1) Πως είναι να αλλάζει η ζωή σου από τη μια στιγμή στην άλλη; Πως συνέβη το ατύχημα;
Απέκτησα την αναπηρία μου πριν από 7 χρόνια μετά από μια πτώση που είχα σε εξωτερικό χώρο του σπιτιού μου. Έκτοτε κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο. Σίγουρα δεν είναι εύκολη η προσαρμογή όταν αποκτάς ξαφνικά μια τέτοια είδους αναπηρία. Χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να προσαρμοστείς στα καινούργια δεδομένα. Σ’αυτή την διαδικασία με βοήθησε πολύ η οικογένειά μου που ήταν πάντα δίπλα μου σε κάθε δυσκολία και εμπόδιο.
2) Ο γιος σου τι ηλικία ήταν και πως αντιμετώπισε αυτή την μεγάλη αλλαγή που συνέβη στη ζωή σας;
Όταν χτύπησα ο γιος μου ήταν 2,5 ετών. Θυμάται κυρίως την μακρόχρονη απουσία μου από το σπίτι και τις επισκέψεις του στο νοσοκομείο και μετέπειτα στο κέντρο αποκατάστασης που νοσηλευόμουν. Δεν μπορώ να πω ότι βίωσε κάποια αλλαγή καθώς ήταν πολύ μικρός και δεν είχε μνήμες για να κάνει συγκρίσεις. Δεν με θυμάται να περπατάω. Ουσιαστικά έμαθε την μαμά του πάνω στο αμαξίδιο.
3) Τι θα συμβούλευες τις μαμάδες που έχουν βιώσει μια αντίστοιχη εμπειρία με τη δική σου;
Να μην το βάλουν κάτω και να ξέρουν ότι έχουν ένα πολύ σοβαρό λόγο για να προσπαθήσουν: το παιδί τους. Επίσης να ξέρουν ότι για ένα παιδί η μητέρα του είναι μοναδική και είναι στο χέρι τους να του δείξουν ότι μπορούν να κάνουν ότι και στο παρελθόν απλά με διαφορετικό τρόπο. Σίγουρα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες και θα πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτές. Αυτό όμως δεν είναι αδύνατο. Εγώ για παράδειγμα μαγειρεύω, βάζω πλυντήριο, απλώνω τα ρούχα, στρώνω το κρεβάτι και διάφορες άλλες οικιακές δουλειές που έκανα και πριν απλά μου παίρνει περισσότερο χρόνο να τις κάνω και είναι πιο κουραστικό. Για τις πολύ βαριές δουλειές βέβαια έχω κάποια γυναίκα που έρχεται σπίτι και βοηθάει.
4) Πως είναι η ζωή σου μετά το ατύχημα, με τι ασχολείσαι; Άλλαξε εντελώς σε σχέση με πριν;
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ μετά το ατύχημα. Πριν χτυπήσω εργαζόμουν ως τραπεζική υπάλληλος. Αποφάσισα να πάρω σύνταξη και να αφοσιωθώ στην ανατροφή του γιου μου. Βέβαια με τον καιρό αυτό δεν μου έφτανε και όταν έμαθα να οδηγώ και έγινα πλήρως ανεξάρτητη απέκτησα και άλλες ασχολίες. Καταρχήν ασχολούμαι με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το άθλημα του kanoe-kayak. Μία δραστηριότητα που άλλαξε πολύ την ζωή μου και με ωφέλησε τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Επίσης, ασχολούμαι με τα κοινά καθώς συμμετέχω στο Δ.Σ. του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων. Τέλος, πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο μου παιδικό βιβλίο με τίτλο «Η μαμά μου η καροτσάτη» από τις εκδόσεις Έναστρον.
5) Έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με την καθημερινότητα με τον γιο σου ή κάνετε τα ίδια πράγματα όπως και πριν;
Εντός σπιτιού η ζωή καθημερινότητά μας είναι η ίδια. Δεν έχει αλλάξει. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν θέλουμε να πάμε κάπου και δεν υπάρχει πρόσβαση. Για παράδειγμα είναι πολύ εύκολο για μένα να τον πάω σινεμά ή σε κάποια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής ή στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού καθώς τα μέρη αυτά είναι πλήρως προσβάσιμα για ανθρώπους με κινητική αναπηρία γι αυτό και τα έχουμε επισκεφθεί στο παρελθόν. Υπάρχουν ωστόσο παραστάσεις που θέλω να πάμε μαζί αλλά δεν μπορώ, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, καθώς δεν υπάρχει πρόσβαση, δεν υπάρχουν ράμπες ή πάρκινγκ.
6) Πες μας λίγα λόγια για το παραμύθι σου “Η μαμά μου η καροτσάτη”. Πότε ακριβώς το έγραψες, γιατί και τι ήθελες να μεταφέρεις στα παιδιά μέσα από αυτό το παραμύθι;
Γενικά πάντα ασχολιόμουν με το γράψιμο απλά ότι έγραφα το κρατούσα για τον εαυτό μου.«Η μαμά μου η καροτσάτη» είναι μια ιστορία που γράφτηκε πριν από 4 περίπου χρόνια και είχε μείνει στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου. Με το πέρασμα των χρόνων παρατηρούσα ότι με πλησίαζαν πολλά μικρά παιδιά, με κοίταζαν με απορία και μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Έτσι, σιγά-σιγά, πήρε σάρκα και οστά η ιδέα να εκδοθεί η καροτσάτη μαμά προκειμένου να έχω στα χέρια μου ένα εργαλείο που με διασκεδαστικό τρόπο θα τους λύσει όλες αυτές τις απορίες και θα τους περάσει το μήνυμα ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά παραμένουμε ίσοι. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Έναστρον που πίστεψαν στο βιβλίο αυτό και με υποστήριξαν για την έκδοσή του.
7) Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια όσον αφορά το βιβλίο;
«Η μαμά μου η καροτσάτη» κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2016.Έχουν γίνει ήδη 2 παρουσιάσεις σε ενήλικο κυρίως κοινό και πρόσφατα ξεκίνησα και τις παρουσιάσεις στα σχολεία, κάτι το οποίο με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη. Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε ηλικίες 4 μέχρι 8. Στις μικρότερες ηλικίες δουλεύω κυρίως μέσω της εικόνας ενώ στις μεγαλύτερες μέσω του κειμένου καθώς εκεί υπάρχουν άλλες δυνατότητες κατανόησης.Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα η επαφή με τα παιδιά και πως με αφορμή ένα παιδικό βιβλίο εκφράζουν τις απορίες τους, ανάλογα βέβαια πάντα με την ηλικία τους. Στόχος μου είναι να το παρουσιάσω σε όσο το δυνατόν περισσότερες σχολικές τάξεις προκειμένου να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στην εξοικείωση των παιδιών με το διαφορετικό.
“Η μαμά του Ιάσονα, έπειτα από ένα ατύχημα, γυρνάει στο σπίτι αλλά είναι λίγο διαφορετική. Δεν περπατάει πια και χρησιμοποιεί το αναπηρικό της αμαξίδιο για να κινείται. Ο μικρός Ιάσονας αγωνιά: “Τώρα άραγε τι θα γίνει;” σκέφτεται, “Θα μπορώ να κάνω με τη μαμά μου ότι έκανα και πριν ή όλα θα αλλάξουν;”.
