1 με 8 Αυγούστου: εβδομάδα αφιερωμένη στο μητρικό θηλασμό. Και σαν νέα μανούλα σκέφτομαι: «Μόνο μια βδομάδα φτάνει για αυτό το καθημερινό θαύμα;»
Πριν τρεις μήνες ο Θεός μου χάρισε ένα υγιέστατο αγοράκι. Λίγο καιρό πριν γεννηθεί, είχα υπερφορτώσει τον εγκέφαλό μου με κάθε πληροφορία σχετική με το θηλασμό. Η έρευνα στο ίντερνετ έδινε και έπαιρνε καθημερινά και κάθε εβδομάδα ήμουν τυπικότατη στο ραντεβού μου με εξειδικευμένες μαίες στο ΙΚΑ της περιοχής για να ενημερωθώ σχετικά. Άρθρα, βίντεο και συζήτηση με φίλες μάνες είχαν γίνει ρουτίνα λίγο πριν φέρω στον κόσμο το γιο μου. Είχα πια αποφασίσει ότι θα θηλάσω το παιδί μου ο κόσμος να χαλάσει!
4 Μαΐου και τον αγκάλιασα για πρώτη φορά. Σε συνεννόηση με τη γιατρό μου, το παιδί μπήκε μέσα στο πρώτο μισάωρο στο στήθος μου και θήλασε. Το συναίσθημα απερίγραπτο αλλά άρχισαν αμέσως να εμφανίζονται και οι πρώτες πληγές. Στα δύο πρώτα 24ωρα δεν άντεχα το στήθος μου! Πληγωμένες θηλές, υπερφορτωμένο, γεμάτο μέχρι το λαιμό και ένας μπέμπης που με δυσκολία κατάφερνε να το πιάσει και να φάει μιας και είχε πολύ μικρό στοματάκι και εγώ πολύ μεγάλο και τεντωμένο στήθος. Το θήλαστρο χειροτέρευε την κατάσταση μιας και πονούσαν περισσότερο οι θηλές μου και κάθε αλοιφή που έβαζα απλά με έτσουζε και δεν την άντεχα.
7 Μαΐου γυρίζουμε σπίτι μας με κάθε καλή διάθεση και αισιοδοξία πως άμεσα θα μπούμε σε σειρά, χωρίς να ξέρω όμως τις δύσκολες βραδιές που θα ακολουθήσουν. Δεν ήταν πολλές… Ήταν τρία βράδια όλα κι όλα. Τρία βράδια ολοκληρωτικής αϋπνίας μιας και το πρόβλημα στο στήθος δυσκόλευε τα πάντα. Το μωρό έτρωγε ανά δύο με τρεις ώρες. Για να φάει όμως έπρεπε πρώτα εγώ να αποσυμφορηθώ. Η διαδικασία απλή, με ζεστές και κρύες κομπρέσες και άλμεξη από τον άντρα μου γιατί τα δικά μου χέρια είχαν κουραστεί. Η διαδικασία απλή, αλλά μέχρι να γίνει σωστά ερχόταν η ώρα για το επόμενο γεύμα. Κι έτσι το μάτι δεν έκλεινε ποτέ. Και τις νύχτες όλα φαίνονται μαύρα και δέκα φορές πιο δύσκολα. Μόλις έβλεπα το πρώτο φως της ημέρας να ξεπροβάλει έπαιρνα κουράγιο. Έλεγα στον εαυτό μου: «Αύριο θα είναι καλύτερα, θα περάσει κι αυτή η μέρα και θα στρώσεις».
