Νομίζω κάθε εργαζόμενη μαμά νιώθει σε κάποιο βαθμό ενοχές όταν λείπει πολύ από το σπίτι – ιδιαίτερα όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις …υπέρ-μαμάδες που συμπεριφέρονται με μια πολύ ιδιαίτερη μορφή αλαζονείας και μειώνουν τη μαμά που εργάζεται εκτός σπιτιού.
Έτσι και εγώ, ιδιαίτερα όταν απέκτησα το πρώτο παιδί μου μέσα στη μέση της παιδιατρικής ειδικότητας (λίγο πριν εργαστώ στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας), ένιωθα για πολύ καιρό συνεχώς ενοχές και μεγάλη στενοχώρια.
Θυμάμαι πως επέστρεφα πεθαμένη στην κούραση μετά από 16 ώρες εξαντλητικές βάρδιες στο νοσοκομείο με ασταμάτητη εργασία και στρες στο κόκκινο, και ειλικρινά δεν ένιωθα καμία διάθεση για απολύτως τίποτα εκτός από ύπνο.
Ούτε το γιο μου ήθελα αληθινά να δω, λαχταρούσα μόνο ησυχία και την απουσία απαιτήσεων, έστω για μισή ή μία ώρα. Φανταστείτε με τι απαίσιες ενοχές άκουγα στο ρεπό μου άλλες μαμάδες, που πήγαιναν τα παιδιά τους στη γιαγιά, έκαναν τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα, και επέστρεφαν να τα πάρουν χαρούμενες που είχαν χρόνο για παιχνίδι!
Εγώ σίγουρα δεν αισθανόμουν έτσι τότε. Αργότερα, μετά την ειδικότητα και με δύο παιδιά και πιο σταθερά ωράρια, περάσαμε πιο όμορφα και πολύ πιο εύκολα – και εγώ, και τα παιδιά μου!
Αν μας διαβάζει μια μαμά που ζει παρόμοιες καταστάσεις, έχω να πω τα εξής:
H μητρότητα δεν είναι στατική: μεγαλώνει και αναπτύσσεται σαν δέντρο, το ίδιο και ο δεσμός μας με τα παιδιά μας. ΔΕΝ είναι το τέλος του κόσμου αν δεν γεννήσετε φυσιολογικά (εγώ είχα φυσιολογικό τοκετό μετά την πρώτη καισαρική) ή αν δεν θηλάσετε για δύο χρόνια (εκεί είχα λιγότερα προβλήματα μετά το φυσιολογικό τοκετό), ή αν δεν περνάτε τέλεια κάθε στιγμή με το μωρό σας από την πρώτη μέρα.
Μπορείτε να βρείτε την Dr Susanna kemper:
Facebook
Instagram
Pinterest
και εννοείται στο site της!
