Και με τα πολλά (ή τα λίγα) τα καταφέρνεις και μένεις έγκυος! Χαίρεσαι, συγκινείσαι κι όλα τα σχετικά. Ο καιρός περνά και εσύ φουσκώνεις μη έχοντας άλλη επιλογή και όλη αυτή την περίοδο περιφέρεσαι σε μαγαζιά με μωρουδιακά έτσι για να μπεις στο κλίμα.
Και εκεί, την ώρα που χαζεύεις ένα καρότσι και αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνει για να κοστίζει τόσο σκάει δίπλα σου ένα ζευγάρι. Εσύ κοιτάς το καρότσι και ο άλλος χαζεύει και χαϊδεύει την κοιλιά της γυναίκας του. Πόσο τρυφερή στιγμή αλήθεια…
«Μωρό μου», της λέει, «πόσο βδομάδων είπαμε είσαι τώρα;»
«22 αγάπη μου…»
«Πω πω.. πως περνά ο καιρός», συνεχίζει αυτός χαϊδεύοντας πάντα την κοιλιά.
«Ξέρεις, διάβασα στο βιβλίο μου ότι το μωράκι μας τώρα θα είναι περίπου 26-28 εκατοστά και θα ζυγίζει 425-450 γραμμάρια… Το ξέρεις ότι τα νυχάκια του θα έχουν βγει κιόλας;;; Απλά θα μεγαλώνουν όσο πάει…»
Έκπληκτος αυτός.
Κόκκαλο εσύ.
Κοιτάς την κοιλιά σου, δεν είχες ιδέα για όλα αυτά. Την χαϊδεύεις. Αυτό σε κλωτσάει. «Μωρό μου σε αγαπάω», σιγοψιθυρίζεις και πας πιο πέρα. Δεν σε νοιάζουν οι υπόλοιπες λεπτομέρειες περί εμβρύου. Σου φτάνει που το νιώθεις, σε νιώθει και αγαπιέστε!
Ο καιρός περνά και φτάνει η πολυαναμενόμενη μέρα της γέννας! Θες να γεννήσεις φυσιολογικά, επιμένεις και περιμένεις. Εφόσον όμως περνούν οι ώρες και δεν γίνεται τίποτα ο γιατρός αποφασίζει να κάνει καισαρική. Πρωτάρα εσύ, δεν ξέρεις τι και πως, κάνεις την καισαρική! Επιτέλους έχεις το μωράκι σου στην αγκαλιά σου. Όπως κι αν μοιάζει εκείνη την στιγμή για σένα είναι το πιο όμορφο πλάσμα της γης! Είσαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη.
Και εκεί ξεκινά ο αγώνας σου περι θηλασμού. Το κάνεις καμιά δεκαπενταριά μέρες και το θεωρείς άθλο. Τα νεύρα σου δεν είναι καλά. Δεν αντέχεις, δεν μπορείς, δεν θέλεις, όπως και να έχει ΔΕΝ θηλάζεις!
Πάνω που συνέρχεσαι από όλη αυτήν την ιστορία της εγκυμοσύνης και της γέννας αποφασίζεις να επανέλθεις σιγά σιγά στην πραγματικότητα. Στην ζωή σου πια ΜΕ το παιδί.
Παίζετε, θυμώνετε, γελάτε, τσακώνεστε, συζητάτε, αγαπιέστε… και ο καιρός περνά και φτάνει η στιγμή που το στέλνεις παιδικό. Ναι τολμάς και το στέλνεις παιδικό λίγο πριν κλείσει τα δυο! Άκαρδη μάνα. Κανένας δεν νοιάζεται, γιατί το έκανες. Είσαι σουρλουλού σε βλέπουν!
Και περνά ο καιρός, το παιδί σου μεγαλώνει, χαίρεται με τον σταθμό και μαζί του χαίρεσαι διπλά εσύ. Γιατί και οι δυο περνάτε μια χαρά.
Και τότε γίνεται συνάντηση στο σταθμό και γνωρίζεις άλλες δυο τρεις μανούλες και αποφασίζετε να πάτε και για καφέ, μιας και τα παιδάκια σας κάνουν παρέα.
Που πας κυρά μου ξυπόλυτη στ’ αμπέλι;;;;;!!!!!
«Αχου» , λέει η μία, «κοίτα πόσο τρυφερό είναι το παιδί μου. Από μένα το έμαθε αυτό. Είναι ζουζουνιάρικο και αγαπησιάρικο. Όλη μέρα αγκαλίτσες και χαδάκια ήμασταν. Άστε κορίτσια και χτες το βράδυ το παιδί δεν ήθελε να κοιμηθεί μαζί μου!»
«Κοιμάστε μαζι;;;;;;;;;;;;» ρωτάς!
«Εννοείται», σου απαντάει αυτή «το παιδί έχει ανάγκη την μάνα του!»
«Μα τριών δεν είναι;» το συνεχίζεις εσύ!
«Και τι πάει να πει αυτό;;; Έπαψε να με έχει ανάγκη;;;!»
«Οχι… δεν εννοώ αυτό/»
«Μου είπε που λέτε», σε κόβει πριν ολοκληρώσεις και συνεχίζει ακάθεκτη, «ότι θέλει να κοιμηθεί στο δικό του κρεβάτι. Στο δικό του! Το συνειδητοποιείτε; Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι!»
Κοιτάς σαν χάνος. Δεν ξέρεις αν πρέπει να μιλήσεις.
«Στο βιβλίο μου», λέει μια άλλη, «γράφει ότι αυτή την περίοδο της ζωής τους αναζητούν την ανεξαρτησία τους! Άσε και διάβασα στο ίντερνετ οτι μας περιμένει χειρότερο άλμα σε λίγες μέρες. Ευτυχώς, απο τι είδα δεν θα κρατήσει για πολύ».
