Κοιτάζω τους νέους γύρω μου. Τους σημερινούς έφηβους, εκεί γύρω στα 18, που μέσα τους βράζει το καζάνι της ζωής. Καθημερινά συναναστρέφομαι μαζί τους, τους συναντώ στη δουλειά μου και, πολλοί από αυτούς, αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Αυτοί οι έφηβοι είναι η ίδια η ζωή, η μόνη καθαρή ελπίδα μίας κοινωνίας που, απ’ όπου κι αν την πιάσεις, θα σε “λερώσει”, η ζωντάνια η ίδια, τα όνειρα όλων όσων παράτησαν τα δικά τους κάπου στα μέσα της διαδρομής. Η τραγική ειρωνεία, όμως, είναι΄, πως τη δύναμη που έχεις ως έφηβος την αντιλαμβάνεσαι τη στιγμή που έχεις αποχαιρετήσει για τα καλά την εφηβική και την πρώτη νεανική σου ηλικία.
Έστω ότι υπήρχε τελικά αυτή η ρημάδα χρονομηχανή, θα επέστρεφα στα εφηβικά μου χρόνια. Όχι τόσο για να αλλάξω αυτά που έζησα. Αντιθέτως, θα επέλεγα να τα ζήσω ξανά και ξανά με τον ίδιο ενθουσιασμό και αυθορμητισμό. Μα θα φρόντιζα να διατηρώ τον αυθορμητισμό μου περισσότερο.
Θα αντιμετώπιζα το σχολείο σαν τη μοναδική μου ευκαιρία να μάθω και θα αρνιόμουν να πηγαίνω στα φροντιστήρια τα απογεύματα. Θα προσπαθούσα να μη θεωρώ τις Πανελλήνιες εξετάσεις σαν κάτι που χαρακτηρίζει το ποιος είμαι, τί αξίζω και πόσο προσπάθησα και θα έδινα στον εαυτό μου μια δεύτερη ευκαιρία, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήθελα.
Θα προσπαθούσα να καταλάβω περισσότερο τις ανησυχίες των γονιών μου, όταν με έβλεπαν να συναναστρέφομαι με “επικίνδυνες” παρέες και θα απέφευγα να κλείνω δυνατά πίσω μου την πόρτα, σηκώνοντας πανιά για το Άγνωστο, την ίδια στιγμή που εκείνοι προσπαθούσαν να αποδεχτούν πως το παιδί τους μεγαλώνει.
Δε θα στεκόμουν απλός παρατηρητής σε δήθεν αστεία που πλήγωναν εκείνους τους συμμαθητές μας, που ποτέ δε σήκωσαν το κεφάλι τους από ντροπή. Θα Τους αγκάλιαζα, θα γινόμουν φίλος τους και θα φρόντιζα να γλυκάνω την ψυχούλα τους, δείχνοντάς τους πως δεν είναι αυτοί τα μαύρα πρόβατα.
Δε θα ελκόμουν απ’ ότι φωτίζει στο σκοτάδι, μα θα παρέμενα πιστή σε αυτό που θα φρόντιζε να κρατάει τη λάμψη του σε όλες τις άσχημες μέρες, σε όλα τα δύσκολα.
Δε θα διαπραγματευόμουν τα όνειρά μου και τους στόχους μου, προκειμένου να βολευτώ μελλοντικά, γιατί ο μόνος τρόπος να νιώσεις ευτυχισμένος είναι να ακολουθήσεις αυτά που αγαπάς. Δε θα φοβόμουν να συγκρουστώ με τους δικούς μου για τα “πιστεύω” μου, ούτε θα κινδύνευα να μη με αναγνωρίζω, προσπαθώντας να είμαι το καλό παιδί για όλους.
Θα έλεγα “όχι” σε παρέες που με έκαναν να νιώθω υποδεέστερη και δε θα είχα την αρρωστημένη ανάγκη να νιώθω ότι ανήκω στην αγέλη τους. Γιατί σε μία τέτοια παρέα που η ανισότητα θριαμβεύει και αρχές, όπως ο αλληλοσεβασμός και η υποστήριξη, απουσιάζουν, δε θα μπορούσα ποτέ να φερθώ με ειλικρίνεια και θα ακύρωνα διαρκώς τον εαυτό μου.
Θα φρόντιζα να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση, να μην επιτρέπω σε ξένους να επηρεάζουν τις αποφάσεις μου, να μη μ’ ενδιαφέρει η επικριτική γνώμη των τρίτων, να γνωρίζω πως η επιθυμία μου για κάτι είναι από μόνη της αρκετά ικανή, ώστε να το πετύχω και να το καταφέρω.
Θα αγαπούσα το σώμα μου, δε θα το τυραννούσα με εξαντλητικές δίαιτες, θα φορούσα ρούχα που γουστάρω και όχι ρούχα που επιβάλλει το “τώρα”, θα με κοιτούσα στον καθρέφτη και θα μου έκλεινα το μάτι για όλα όσα είμαι ικανή.
Θα αγαπούσα παράφορα, κόντρα στη μόδα της εποχής. Θα έκανα τα λάθη μου, θα έκλαιγα, θα ενθουσιαζόμουν, θα έφευγα απ’ ό,τι μπορούσε να με προσβάλλει ως έμψυχο ον, δε θα κρατούσα σκέψεις που γεννήθηκαν για δύο και δε θα ζητούσα ποτέ πίσω όσα ανιδιοτελώς χάρισα. Θα ερωτευόμουν δυνατά, δε θα άφηνα ανεκπλήρωτα κι απωθημένα, θα ήμουν εγώ πιο αληθινή από ποτέ.
Θα είχα στο νου πως η ζωή είναι ωραία, αλλά και μικρή για να τη ζεις με όρους και ρήτρες.
Αν γινόμουν και πάλι 18, θα ήθελα να έχω τη λογική του σήμερα για να μπορώ να παραλογίζομαι με τη δέουσα σύνεση. Οξύμωρο, σαν την εφηβεία.
της Περσεφόνης Χρυσαφίδου, πρώτη δημοσίευση στο www.loveletters.gr.
Όλες τις μοναδικές σκέψεις της Περσεφόνης που αξίζει να τις διαβάσετε, ανακαλύψτε τες στο www.onceuponamam.blogspot.gr.
