Καθημερινότητα και παιδιά, έχουν ένα κοινό στοιχείο με το οποίο έρχονται σε επαφή. Αυτό λοιπόν το κοινό στοιχείο, ονομάζεται σχολείο και τα σχολεία πλέον έχουν αλλάξει και δεν εννοούμε ως προς τα κτήρια ή τις εγκαταστάσεις τους. Εννοούμε κυρίως τα παιδιά που περνούν αρκετές ώρες στον χώρο αυτό καθώς και στις τάξεις. Πλέον οι τάξεις δεν απαρτίζονται μόνο από παιδιά ελληνικής καταγωγής αλλά και από παιδιά άλλων χωρών. Ποια η διαφορά; Στα μάτια των μικρών μας φίλων απολύτως καμία, στα μάτια των ενηλίκων όμως; Τεράστια. Κατανοώ απόλυτα τους φόβους σας ως γονείς, για το άγνωστο που περιβάλλει τα παιδιά σας αλλά σκεφτείτε. Οι περισσότεροι άνθρωποι από άλλες χώρες, έχουν έρθει για ένα καλύτερο μέλλον και μια ειρήνη που είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχει στην χώρα τους.
Έχω ακούσει πολλές φορές από ενήλικες, φράσεις όπως «μην κάνεις παρέα με αυτό το κοριτσάκι, είναι μαύρο» ή «δε θα ξαναπαίξεις με αυτό το αγοράκι, είναι από την Αλβανία» και εκεί έρχεται η αμέσως επόμενη ερώτηση από τις παιδικές φωνούλες: «Γιατί»; Και μαζί τους ερωτώ και εγώ. Γιατί; Ποια η διαφορά μεταξύ των φυλών ή των χρωμάτων; Ποια διαφορά βλέπουν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι γονείς, ανάμεσα σε παιδιά που δεν ξεχωρίζουν ούτε χρώμα, ούτε φυλή ούτε θρησκεία; Παρατηρήστε τα παιδιά σας, μάθετε μέσα από εκείνα και δείτε πως ο εγωισμός που (κακά τα ψέμματα) παίζει κυρίαρχο ρόλο στους ενήλικες, δεν υπάρχει στις αμόλυντες και καθαρές ψυχούλες των παιδιών. Τα παιδιά βλέπουν μικρούς ανθρώπους όπως είναι και τα ίδια, παίζουν μαζί τους, δημιουργούν παρέες, φιλίες, ομάδες και όλα μαζί δημιουργούν μια μικρή σχολική κοινότητα καθημερινά. Πόσο όμορφο είναι αυτό; Είναι πραγματικά υπέροχο κυρίως όταν συμβαίνει από τα παιδιά, διότι αυτοί οι μικροί θησαυροί είναι «tabularasa» όπως έλεγαν και οι Λατίνοι, το οποίο σημαίνει «άγραφος πίνακας, άγραφο χαρτί».
Σιγά σιγά, ξεκινάει ένα υπέροχο ταξίδι μέσα από τα παιδιά, γράφουν την δική τους ιστορία, το δικό τους μέλλον με κάτι που εμείς καλώς ή κακώς το έχουμε ξεχάσει κι αυτό ονομάζεται αγάπη. Ναι…. αυτό εκλείπει στις ημέρες μας όπως και η εμπιστοσύνη, πράγματα τα οποία οι μικροί μας θησαυροί τα δίνουν απλόχερα καθημερινά σε χιλιάδες συνανθρώπους τους γιατί; Γιατί στα παιδικά τους μάτια δεν διαγράφεται καμία διαφορά. Το μόνο που θέλουν είναι να παίξουν, να κοινωνικοποιηθούν και γιατί όχι, να μάθουν καινούρια πράγματα από χώρες που το πιο πιθανό είναι να μην έχουν επισκεφθεί ποτέ! Το μαγικό ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει και κάπου εδώ νομίζω πως ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου προσωπική εμπειρία ως δασκάλα σε παιδικό σταθμό.
Ο όρος «πολυπολιτισμικότητα», έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας λόγω των νέων ανθρώπων που η χώρα μας καλείται να φιλοξενήσει. Κάπως έτσι λοιπόν μπορεί να χαρακτηριστεί και η φετινή μου τάξη στο σχολείο. Πέρυσι λοιπόν, συνέβη ένα περιστατικό λίγες ημέρες πριν το σχολείο μας κλείσει για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Βρισκόμασταν όλοι μαζί λοιπόν στη γωνιά της συζήτησης και ετοιμαζόμασταν να πούμε ένας ένας (ακόμη και εγώ) τι δώρο περιμέναμε να μας φέρει ο Άγιος Βασίλης. Αφού πρώτος είπε ο Γιωργάκης, μετά ακολούθησαν η Μαρία, η Αναστασία και τέλος η Σαμπρίνα. Το κοριτσάκι αυτό κατάγεται από την μακρινή Αιθιοπία και είναι ένα πολύ γλυκό κορίτσι το οποίο έχει αναπτύξει φιλικές σχέσεις με όλη σχεδόν την τάξη της. Εκτός από μία, την μικρή Κατερίνα η οποία, πριν καλά καλά μιλήσει η Σαμπρίνα για το δώρο της, της επιτέθηκε λέγοντας της «δεν νομίζω πως στη χώρα σας υπάρχει άγιος Βασίλης αλλά ούτε και δώρα για να σου φέρουν». Η μικρή Σαμπρίνα στενοχωρήθηκε πάρα πολύ και εγώ μετά από λίγο με αφορμή αυτό το συμβάν, εξήγησα σε όλους τους μαθητές μου ότι είμαστε όλοι άνθρωποι χωρίς να έχει σημασία ποια είναι η καταγωγή μας, ή ποιο το χρώμα μας και πως η αγάπη δεν κοιτάζει αλλά ούτε έχει και ανάγκη από αυτά τα πράγματα. Είναι για όλους το ίδιο.
Μετά από αυτό, πιαστήκαμε όλοι μαζί σε έναν κύκλο και τραγουδήσαμε το υπέροχο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, μελοποιημένο, το οποίο ονομάζεται «Αν όλα τα παιδιά της γης». Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να κατανοήσουν πολύ καλύτερα την έννοια της ισότητας, της αγάπης αλλά και των διαφορών που υπάρχουν όχι στην εμφάνιση μας αλλά στα διαφορετικά ήθη και έθιμα που έχει η κάθε χώρα και η κάθε θρησκεία. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί, μικροί μεγάλοι, αυτό που αναφέρει το υπέροχο αυτό ποίημα…..
Ας πιάσουμε γερά τα χέρια για να γίνει ο κύκλος ακόμη πιο μεγάλος!
Της Ηλιάννας Γκανιάτσα, Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής.
*Tο υπέροχο αυτό ποίημα, μπορείτε να το βρείτε μελοποιημένο εδώ.