«Κορίτσια», λέει και η τρίτη της παρέας, «τι ώρα είναι; μήπως να θηλάσω;»
«Ποιο;;;» τολμάς να ρωτήσεις!
«Τη μικρή καλέ», σου λέει κι αυτή.
«Έχετε κι άλλο;;;» την ρωτάς!
«Αχ δεν σε βλέπω και πολύ ενημερωμένη κοπελιά, σου πετάει αυτή! Πάω στοίχημα ότι δεν θήλασες καθόλου».
«Ναι… προσπάθησα αλλα/»
«Κατάλαβα. Βαριόσουνα. Είμαι σίγουρη ότι δεν είχες και γάλα. Κακή ενημέρωση. Αν ήθελες θα έψαχνες και θα έβρισκες τρόπο! Αλλά… προφανώς δεν…»
Την κοιτάς.
Δε μιλάς.
Δεν τολμάς να μιλήσεις.
Ότι και να πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου!
«Να τους δώσω λίγα φρουτάκια;» Λες τελικά μπας και αλλάξει το κλίμα μεταξύ σας.
«Βιολογικά;» Ρωτά η άλλη.
«Από τη λαική», απαντάς εσύ!
« Α πα πα πα… εμείς μόνο βιολογικά δίνουμε στο παιδί μας!»
« Έχω και μπισκοτάκια», ξεστομίζεις και την ίδια ώρα το μετανιώνεις!
« Ζάχαρη;;;; Είναι δυνατόν να δίνεις ζάχαρη στο παιδί σου; πες μου ότι του βάζεις και αλάτι στο φαί!»
«Αν είναι δυνατόν», πετάγεται άλλη μία. «Παιδάκι μου δεν έχεις διαβάσει τίποτα;;; Πες μου τώρα ότι δίνεις και σοκολάτα και παγωτό να με ισοπεδώσεις!»
Μούγκα εσύ. Κατάλαβες ότι δεν σε παίρνει. Ξαφνικά βλέπεις ότι το παιδί σου σπρώχνει ένα άλλο παιδάκι και βάζεις την φωνή!
«Τι κάνεις εκεί παιδάκι μου;;; σταμάταααααααααα!» Κάνεις να σηκωθείς και ένα χέρι σε σταματά.
«Τι πας να κάνεις;»
«Να του θυμώσω!»
«Άστο παιδί. Για να το κάνει αυτό θα έχει το λόγο του. Καλύτερα να του μιλήσεις, να το ρωτήσεις πως νιώθει, τι το οδήγησε σε αυτή του την συμπεριφορά. Ξέρεις οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι/»
«Άσε μας κουκλίτσα μου που θα μου κάνεις και ανάλυση για το τι λένε οι παιδοψυχολόγοι. Δεν κοιτάς που το παιδί σου από την ώρα που ήρθαμε εδώ έχει κάτσει σε μια γωνιά και τρώει τα νύχια του θα μου κάνεις και επίδειξη!»
Τραβάς το χέρι σου, αρπάζεις το παιδί σου και φεύγετε!
Ένα καφέ ήθελες να πιεις! ΕΝΑ ΚΑΦΕ! Να μιλήσεις για οτιδήποτε άλλο που δεν έχει να κάνει με παιδιά. Το παιδί σου το αγαπάς όσο τίποτα στον κόσμο, του αφιερώνεις το παρόν σου, το είναι σου, αλλά είναι στιγμές που θες να ζήσεις και κάτι άλλο, πιο απλό, πιο συνηθισμένο. Θέλεις να πιεις έναν καφέ να πεις βλακείες, να περάσει η ώρα με γέλιο και να χαλαρώσεις!
Χωρίς το τι γράφει το βιβλίο ανάπτυξης του παιδιού.
Χωρίς το τι λένε οι παιδοψυχολόγοι ή ακόμα χειρότερα έγκυρες πηγές των διαδικτυακών παιδοψυχολόγων.
Χωρίς τίποτα.
Θέλεις όσο παίζει το παιδί σου και το βλέπεις να χαίρεται να απολαύσεις και εσύ έναν καφέ!Είσαι σίγουρη οτι γίνεται. Θέλεις να ελπίζεις οτι μπορείς να συνυπάρξεις με άλλες μανούλες που δεν θα σε θεωρούν τόσο μεταλλαγμένη. Απλά αποτι φαίνεται χρειάζεται περισσότερος χρόνος μέχρι να συναντηθείτε!
Το άρθρο έχει χιουμοριστική διάθεση και ίσως θεωρηθεί των άκρων. Θέλω να πιστεύω οτι εκεί έξω δεν κυκλοφορούν πολλές μανούλες των άκρων. Όλες θέλουμε το καλύτερο των παιδιών μας και όλες κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, για να είμαστε υγιείς κα εμείς και τα παιδάκια μας. Γι αυτό ας κοιτάξουμε η καθεμιά την πάρτη μας, χωρίς να κρίνουμε τις υπόλοιπες. Αυτό είναι το πιο βασικό που οφείλουμε να μάθουμε στα παιδάκια μας: Αποδοχή του άλλου ως είναι! Χωρίς κριτική διάθεση. Γίνεται;
της συγγραφέως και στιχουργού Μαρίνα Φραγκεσκίδου
Ακόμα περισσότερες «Σκέψεις» της Μαρίνας μπορείτε να βρείτε στο blog της:
www.marinafragkeskidou.blogspot.gr
Το πρώτο της παραμύθι «Η κουτσή κιθάρα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή.