Η μαμά και blogger Katherine Backstrom, ανέβασε ένα ποστ ανώνυμου συγγραφέα στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook με την φωτογραφία της κόρης της και προκάλεσε αντιδράσεις.
Η δημοσίευσή της αφορά την ηλικία που τρέμουν όλοι οι γονείς: τα 2 έτη. Όλα λέγονται από τη σκοπιά ενός δίχρονου παιδιού, με την μορφή ενός συγκινητικού μονολόγου.
Αν το δίχρονο παιδί μας μπορούσε να μιλήσει σαν ενήλικας, αυτά θα μας έλεγε;
Από το ημερολόγιο ενός δίχρονου:
«Είμαι 2 χρονών. Δεν είμαι κακή… απλώς εκνευρισμένη. Έχω νεύρα, είμαι στρεσαρισμένη και μπερδεμένη. Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά.
Σήμερα ξύπνησα και ήθελα να ντυθώ μόνη μου, αλλά μου είπαν “‘Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άσε με να σε ντύσω.”
Αυτό με έκανε να στενοχωρηθώ.
Ήθελα να φάω χωρίς βοήθεια, αλλά μου είπαν “Όχι, γιατί θα τα κάνεις χάλια, άσε με να σε ταΐσω.”
Αυτό με εκνεύρισε.
Ήθελα να περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο και να ανέβω μόνη μου, αλλά μου είπαν “Όχι, πρέπει να φύγουμε δεν έχουμε χρόνο. Άσε με να το κάνω.”
Αυτό με έκανε να κλάψω.
Ήθελα να κατέβω από το αυτοκίνητο χωρίς βοήθεια αλλά μου είπαν “Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άσε με να το κάνω”
Αυτό με έκανε να θέλω να το βάλω στα πόδια.
Αργότερα, ήθελα να παίξω με τουβλάκια, αλλά μου είπαν “Όχι, έτσι… όχι έτσι…”
Αποφάσισα ότι δεν ήθελα να παίξω πια με τα τουβλάκια. Ήθελα να παίξω με μια κούκλα που είχε ένα άλλο παιδί και του την πήρα. Μου είπαν “Όχι, δεν πρέπει να το κάνεις αυτό, πρέπει να μοιράζεσαι.”
Δεν ξέρω ακριβώς τι έκανα, αλλά με έκανε λυπημένη. Γι’ αυτό έκλαψα. Ήθελα αγκαλιά, αλλά μου είπαν να πάω να συνεχίσω το παιχνίδι.
Μου λένε ότι ήρθε η ώρα να μαζέψω. Το ξέρω γιατί κάποιος λέει συνέχεια “Πήγαινε να μαζέψεις τα παιχνίδια σου.”
Δεν είμαι σίγουρη τι πρέπει να κάνω, περιμένω κάποιον να μου δείξει.
“Τι κάνεις; Γιατί στέκεσαι; Μάζεψε τα παιχνίδια σου αυτή τη στιγμή!”
Δεν μου επέτρεψαν να ντυθώ μόνη μου ούτε να περπατήσω μόνη μου μέχρι εκεί που ήθελα, αλλά τώρα μου λένε να μαζέψω.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Θα μου δείξει κάποιος πώς το κάνουν; Από που ξεκινάω; Πού πάνε όλα αυτά; Ακούω πολλές λέξεις, αλλά δεν καταλαβαίνω τι μου ζητάνε. Φοβάμαι και δεν κουνιέμαι.
Ξαπλώνω στο πάτωμα και κλαίω.
Είμαι 2 χρονών. Κανείς δεν με αφήνει να ντύνομαι, να περπατήσω εκεί που θέλω ή να κάνω μόνη μου οτιδήποτε.
Παρόλα αυτά, περιμένουν από μένα να ξέρω να μοιράζομαι, να ακούω ή να περιμένω.
Περιμένουν να ξέρω τι να πω και πώς να αντιδρώ ή να ελέγχω τα συναισθήματά μου. Ζητούν να μένω ακίνητη ή να ξέρω ότι αν πετάξω κάτι μπορεί να σπάσει.
Αλλά, ΔΕΝ ξέρω από αυτά τα πράγματα.
Είμαι 2 χρονών. Δεν είμαι κακή… απλώς εκνευρισμένη. Έχω νεύρα, είμαι στρεσαρισμένη και μπερδεμένη. Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά.
