Οι καλοκαιρινές διακοπές για τους περισσότερους τελείωσαν. Σε λίγες ημέρες αρχίζει το χειμερινό πρόγραμμα μικρών και μεγάλων. Όπως γέμισαν οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια με ταξιδευτές την ώρα που πήγαιναν για διακοπές, έτσι γεμίζουν τώρα κατά την ώρα της επιστροφής.
Σε αυτά τα ταξίδια, υπάρχουν οι μεγάλοι αλλά κι οι μικροί ταξιδιώτες. Αυτοί που μπαίνουν πρώτη φορά μέσα στο μεγάλο καράβι ή στο αεροπλάνο όπου πρέπει να ακολουθήσουν κάποιους συγκεκριμένους κανόνες. Με αφορμή λοιπόν τους μικρούς ταξιδιώτες, θα ήθελα να περιγράψω μια σκηνή που έζησα στο καράβι, κατά την επιστροφή μας.
Μπήκαμε σε ένα σαλόνι γεμάτο κόσμο κι η θάλασσα είχε λίγο κύμα. Σε λίγη ώρα αρχίσαμε να ζαλιζόμαστε κι ήταν δύσκολο να περπατήσουμε. Το ταξίδι θα διαρκούσε λίγες ώρες, οπότε εμείς οι μεγαλύτεροι το αντιμετωπίζαμε με ψυχραιμία (όσοι μπορούσαμε). Τα παιδιά όμως;
Σε μια γωνιά του σαλονιού καθόταν μια οικογένεια. Η αλήθεια είναι πως δεν τους είχα παρατηρήσει μέχρι τη στιγμή όπου σηκώθηκε η μαμά να πάει στη τουαλέτα. Πανικός μέσα στο σαλόνι. Το ένα από τα δύο παιδάκια άρχισε να κλαίει. Να φωνάζει τη μαμά του. Το άλλο ήταν μωρό και κοιμόταν στην αγκαλιά του μπαμπά του. Έτρεχε αριστερά δεξιά προσπαθώντας να τη βρει με κίνδυνο να βγει στο κατάστρωμα.
Στην αρχή ο μπαμπάς έτρεχε πίσω του και προσπαθούσε να το ηρεμήσει. Κάποια στιγμή όμως τον είδα που το κρατούσε από το χέρι ή μάλλον το κρατούσε στον αέρα και κυριολεκτικά το έσερνε μέχρι τη θέση τους. Το παιδάκι έκλαιγε ακόμη πιο δυνατά. Στη θέση που κάθισαν φαινόταν ότι του μιλούσε έντονα κι αυτό έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
Τα πράγματα τα κάναμε χειρότερα όλοι εμείς, οι υπόλοιποι γονείς, όπου κοιτούσαμε επίμονα εκείνο το μπαμπά που προσπαθούσε να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση. Νομίζω πως τα βλέμματά μας, του πρόσθεσαν περισσότερο άγχος, γιατί ίσως ένιωσε ότι ενοχλεί. Αυτό τον έκανε πιο νευρικό και σίγουρα ήταν η αιτία να χάσει τη ψυχραιμία του.
Σε λίγα λεπτά η μαμά επέστρεψε στη θέση της, το μικρό έπεσε στην αγκαλιά της και φυσικά ηρέμησε αμέσως. Μια αγκαλιά ήθελε για να το ηρεμήσει από το φόβο του ταξιδιού, του καραβιού, της θάλασσας, του άγνωστου, της πολυκοσμίας. Όλα τα ηρέμησε αυτή η μαγική αγκαλιά.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθούμε σε έναν κοινόχρηστο χώρο και θα δούμε κάτι ανάλογο, εάν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε, τουλάχιστον ας μην αγανακτούμε. Εάν είμαστε γονείς, σας θυμηθούμε τα δικά μας «αγγελούδια» όπου κάποτε σίγουρα είχαν κάνει κάτι ανάλογο.
Οι γονείς όπου θα χρειαστεί να διαχειριστούν μια τέτοια συμπεριφορά του παιδιού, ας είναι περισσότερο ψύχραιμοι. Πρωταρχικός σκοπός θα πρέπει να είναι η ηρεμία του. Δύσκολο, αλλά γι’ αυτό είναι οι γονείς. Για τα δύσκολα!
Καλό φθινόπωρο είπαμε;; ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ…
