Όταν ήσουνα μικρός, βιαζόσουν να μεγαλώσεις. Νόμιζες πως αυτό το μεγάλωμα που έρχεται σε βάθος χρόνου, κρύβει μέσα του όλα τα σπουδαία που πρόκειται ποτέ να συναντήσεις. Η ζωή κυλούσε αργά και εσύ είχες το νου σ᾽εκείνη την ενήλικη ζωή, αγνοώντας φόβους και ευθύνες, πλυμμηρισμένος από λαχτάρα για όσα θαυμαστά θα απολαύσεις. Ώσπου μια μέρα μεγάλωσες και έφερες στον κόσμο τα δικά σου παιδιά και, τότε, πάλι τα ᾽βαλες με τον χρόνο, γιατί φαινότανε βιαστικός, σε μία στιγμή που εσύ τον ήθελες να καθυστερήσει.
Όποιος έχει παιδιά σπάνια τα έχει καλά με τον χρόνο. Τον πρώτο καιρό βιάζεσαι να μεγαλώσουν, για να μπορείς να επικοινωνείς μαζί τους και να μην αναγκάζεσαι να αποκωδικοποιείς τα δέκα διαφορετικά είδη κλάματος. Τα κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου, μέσα στην ζεστή κουβερτούλα τους και, για κάποιον περίεργο λόγο, τα λυπάσαι, που πονάνε, που είναι τόσο αθώα, που έρχονται αμόλυντα και αποζητούν ενστικτωδώς τη μυρωδιά σου. Βιάζεσαι να μεγαλώσουν, γιατί θέλεις να μοιραστείς μαζί τους όλα τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν και γιατί επιθυμείς να δεις την εξέλιξή τους από μωρά σε παιδιά.
Όμως κι αυτό το μεγάλωμα έρχεται γρήγορα, κι ας έχεις περάσει από μαραθώνιους ξενυχτιών, από αποτυχημένες προσπάθειες να φανείς αντάξια των προσδοκιών ενός βρέφους, συχνούς καβγάδες με το έτερον ήμισυ και περιόδους που αμφέβαλλες για τη σωστή λειτουργία του εγκεφάλου σου. Τα μωρά γίνονται παιδιά κι εσύ ξαφνικά βρίσκεσαι σε μία αίθουσα, όπου παρακολουθείς την αποχαιρετιστήρια παράσταση του νηπιαγωγείου του δικού σου παιδιού.
Από εδώ και στο εξής παρακαλάς τον χρόνο να σε σεβαστεί. Αρχίζεις πρώτος εσύ να τον σέβεσαι και να τον εκτιμάς, γιατί καταλαβαίνεις πως είναι σκληρός και δε θα σου χαρίσει λεπτό παραπάνω. Πριν καν το καταλάβεις, το δημοτικό θα γίνει γυμνάσιο και το παιδί ένας έφηβος και, η αλήθεια είναι, πως χρωστάς τόσα πολλά σε αυτόν τον μελλοντικό σου έφηβο. Γι᾽αυτό πάρε το παιδί αγκαλιά και χάρισέ του όσους θησαυρούς έχεις μέσα σου. Άδειασε τα “σκουπίδια” σου στο παρελθόν και μάθε του να αγαπάει. Όσο ακόμη προλαβαίνεις, διάβασέ του παραμύθια και πλάσε τη φαντασία του με κόσμους μαγικούς και ανθρώπους απαλούς σαν χάδι.
Μην αφήνεις τον χρόνο ανεκμετάλλευτο. Παίξε μαζί του παιχνίδια παράξενα κι απλά. Μέτρα μέχρι το δέκα και προσποιήσου πως δε βλέπεις δυο ματάκια πίσω από τον καναπέ. Φάε μαζί τους παγωτά κάτω από τον ξάστερο ουρανό και άσε τα κηρύγματα για αύριο. Βγάλε το πρώτο δόντι και πέταξέ το στα κεραμίδια, για να το βρει η νεράιδα των δοντιών και ξεσκόνισε στη μνήμη σου όλα τα παιχνίδια που έπαιζες στις γειτονιές. Παίξε μπουγέλο μαζί με την παρέα του και κράτησε σφιχτά τη σέλα μέχρι να μάθει να ισορροπεί πάνω σε δύο ρόδες. Άφησε μισοτελειωμένα παζλ στην τραπεζαρία του σπιτιού και δείτε την αγαπημένη του ταινία για εκατοστή φορά συνοδεία ποπ κορν. Κάνε όσα μακροβούτια βαστούν τα πνευμόνια σου και τραγούδησε με όση παραφωνία διαθέτεις τα αγαπημένα σας τραγούδια. Χειροκρότησε δυνατά την μπαλαρίνα σου, εμψύχωσε τον ποδοσφαιριστή σου, συγκινήσου με τον μουσικό σου, κλάψε κάθε φορά που συνειδητοποιείς πως μεγάλωσε.
Ο χρόνος κυλάει σαν νερό κι εκεί που τον θεωρείς ατελείωτο, εκείνος κάνει μια τρίπλα και σου ξεφεύγει. Μην κάνεις το ίδιο και με τις στιγμές. Όσο αντέχουν τα πόδια σου, μείνε δίπλα στο παιδί σου. Γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, γιατί τα παιδιά είναι οι δικές μας μικρογραφίες και από εμάς αντλούν τα πιο ισχυρά ερεθίσματα. Μίλησέ του με ειλικρίνεια, για να μπορεί να αποφύγει το ψέμα, δείξε του τον σεβασμό, ώστε να μη γίνει αγενής και μάθε να το ακούς, για να μην αδιαφορεί για τα συναισθήματα των άλλων.
Δώσ᾽του φτερά να πετάξει, για να ξέρεις πως θα μείνεις για πάντα μέσα του.
της Περσεφόνης Χρυσαφίδου, πρώτη δημοσίευση στο www.loveletters.gr.
Όλες τις μοναδικές σκέψεις της Περσεφόνης που αξίζει να τις διαβάσετε, ανακαλύψτε τες στο www.onceuponamam.blogspot.gr.
