Είναι φυσιολογική η αδερφική ζήλια;
Πως μπορούν να την αντιμετωπίσουν οι γονείς;
Που μπορούν να απευθυνθούν εάν ανησυχήσουν;
Πολλές φορές οι γονείς ανησυχούν όταν διακρίνουν σημάδια ζήλιας μεταξύ αδερφών.
Μήπως θα ήταν χρήσιμο να έκαναν και οι ίδιοι μια αναδρομή στο παρελθόν με τα δικά τους αδέρφια, ώστε να απενοχοποιηθούν και να καταλάβουν καλύτερα τα παιδιά τους;
Η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που το βιώνουν και τα παιδιά ειδικά στην ηλικία 2-4 ετών, αφού βρίσκονται ακόμα σε εγωκεντρικό στάδιο και πιστεύουν ότι ο κόσμος γυρνάει αποκλειστικά γύρω τους.
Τα παιδιά μπορούν να εκδηλώσουν το συναίσθημα της ζήλιας με τρεις κύριες συμπεριφορές:
- Επιθετικότητα. Το παιδί που ζηλεύει εκφράζει σωματική-λεκτική βία απέναντι στο μέλος που ζηλεύει ή ακόμα και προς τους γονείς.
- Προσκόλληση. Ξαφνικά το παιδί παρουσιάζει άγχος αποχωρισμού από τους βασικούς φροντιστές και δεν θέλει να τους αποχωριστεί για να πηγαίνει σε μέρη που μέχρι πρότερος απολάμβανε.
- Παλινδρόμηση. Το παιδί ενώ έχει αποθηλάσει, έχει κατακτήσει να μην χρησιμοποιεί πάνα, μπιμπερό και πιπίλα γυρνάει πάλι πίσω σε αυτές τις συμπεριφορές.
Εάν τα παραπάνω διατηρηθούν σε ένταση παραπάνω από 6 μήνες και εσείς δυσκολεύεται να τα διαχειριστείτε είναι καλό να απευθυνθείτε σε έναν ψυχολόγο ώστε να πάρετε κάποιες πρώτες συμβουλές.
Κάποιες προτάσεις για τους γονείς που τα παιδιά αντιμετωπίζουν στο σπίτι τους αδερφική ζήλια είναι οι παρακάτω:
- Μην συγκρίνεται τα παιδιά! Να θυμάστε ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό, έχει τις δικές του δυνατότητες και αδυναμίες. Προσπαθήστε, να μην το επιτρέπετε και σε άλλους τη σύγκριση.
- Προετοιμάστε όσο καλύτερα μπορείτε το μεγάλο αδερφάκι για την προσέλευση του νέου μέλους. Δώστε του αρμοδιότητες για τη φροντίδα του και εξηγήστε του ότι το μωρό χρειάζεται φροντίδα.
- Μην δίνετε ένταση στα συμπτώματα. Κάποιες φορές τα παιδιά θέλουν να τραβήξουν την προσοχή μας και όσο τα καταφέρνουν συνεχίζουν!
- Προσπαθήστε να περνάτε αποκλειστικό χρόνο με τα παιδιά. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ο γονιός να κατορθώνει να βρίσκει έστω ένα τέταρτο χρόνο για να περάσει αποκλειστικά με το κάθε παιδί. Το παιδί νιώθει ξεχωριστό και λαμβάνει όλη την αγάπη άνευ όρων!
- Αφήστε τα παιδιά να λύσουν μόνοι τις διαφορές τους. Μην παίρνεται θέση υπέρ του ενός παιδιού. Συνήθως οι γονείς ρίχνουν τις ευθύνες στο μεγαλύτερο ξεχνώντας όμως ότι και το μεγαλύτερο αδερφάκι είναι παιδί. Παρεμβαίνετε μόνο, όταν υπάρχει χειροδικία!
- Τα λόγια πληγώνουν. Προσπαθείτε να χαρακτηρίσετε την πράξη και όχι τη συμπεριφορά του παιδιού.
- Συζητήστε μαζί του για να εκφράσει πως νιώθει και προσπαθήστε να ικανοποιήσετε τις ανάγκες του στο μέτρο του δυνατού
Να θυμάστε ότι ο ρόλος του γονιού είναι πολύ δύσκολος και δεν εκπαιδευόμαστε για να τον μάθουμε! Απενοχοποιηθείτε! Όλοι οι γονείς προσπαθούν για το καλύτερο!
Και άλλα ενδιαφέροντα άρθρα της Ειρήνης Παπαδόπουλου θα βρείτε στο blog της: www.eidikiagogi-symvoulesgiagoneis.blogspot.gr.
H Ειρήνη Παπαδοπούλου είναι κοινωνική λειτουργός με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή και εργάζεται σαν ειδική παιδαγωγός σε κέντρο λογοθεραπείας.
