Την έχεις δει όταν περιμένει στο φανάρι πόσο σφίγγει τα χέρια της στο τιμόνι; Που εκείνη την ώρα που ακούει ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο σφίγγει τα δόντια και αλλάζει αμέσως σταθμό γιατί ίσως κάτι της θύμισε; Την έχεις δει που τις περισσότερες φορές ενώ της μιλάς “ταξιδεύει”; Δεν σε κοιτάει εύκολα στα μάτια, ειδικά όταν της κάνεις παρατήρηση για το παιδί της βουρκώνει….Δεν ξέρει γιατί….Την έχεις δει πόσο θλιμμένα είναι τα μάτια της ακόμα κι όταν σου γελάει; Ούτε που θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογέλασε πραγματικά μέσα από τη ψυχή της…. Φοβάται να δει τους ανθρώπους στα μάτια μήπως και καταλάβουν πόσο αδύναμη νιώθει….
Καμιά φορά ο πόνος μηδενίζει τα πάντα. Είναι η στιγμή που δεν περίμενες πότε να ζήσεις. Που ακόμα αναρωτιέσαι “Γιατί;”. Που δεν θα σταματήσεις ποτέ να κοιτάς τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια θα ρωτάς “Πόσο ακόμα;”.
Πόσο δύσκολο είναι το βράδυ…ναι το βράδυ, που όσο κουρασμένη και να είναι δεν μπορεί να κοιμηθεί, δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται…
Τύψεις;;;; Μόνιμοι επισκέπτες…. Τύψεις για το παραμικρό, τύψεις παράλογες…. Κατηγορεί χωρίς λόγο τον εαυτό της για το πόσο δυνατή θα έπρεπε να είναι αλλά δεν μπορεί…Δεν μπορεί να δεχτεί ότι έχει μείνει μόνη της….ότι τα βράδια μόλις κοιμάται το παιδί υπάρχει το απόλυτο κενό….μια τρομακτική ησυχία και ηρεμία που καταλήγει πάντα σε κλάμα βουβό….
Νιώθει σαν ένα παζλ που του έχουν χαλάσει επίτηδες όλα τα κομμάτια και χωρίς βοήθεια της ζητάνε να ενώσει τα κομμάτια της….όμως τα κομμάτια αυτά όσο διάσπαρτα και να είναι, είναι ταλαιπωρημένα και κάποια από αυτά σκισμένα….
Δεν πέρασε εύκολα, κι ούτε πρόκειται να περάσει….σκέψου κάτι όμως….το ουράνιο τόξο εμφανίζεται πολλές φορές ενώ βρέχει ακόμα, όχι μόνο στο τέλος της βροχής….
Εσύ που το διαβάζεις…Εσύ που είσαι μόνη σου ξαφνικά και προσπαθείς να ισορροπήσεις στην καινούρια πραγματικότητα, βρες τρόπο να φέρεις το δικό σου ουράνιο τόξο στη δύσκολη καθημερινότητά σου….να σταματήσουν τα δάκρυα σου και να πάψεις να κατηγορείς τον εαυτό σου για τη μοναξιά σου….
Κι εσύ πάλι που το διαβάζεις, και ξέρεις ότι την άφησες να καταρρεύσει χωρίς να σε απασχολεί η συνέχεια, παράπονο το πως θα βολέψεις το δικό σου «εγώ» και πως θα πραγματοποιήσεις τα δικά σου «θέλω» ένα έχω να σου πω. Μπράβο σου! Εξαιτίας σου θα βρει τη δύναμη που της αξίζει και η ζωή θα την ανταμείψει με δίπλες χαρές στο μέλλον μέσω του παιδιού της…Όσο για το δικό σου μέλλον, ξέρεις ότι αυτή η ρόδα κάποια στιγμή θα γυρίσει….Και πίστεψε με, δεν θα σου αρέσει όταν θα καταλάβεις πόσο λάθος έκανες….Αλλά θα είναι αργά, γιατί τότε δεν θα σε χρειάζονται, ούτε θα σε θέλουν γιατί στα δύσκολα ήσουν απών….Και απών θα παραμείνεις…….
της Ηλιάνας Σειτανίδου
Καθηγήτρια Αγγλικών (ΜΑ) με εξειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες
Σχολική Ψυχολόγος
