Από μικρό παιδί λάτρευα τα τραγούδια. Τραγουδούσα παντού, στο σπίτι, στο αμάξι, στο μπάνιο… Ήξερα απ’ έξω όλα τα τραγούδια που αγαπούσα, μέχρι και την τελευταία τους λέξη. Όλη την ημέρα, όπου και να ήμουν, ακόμα και στη δουλειά κάποιες φορές – με ακουστικά – άκουγα τις αγαπημένες μου μελωδίες. Τα τραγούδια ήταν αναπόσπαστο και λατρεμένο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά!
Κι όμως πέρασα μια φάση στη ζωή μου που σταμάτησα να τραγουδάω, ακόμα και να ακούω τραγούδια. Καμία από τις αγαπημένες μου μελωδίες δε με χαροποιούσε πια, και ενώ εκείνη την περίοδο δεν το είχα αντιληφθεί, υποσυνείδητα μου έλειπαν πάρα πολύ.
Τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά… ότι δεν είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.
Και τελικά χώρισα, η ζωή μου ήρθε σε μια ουσιαστικά χαρούμενη και ευτυχισμένη “κανονικότητα” και τα αγαπημένα μου τραγούδια, το παρεάκι μου στα εύκολα και στα δύσκολα, επανήλθαν στη ζωή μου. Το συγκλονιστικό είναι ότι το παρατήρησαν και τα παιδιά μου, τα οποία ήταν μικρά και δεν είχαν έντονες αναμνήσεις από εμένα να τραγουδάω, εκτός από τα παιδικά τραγούδια. Και ήρθε η αμήχανη στιγμή που ο Κωνσταντίνος μού είπε με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που τον διακατέχει – μην τρομάξετε θα σας το πω ακριβώς όπως μου το είπε: “Μαμά παλιά ήσουν μια πανάσχημη χοντρέλω και τώρα έχεις γίνει μια πανέμορφη κουκλάρα που τραγουδάς σχεδόν όλη μέρα και είσαι χαμογελαστή. Φαίνεσαι αληθινά πολύ ευτυχισμένη”. Να διευκρινίσω ότι το “πανάσχημη χοντρέλω” εννοείται ότι δεν το άκουσε από μένα, μάλλον από το σχολείο ή σε κάποιο παιδικό πρόγραμμα στην τηλεόραση. Δυστυχώς κάποιες ατάκες των προγραμμάτων αυτών είναι απρεπείς και με στερεότυπα…
Τι τρομερό να έχει αλλοιωθεί τόσο πολύ η εικόνα μου στα μάτια του παιδιού μου από τη δυστυχία που βίωνα!
Κι εγώ νόμιζα ότι προσποιούμουν αρκετά καλά ώστε τα παιδιά μου να μην καταλαβαίνουν πόσο δυστυχισμένη ήμουν στον γάμο μου. Δεν ήξεραν ότι τα δυο τελευταία χρόνια με τον μπαμπά τους ήμασταν απλοί συγκάτοικοι. Δεν ήξεραν ότι μιλάγαμε μόνο για να συνεννοηθούμε για να διεκπεραιωθούν οι ανάγκες του σπιτιού και των παιδιών. Και έρχεται μία ακόμα ατάκα του Κωνσταντίνου που με διαπέρασε σαν ηλεκτροσόκ: “Μαμά έχω δει στην τηλεόραση και στον δρόμο ότι τα ζευγάρια αγκαλιάζονται και φιλιούνται, εσείς γιατί όχι με τον μπαμπά;“. Νόμιζα λοιπόν ότι επειδή έπαιζα θέατρο, φορώντας τη μάσκα του γέλιου και επειδή με βλέπανε επιφανειακά χαρούμενη, τα ξεγελούσα. Άραγε ποιο είναι το συμπέρασμα και γιατί σας τα εξιστορώ όλα αυτά;
Ας μην τα υποτιμάμε τα παιδιά, γιατί έχουν την ικανότητα να καταλαβαίνουν τα πάντα, ακόμα και αυτά που δεν τους λέμε με λόγια, αυτά που απλά αισθάνονται!
Διότι το ένστικτό τους είναι τόσο ισχυρό στις μικρές ηλικίες, που δεν μπορούμε να τα κοροϊδέψουμε με τίποτα. Όταν δεν είμαστε καλά, το διαισθάνονται και ας μην τους το πούμε ποτέ. Όταν δεν είμαστε ευτυχισμένοι στον γάμο μας, το νιώθουν και ας μην τσακωθούμε ποτέ μπροστά τους! Τα παιδιά είναι ικανά να νιώσουν, να αφουγκραστούν πράγματα, αισθήματα και καταστάσεις που εμείς οι “έξυπνοι” οι μεγάλοι νομίζουμε ότι τα κρύβουμε επιδέξια και πιστεύουμε ότι τα κοροϊδεύουμε!
Τα παιδιά μας είναι τόσο σοφά, που έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν όταν δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, σεβασμός και επικοινωνία ανάμεσα στη μαμά και τον μπαμπά τους!
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
Διαβάστε όλες τις δικές μου σκέψεις εδώ.
Ακολούθησε το Working Moms και στο Instagram
