Πώς είναι δυνατόν να έχει χαμόγελο ένας δράκος; Γίνεται; Στο λογοτεχνικό κόσμο της κυρίας Παπαδάκη φυσικά και γίνεται. Υπάρχουν δράκοι που, όπως η ίδια αναφέρει, τους έπλασαν οι άνθρωποι, μόνο και μόνο για να δώσουν μορφή στους φόβους τους..
Κάποιοι αδρανούν μπροστά τους νιώθοντας αδύναμοι να αντιδράσουν.. Αλλά είναι και κάποιοι άλλοι που καταφέρνουν να κοιτάξουν το δράκο κατάματα και με δύναμη ψυχής να τον αφοπλίσουν.
Άνοιξα το βιβλίο αυτό ένα πρωινό στην παραλία. Με παρέα μου τα κύματα και συντροφιά μου τον ήλιο. Αφέθηκα να με ταξιδέψει στη Νότια Κρήτη και συγκεκριμένα στο Κρινοχώρι.
Η Αλκυόνη δεν μου σύστησε απλά τους ανθρώπους εκεί, αλλά με τις μαγικές λέξεις της με κάλεσε να δω μέσα απ’ τα μάτια του κάθε ήρωα και να ακούσω τις πιο κρυφές του σκέψεις.. κάποιες ήταν ανθρώπινες, ευαίσθητες, τρυφερές. Κάποιες άλλες, σκληρές, μοχθηρές. Μέσα από αυτές όμως ανακάλυψα πτυχές και του δικού μου εαυτού. Βρήκα μέσα από τις αράδες της, κομμάτια της δικής μου ψυχής. Τι είναι αυτό που αγαπώ, τι με κάνει να ονειρεύομαι, τι με φοβίζει..
Ποιός είναι ο δικός μου δράκος. Και πώς μπορώ να τον εξημερώσω, να τον αγκαλιάσω, να του χαρίσω ένα κρίνο και να τον κάνω να μου χαμογελάσει….
Ο λόγος της Αλκυόνης είναι ρεαλιστικός, άμεσος, με έντονο λυρισμό. Οι λέξεις και οι εικόνες της γεμάτες από αληθινή ζωή. Τα κεφάλαια της είναι μικρά, πράγμα που σημαίνει πως δεν κουράζουν τον αναγνώστη. Αντίθετα, καταφέρνει συνεχώς να τον κρατά σε αγωνία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η κυρία Παπαδάκη μας χαρίζει απλόχερα, μέσα απ’ τις σελίδες του βιβλίου μικρά αποσπάσματα γεμάτα παρομοιώσεις και προσωποποιήσεις. Εικόνες που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας σαν να έχουν μόλις αποδράσει από πίνακα ζωγραφικής.
“Η ομορφιά ποτέ δεν χάνεται.. θα φέρει το αεράκι κι άλλα πολύχρωμα φτερά. Φτάνει να υπάρχει έστω κι ένα λουλούδι για να την υποδεχτεί..”
Οι λέξεις της ακροβατούν ανάμεσα στην ευαισθησία και τη σκληρότητα. Αυτό συμβαίνει αφού, απ’ τη μια θίγει ένα ιδιαίτερο θέμα όπως η σχέση της μητέρας με την κόρη κι απ’ την άλλη περιγράφει καταστάσεις σκληρές που το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να σταθεί στα πόδια του και να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Οι ήρωες της είναι καθημερινοί άνθρωποι που με τα πάθη και τις αδυναμίες τους , άλλες φορές σε θυμώνουν κι άλλες σε κάνουν να βρίσκεις κοινά σημεία με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτή είναι η μαγική πένα της Αλκυόνης..
Σε μεταφέρει ασυναίσθητα στο χώρο και στο χρόνο που έχει η ίδια επιλέξει και καταφέρνει να σε λυτρώσει, μόνο όταν με το τέλος του εκάστοτε βιβλίου της, η αυλαία έχει πέσει!
της Άννας Μπλαβάκη
