Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τον πόνο μου…. Αν κι εσύ είσαι μία απλή μαμά σαν κι εμένα, που κάθε μέρα παλεύεις με χιλιάδες υποχρεώσεις, είτε δουλεύεις εντός είτε εκτός σπιτιού – αν και πραγματικά θεωρώ ότι εσύ η μαμά που δεν “δουλεύεις” και έχεις αφοσιωθεί εξ’ ολοκλήρου στην ανατροφή των παιδιών σου κάνεις την πιο σπουδαία και πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου – έλα να σου πω γιατί επέλεξα να στείλω το παιδί μου σε κέντρο μελέτης! Αν είσαι μαμά που τα κάνεις όλα και συμφέρεις χωρίς τη βοήθεια της μαμάς/νταντάς/οικιακής βοηθού, που δεν πηγαίνεις το παιδί σου σε ολοήμερο ή ιδιωτικό σχολείο – που σ’ αυτές τις περιπτώσεις γυρνάνε συνήθως διαβασμένα ή έχουν ελάχιστο διάβασμα για το σπίτι – είμαι σίγουρη ότι θα ταυτιστείς μαζί μου!
Χαμένη στις αμέτρητες υποχρεώσεις μου μέσα στην ημέρα, έφτανε αυτή η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ώρα το μεσημέρι που έπρεπε να διαβάσει ο μεγάλος μου γιος, ο οποίος δυστυχώς δε διαβάζει μόνος του και δε συγκεντρώνεται πολύ εύκολα. Και ενώ η δασκάλα του τού έβαζε ελάχιστο homework, εμείς παρ’ όλα αυτά διαβάζαμε αυτό το “ελάχιστο” για τουλάχιστον 3 με 4 ώρες την ημέρα. Όσο καλή διάθεση και να είχα – και πίστεψέ με, προσπάθησα πολύ – σε καμία περίπτωση μία μαμά δεν μπορεί να διαβάσει το παιδί της όπως θα το κάνει ένας εκπαιδευτικός. Το παιδί “μάς έχει πάρει τον αέρα”, νιώθει άνετα μαζί μας, δε μας ακούει και έτσι η κατάσταση στο δικό μας σπίτι ήταν κάθε μέρα τεταμένη. Παράλληλα, έπρεπε να απασχολήσω τον αδερφό του, που είναι αρκετά ζωηρός. Φαντάζομαι κι εσύ θα έχεις ένα, δυο ή τρία παιδιά πίσω… Ειδικά αν διαβάζουν στο ίδιο σπίτι πάνω από δυο παιδιά τα οποία δε διαβάζουν μόνα τους, τα λόγια είναι περιττά……. Απλά σε θαυμάζω διπλά!
Επέλεξα να στείλω το παιδί μου σε κέντρο μελέτης για να μη χαλάσει η σχέση μας!
Όσο πέρναγαν οι μέρες, ένιωθα όλο και πιο πολύ να ζορίζομαι. Όσο και να προσπαθούσα να είμαι ήρεμη και να έχω υπομονή, δεν μπορούσα να τον βοηθήσω, αφενός γιατί το μυαλό μου έτρεχε στις “δουλειές” που είχα να φέρω εις πέρας, στο πλυντήριο που είχα να βάλω, στο σίδερο, στο φαγητό, στις δουλειές του σπιτιού, στη δική μου δουλειά, και αφετέρου ένιωθα ότι έχανα χρόνο από τη ζωή μου, γιατί πραγματικά ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΩ ΣΧΟΛΕΙΟ! Πόσο μα πόσο λάθος είναι να ταυτίζεσαι κι εσύ ολοκληρωτικά με το διάβασμα του παιδιού και να το κάνεις ΔΙΚΟ ΣΟΥ.
Όχι ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΕΣΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΟ, το παιδί ΠΑΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ!
Την ακούω συνέχεια αυτήν την ατάκα από μαμάδες και μου σηκώνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά η τρίχα κάγκελο! Εμείς πήγαμε σχολείο. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να το ξαναβιώσουμε όλο αυτό, με αποτέλεσμα να κάνουμε τα παιδιά μας να νιώθουν τόσο μα τόσο ανασφαλή και χωρίς εμάς δίπλα τους να μην μπορούν να φέρουν εις πέρας τις εργασίες τους; Γιατί να τους κάνουμε εμείς τα μαθήματα τους, αν εκείνα δεν μπορούν; Πολύ απλά, για να αποδείξουμε ότι το παιδί μας είναι έξυπνο και για να μη μας σχολιάζουν αρνητικά οι άλλες μαμάδες. Εγώ προσωπικά ΑΔΙΑΦΟΡΩ για τα σχόλια των άλλων μαμάδων. ΑΔΙΑΦΟΡΩ και δε θα σχολιάσω ποτέ τι κάνει ο καθένας στο σπίτι του και πώς έχει επιλέξει να διαπαιδαγωγήσει το παιδί του! Αυτό σε συμβουλεύω να κάνεις και εσύ, να μην κρίνεις για να μην κριθείς. Αν ο καθένας κοιτάει το σπιτικό του και τα δικά του παιδιά, ο κόσμος μας θα γίνει πιο ανθρώπινος, πιο αληθινός! Ας αφήσουμε λοιπόν τη “δηθενιά” και ας ασχοληθούμε ουσιαστικά με το τι κάνει καλό στο παιδί μας.
Έφτασε λοιπόν εκείνη η στιγμή που αναρωτήθηκα τι αξίζει περισσότερο. Κάθε μέρα ένιωθα τον κλοιό να σφίγγει και να μην μπορώ να διαχειριστώ όλες τις απαιτήσεις της ημέρας. Κάθε φορά που τελείωνε το διάβασμα, ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου, ένα μούδιασμα στο κεφάλι μου και άντε τώρα να αποσυμφοριστώ, να συγκεντρωθώ και να δουλέψω…. Τσακωνόμουν όλο και πιο πολύ μαζί του – ενώ γενικά δεν τσακωνόμασταν ποτέ – ένιωθα να χαλάει η σχέση μας και το παιδί μου να απομακρύνεται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ από μένα……. Ένιωθα να μη με αναγνωρίζει και κάποιες φορές να μου λέει “μαμά γιατί είσαι τόσο αυστηρή μαζί μου όταν διαβάζουμε”; Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, όλα άλλαξαν. Είδα πιο καθαρά και σε καμία περίπτωση δε θα υπολογίσω τα λίγα χρήματα που θα αφαιρεθούν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό για να πάω το παιδί μου σε κέντρο μελέτης, προκειμένου να διατηρήσω αυτή την καλή σχέση που πάλευα χρόνια να χτίσω μαζί του. Και θα μου πεις, εσύ τι ανάγκη έχεις, εφόσον έχεις την οικονομική δυνατότητα, μάς τα λες επί του ασφαλούς. Και όμως όχι, δεν έχω την οικονομική ευχέρεια που φαντάζεσαι, στερούμαι από άλλα πράγματα για να πηγαίνει στη μελέτη. Αλλά μπροστά στην “ψυχική μου υγεία” και στη διατήρηση της καλής σχέσης με το παιδί μου, δεν υπολογίζω λίγα ευρώ παραπάνω. Έτσι κι αλλιώς το κόστος δεν είναι μεγάλο. Αν κάνεις μια μικρή έρευνα θα το διαπιστώσεις και μόνη σου.
Η συμβουλή μου σε σένα μαμά που προσπαθείς κάθε μέρα να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για τα παιδιά σου: Να κάνεις στη ζωή σου πράγματα μέχρι εκεί που αντέχουν τα όριά σου και τίποτα περισσότερο. Να βάζεις στη ζυγαριά τα θετικά και τα αρνητικά από κάθε σου πράξη και να μην ντρέπεσαι να ζητάς βοήθεια όταν δεν αντέχεις. Είναι, πίστεψέ με, πιο τίμιο να πεις ότι δεν αντέχεις, απ’ το να ουρλιάζεις σαν υστερική στα παιδιά σου και αργότερα να θυμούνται μία “κακιά” μαμά. Και σίγουρα το να πας το παιδί σου σε κέντρο μελέτης, δεν είναι η εύκολη λύση, αλλά η πιο λογική, για να διατηρήσεις τις ισορροπίες που εσύ έχεις επιλέξει για το σπιτικό σου!
Να είσαι η μαμά παράδειγμα προς μίμηση γι’ αυτά και όχι προς αποφυγή!
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
2 thoughts on “Γιατί επέλεξα να διαβάζει το παιδί μου σε κέντρο μελέτης;”