κοιτάξει αυτή τη φορά με μάτια που γυαλίζουν, ίσως μας κάνει και μια αγκαλιά και νοιώσουμε επιτέλους λίγη ευτυχία και ευγνωμοσύνη. Για όλα όσα έχουμε μέσα στο σπίτι μας και μέσα στην καρδιά μας.
Στα σκοτάδια λάμπει ο φάρος. Μετά την καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο. Μέσα από τον πόνο σμιλεύτηκαν τα πιο αγνά και αληθινά χαρακτηριστικά της φύσης μας. Και πόση λάμψη έχουν τα μάτια που πάλεψαν και άντεξαν!
Κι όταν έρθει η στιγμή αυτή η λάμψη να ξεχυθεί στον κόσμο, μόνο για έναν κόσμο καλύτερο μπορούμε να ελπίζουμε. Σαν αναγεννημένοι, μέσα από μια κάθαρση, μόνο την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας μπορούμε να προσφέρουμε. Να πατήσουμε πια σε μονοπάτια νέα με ορίζοντες απέραντους και καθάριους. Να προσφέρουμε στα παιδιά μας γόνιμο έδαφος να καλλιεργήσουν και στους γονείς μας την υπερηφάνεια ότι έδωσαν την σκυτάλη σε άξιους διαδόχους. Να κάνουμε τον χρόνο να μετράει. Όχι σε ποσότητα αλλά σε ποιότητα. Να κάνουμε αυτόν τον μπόλικο χρόνο που έχουμε γόνιμο. Για να γίνουμε καλύτεροι γονείς, καλύτεροι σύντροφοι, καλύτεροι σε όποιον ρόλο έχουμε στη ζωή μας.
Να στοιχηματίσουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας ότι είμαστε πιο δυνατοί από οτιδήποτε προσπαθεί να μας αποδυναμώσει, να στοχεύσουμε στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και να πετύχουμε διάνα!
Μπορούμε!
της Αλεξάνδρας Πετρίδου