Κι όμως… 8 Μαΐου ξημερώνοντας για 9 έφτασα στο τέρμα. Με νύχια και με δόντια με κρατούσαν ο άντρας μου και η μητέρα μου ξύπνια ενώ θήλαζα το μωρό. Ζητούσα στο παραμιλητό μου ακίνδυνα για το θηλασμό χάπια που να με κρατάνε ξύπνια για να τα καταφέρω. Ένιωθα πόνο, κούραση, εξάντληση, απελπισία, απόγνωση και ότι δε θα ξημερώσει ποτέ. Το γεγονός ότι το μωρό έτρωγε με παρηγορούσε σε ένα βαθμό. Όμως δεν ήταν αρκετό για να μη βάλω τα κλάματα και να μην απογοητευτώ περισσότερο. Αναρωτιόμουν συνέχεια τι κάνω λάθος και δε στρώνει η κατάσταση. Καταραμένη λοχεία.
Ώσπου, ως διά μαγείας, 10 προς 11 Μαΐου όλα έστρωσαν. Το μωρό είχε ρυθμίσει την παραγωγή και πλέον δεν είχα εκείνο το εξωπραγματικό, τεράστιο, κόκκινο, καυτό στήθος να με ταλαιπωρεί. Από τότε και κάθε μέρα, το μωρό έτρωγε όλο και πιο εύκολα και σταδιακά ανέκτησε το βάρος που είχε χάσει βγαίνοντας από την κλινική. Εγώ πιο ήρεμη πλέον, επικοινώνησα με τη Γραμμή Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού – Αλκυόνη (10525) και με καθαρό μυαλό συζήτησα όλα αυτά που με απασχολούσαν και έγινα πιο αισιόδοξη.
Από τότε μέχρι σήμερα, που γινόμαστε αισίως τριών μηνών, θηλάζω καθημερινά! Θηλάζω καθιστή, ξαπλωμένη, στο μπαλκόνι, στα καφέ, στο εμπορικό κέντρο, στα μαγαζιά ενώ δοκιμάζει ρούχα ο άντρας μου. Είναι ό, τι πιο φυσιολογικό, όμορφο και τρυφερό κάνω με το παιδί μου. Είναι τόσο φυσιολογικό και απενοχοποιημένο που απορώ πώς κάποιοι αρνούνται τη θέα της σίτισης ενός βρέφους και το κατακρίνουν κιόλας.
Ο θηλασμός δεν είναι εύκολος. Ο θηλασμός είναι κουραστικός. Ο θηλασμός μπορεί να γίνει και εξαντλητικός όταν το μωρό περνάει μέρες που προσκολλάται στο στήθος και καταφέρνει να κοιμάται μόνο εκεί. Ο θηλασμός όμως είναι και ευλογία! Είναι το καλύτερο δέσιμο που μπορείς να αναπτύξεις με το παιδί σου. Το γάλα σου είναι το μόνο superfood που μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σας ανά πάσα ώρα και στιγμή, άμεσα έτοιμο και στη σωστή θερμοκρασία.
Το στήθος της μητέρας είναι για το μωρό τροφή, ασφάλεια, παρηγοριά, ανακούφιση, σιγουριά, ζωή! Είναι τόσα πολλά για τη συναισθηματική, νοητική, πνευματική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού που είναι κρίμα να μη σφίξουμε τα δόντια όταν μας ρουφάει και πονάμε και να τα παρατήσουμε.
Αν καταφέρεις να θηλάσεις από την πρώτη στιγμή, μην τα παρατήσεις! Τις στιγμές που θα πεις «Δεν αντέχω άλλο» σκέψου αρχικά τι θα στερήσεις από το παιδί σου. Μετά σκέψου πως η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη και πως όσο το παιδί σου θα μεγαλώνει, ο θηλασμός θα γίνεται παιχνιδάκι. Εξάλλου, πόσο ακόμη νομίζεις θα κάθεται έτσι στην αγκαλιά σου;
Ευχαριστώ πολύ τον άντρα μου, τη μητέρα μου και τις φίλες μου που με στήριζαν κάθε μέρα σε όλο αυτό και με βοηθούσαν με κάθε τρόπο.
της Έφης Δίντση, δασκάλα
