Στα μέσα του 2014 είχα την χαρά να μοιραστώ την εμπειρία μου σε ένα θέμα που απασχολεί πολλές μαμάδες. Η αγαπημένη φίλη και δημοσιογράφος Χρυσαυγή Ατσιδάκου σε συνεργασία με το Real Kids της Real News μας έθεσε ένα ερώτημα που προβληματίζει πολλές οικογένειες.
Xρυσαυγή Ατσιδάκου:
Αθλούνται τα παιδιά σας; Ποιο άθλημα κάνουν και από ποια ηλικία; Ήταν δική τους επιλογή;
Έφη Αργυροπούλου:
Είμαι μαμά δύο αγοριών του Κωνσταντίνου 5μιση χρονών και του Δημήτρη 15 μηνών.
Στον μεγάλο μου ξεκινήσαμε στην ηλικία των 3ων χρονών και δοκιμάσαμε πολλές δραστηριότητες και αθλήματα για να δούμε ποιο του αρέσει και να επιλέξει. Με μεγάλη μας λύπη δεν ήθελε να πάει σε τίποτα ότι δοκιμάσαμε (ποδόσφαιρο, κολυμβητήριο, τένις, παιδικό γυμναστήριο). Στην αρχή προβληματιστήκαμε γιατί τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του ξεκινούσαν κάποιο άθλημα ή δραστηριότητα. Αλλά τελικά με τη συμβουλή του παιδιάτρου και την καθοδήγηση της παιδοψυχολόγου στον παιδικό σταθμό μας εξήγησαν ότι δεν πρέπει πότε να πιέζουμε ένα παιδί να ακολουθήσει μια δραστηριότητα που θέλουμε εμείς είτε για να ικανοποιήσουμε τα δικά μας απωθημένα είτε για να ανταγωνιστούμε τις φίλες μαμάδες που τα δικά τους παιδιά έχουν ξεκινήσει κάποιο άθλημα. Πρέπει να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες τους και να καταλάβουμε ότι είναι μοναδικές οντότητες και έχουν δικά τους ενδιαφέροντα και δραστηριότητες που τους αρέσουν.
Σκεφτείτε και εσείς από τον εαυτό σας;; Θα κάνατε ποτέ κάτι που δεν σας αρέσει; Γιατί να κάνουν τα παιδιά σας;;;
Έτσι αφήσαμε τον Κωνσταντίνο μας να ακολουθήσει το ένστικτο του και στην ηλικία των 5 ετών λίγο μετά που ξεκίνησε το νήπιο, και με την ενθάρρυνση της δασκάλας του, που μας είπε ότι ζωγραφίζει ιδιαίτερα και πολύ καλά για την ηλικία του, μας το ζήτησε από μόνος του και ξεκίνησε σ’ ένα εργαστήρι ζωγραφικής στο Δήμο μας.
Μπορεί στο μέλλον να ζητήσει από μόνος του κάποιο άθλημα και ευχαρίστως εμείς θα είμαστε δίπλα του συνοδοιπόροι και θα τον ενθαρρύνουμε σε ότι θελήσει.
Και ερχόμενη στο παρόν μετά από 2 χρόνια….
Όχι ο Κωνσταντίνος μου δεν του αρέσει κάποιο συγκεκριμένο άθλημα, πέραν του ότι δεν στέκεται καθόλου όλη μέρα, είναι ένα αεικίνητο παιδί, πολύ δραστήριο, του αρέσει να συμμετέχει στη γυμναστική στο σχολείο, να παίζει κυνηγητό και ατελείωτες ώρες με τον αδερφό του τον Δημήτρη. Που είναι άλλωστε το κακό;
Πρέπει όλα τα παιδιά να είναι πρωταθλητές του μπάσκετ, του ποδοσφαίρου, του Τάε Κβον Ντο ή οποιουδήποτε αθλήματος θέλουμε εμείς ή συμμετέχει ο φίλος του παιδιού μας;
Το κάθε παιδί μας είναι μοναδικό και διαφορετικό και έχει τα δικά του ενδιαφέροντα. Προάγεται τα ταλέντα που έχει και μην το πιέζεται να εκπληρώσει τα δικά σας απωθημένα ή όνειρα. Ο Κωνσταντίνος μου είναι 7μιση χρονών, έχει κλίση στα καλλιτεχνικά (ζωγραφική, φωτογραφία) και νιώθει πολύ όμορφα με τον εαυτό του και’ γω πολύ περήφανη γι’ αυτόν.
Δεν θέλω να δημιουργήσω έναν δυστυχισμένο ποδοσφαιριστή ή μπασκεμπολίστα για να ικανοποιήσω την δική μου ματαιοδοξία. Η επιθυμία μου είναι να μεγαλώσω ευτυχισμένα παιδιά, που να πιστεύουν στις ικανότητές τους και να στηρίζονται στα πόδια τους. Το ίδιο θα πρότεινα και σε εσάς!
Τι αξίζει περισσότερο ένα φαινομενικά “σωστό” παιδί που να συμμετέχει στις δραστηριότητες που εσείς επιθυμείτε και για να είστε περήφανες στο κοινωνικό σας περίγυρο ή ένα πραγματικά ευτυχισμένο παιδί που θα ακολουθεί τα θέλω του και να πραγματοποιεί τα όνειρα του;;;
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
