Παρασκευή απόγευμα.
Χτυπάει το τηλέφωνο στη δουλειά. O 10χρονος γιος μου. Tο ψηστήρι αρχίζει.
– Έλα μπαμπά εγώ είμαι. Να σου πω κάτι θέλω. Θα με αφήσεις να παίξω λίγο… μόνο μισή ώρα και θα το κλείσω… είμαι κουρασμένος, δεν μπορώ να διαβάσω σήμερα… σου υπόσχομαι ότι αύριο Σάββατο θα διαβάσω όλα μου τα μαθήματα… Έλα σε παρακαλώ…
– Υπόσχεσαι ότι αύριο θα τα διαβάσεις όλα;
– ΝΑΙ ΝΑΙ
– Θα το κλείσεις μόλις σου πει η μητέρα σου;
– ΝΑΙ ΝΑΙ
– Θα παίξτε όμως την ίδια ώρα με τον αδερφό σου. Δεν θα μαλώστε για το ποιος έπαιξε 5 λεπτά παραπάνω…
– Ναι μπαμπά, μείνε ήσυχος.
– Δεν θα μαλώστε και δεν θα κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον μόλις χάσει, εντάξει;
– Ναι μπαμπά, εντάξει.
– ΟΚ, από 1 ώρα ο καθένας και ΤΕΛΟΣ.
– ΝΑΙ μπαμπά, πες μου τώρα που έχεις κρύψει το PLAYSTATION!
Όσοι είστε γονείς, μάλλον σας φαίνεται οικεία αυτή η συνομιλία. Το ψηστήρι του μικρού στους γονείς για να παίξει FORTNITE.
Fortnite. Το παιχνίδι φαινόμενο της εποχής μας. Έχει καταφέρει να εθίσει εκατομμύρια παίχτες σε όλο τον κόσμο. Aν δε το παίξεις, δε μπορείς να καταλάβεις γιατί κολλάνε οι περισσότεροι και πόσο μάλλον τα παιδιά.
Τι είναι όμως το Fortnite;
Το Fortnite είναι ένα διαδικτυακό παιχνίδι, το οποίο ξεκίνησε με πολύ απλά γραφικά και μπορούσες να το παίξεις από κονσόλες ή υπολογιστή. Σιγά σιγά εξελίχθηκε, έφτιαξε τα γραφικά του και γνώρισε τεράστια παγκόσμια επιτυχία. Γιατί όμως;
Το Fortine κατ’αρχήν είναι δωρεάν. Μπορείς να το παίξεις από Playstation 4, Xbox, PC, Nintendo, ακόμα και από smartphone!
To concept είναι απλό. Σε ένα νησί πέφτουν 100 παίχτες και προσπαθούν να βρουν όπλα, για να κάνουν μάχες μεταξύ τους, να αλληλοσκοτωθούν και στο τέλος θα μείνει μόνο ένας. Αυτός είναι και ο νικητής. Οι «σκοτωμοί» μεταξύ των παιχτών είναι χωρίς αίμα, και όταν κάποιος σκοτωθεί, ουσιαστικά εξαϋλώνεται και μεταφέρεται στο Lobby. Aυτή η κατάσταση το κάνει πιο «μαλακό» από τα αιμοδιψή παιχνίδια τύπου Call of duty κλπ. Χρυσώνει λίγο το χάπι για τις μικρές ηλικίες που υποτίθεται απαγορεύεται να παίζουν (αλλά όλοι παίζουν).
Το συναρπαστικό στην όλη ιστορία είναι ότι μπορείς να το παίξεις με φίλο σου ή φίλους σου (ο καθένας από το σπίτι του), να μιλάτε μαζί, να κάνετε ενέδρες, να καλύπτετε ο ένας τον άλλον και να φτιάξετε ομάδα που θα διαγωνίζεται άλλες παρόμοιες ομάδες.
Οι προγραμματιστές του Fortnite δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Πρόσθεσαν ορισμένες πινελιές που ξετρέλαναν τους πιτσιρικάδες. Όλοι οι παίχτες έχουν την δυνατότητα να χορεύουν διάφορους χορούς και να κάνουν φιγούρες! Αυτό το χρησιμοποιούν οι παίχτες για να κοροϊδεύουν τον άλλον μόλις τον «σκοτώσουν». Αυτό και μόνο κάνει τους πιτσιρίκους μπαρούτι!
Επίσης, ανεβαίνοντας επίπεδα μπορείς να αποκτήσεις καινούριους χαρακτήρες, στολές και αξεσουάρ και να ξεχωρίζεις από το πλήθος…
Έχοντας λοιπόν και εγώ στο σπίτι την κονσόλα PS4, κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι τα δυο μου αγόρια κολλούσαν και δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν. Η μαμά τους φώναζε, εγώ τους φώναζα, μαλώναμε, ένταση εκνευρισμός, κλάματα και φωνές. Απίστευτος εκνευρισμός από τους μικρούς που δεν μπορούσα να δικαιολογήσω από πού προέρχεται. (Σκέψου να χάνεις στο παιχνίδι, να σε κοροϊδεύει ο αντίπαλος, να σε κοροϊδεύει από δίπλα σου ο αδερφός σου και να έχεις τη μάνα σου να ουρλιάζει να κλείσεις το παιχνίδι… συνταγή έκρηξης!)
Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Έβαζα τιμωρίες, έπαιρνα το Playstation για εβδομάδες για να καταφέρω να τους ηρεμήσω. Μόλις τους το έδινα γινόταν το χάος. Επιθετικότητα, νεύρα και στενοχώρια σε όλους μας.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα το γνωστό ρητό «αν δεν μπορείς να αποφύγεις ένα βιασμό, απόλαυσέ τον». Με αφορμή τα γενέθλια του μικρού μου γιου, βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω τι θα ήθελε για δώρο, και η απάντηση ήταν ότι αυτό που θέλει δεν είναι ακριβό, αλλά είναι πολύ σπάνιο και δεν θα μπορούσα να το βρω. Ένας συλλεκτικός χαρακτήρας για το Fortnite!
Αποφάσισα να δοκιμάσω να μπω στον κόσμο τους και από επικριτικός γονιός να γίνω φίλος τους. Έψαξα στο ebay, βρήκα τον χαρακτήρα που ήθελαν και τον παρήγγειλα. Εν τω μεταξύ τους ζήτησα να μου πούνε το concept του παιχνιδιού και τον τρόπο που παίζεται.
Τους είπα ότι θέλω να δοκιμάσω να παίξω και εγώ. Η γενιά μου ήταν η πρώτη που έπαιξε Playstation, οπότε η παλιά εμπειρία μου ήταν σύμμαχός μου. Μου ανοίγουν το παιχνίδι, το ετοιμάζουν και μου δίνουν να παίξω. Φυσικά ξεράθηκαν στο γέλιο γιατί δεν ήξερα να παίξω και συνεχώς έχανα και έκανα πατάτες!
– Μπαμπά είσαι άμπαλος, μου λέει ο μικρός, δεν ξέρεις να παίζεις!
– Θα μου μάθετε να παίζω; τους ρωτάω.
Ξεκινάμε να παίζουμε μαζί, γελάμε και έκπληκτη η γυναίκα μου, έρχεται να δει τι συμβαίνει. Της κλείνω το μάτι, καταλαβαίνει και φεύγει. Στις παρέες αγοριών δεν χωράνε τα κορίτσια.
Τα αγόρια ξετρελάθηκαν όταν κατάλαβαν ότι ο εχθρός-γονιός έγινε σύμμαχός τους. Με φοβερή λαχτάρα μου εξηγούσαν το παιχνίδι, τα κατορθώματά τους και τι πρέπει να κάνουμε!
Μαγικά, μόλις τους ζήτησα να το κλείσουν, το έκλεισαν! Αλλά εκτός από αυτό άλλαξε όλη η συμπεριφορά τους .
Σταμάτησαν να με βλέπουν σαν εχθρό τους και με ακολουθούν από πίσω, μόλις γυρίσω στο σπίτι, και μου λένε ιστορίες για το παιχνίδι. Φυσικά οι επιτρεπόμενες ώρες παιχνιδιού, δεν έχουν αλλάξει. Είναι μόνο το Σαββατοκύριακο με την διαφορά ότι είμαστε όλοι μαζί (βλέπω και ξέρω με ποιους παίζουν) και καταφέραμε μέχρι και την μαμά του σπιτιού να κάτσει και να παρακολουθήσει κάποιες παρτίδες. Εννοείται πως έχω μιλήσει με την γυναίκα μου και της έχω πει τη σκέψη μου, και τώρα έρχεται (και καλά) να μας μαλώσει όλους γιατί παίζουμε πολύ ώρα.
Το Fortnite εισέβαλε σαν απρόσκλητος επισκέπτης στο σπίτι μας και δημιούργησε μεγάλη αναταραχή. Η λύση ήταν να το πετάξω έξω και να πληγώσω τα παιδιά ή να το δαμάσω και να το κάνω να δουλέψει για μένα.
Διάλεξα το δεύτερο. Τα παιδιά ήρθαν πιο κοντά μου, είναι πρόθυμοι να κάνουν τα μαθήματά τους, παίζουμε όλοι μαζί ευχάριστα με γέλια και χωρίς φωνές.
Ίσως λοιπόν, πρέπει κάποια στιγμή οι 40άρηδες και 50άρηδες να καταλάβουμε ότι ο κόσμος εξελίσσεται ραγδαία. Τα παιχνίδια χωρίς ίντερνετ που παίζαμε εμείς δεν υπάρχουν και ούτε θα ξαναέρθουν ποτέ. Ωραία εποχή, αλλά πάει πέρασε. Η νέα γενιά μεγαλώνει μέσα στον ψηφιακό κόσμο και θα πρέπει να διαλέξουμε αν θα μείνουμε απέξω και θα τους κοιτάμε ή θα βουτήξουμε στα βαθιά μαζί τους και θα μάθουμε κολύμπι πάλι από την αρχή. Αυτή την φορά, με δασκάλους τα παιδιά μας.
Όμως το πιο σημαντικό που κέρδισα από αυτήν την εμπειρία είναι ότι ο μεγάλος μου γιος που είναι έφηβος και είχε αρχίσει να απομακρύνεται από μένα με καυγάδες και φωνές, με πλησίασε και μετά αρκετό καιρό με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε καληνύχτα.
Κάτι που χρειαζόμουν και εγώ και εκείνος…
του Φώτη Παπαδέλλη
Πρώτη δημοσίευση στο στο efiveia.gr.
