Η Μαρία Χίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ. Είναι παντρεμένη, έχει δύο παιδιά και μένει στη Ν. Σμύρνη. Για πολλά χρόνια εργάστηκε σε ιδιωτική τράπεζα και τώρα κάνει το όνειρό της πραγματικότητα να είναι σπίτι και να συγγράφει. Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορούν Το «Χέρια γυμνά» και «Η σιωπή του ποταμού», ενώ περιμένουμε το καινούργιο της βιβλίο.
- Πώς είναι για σένα να είσαι Working Mom; Εύκολο; Δύσκολο;
Τώρα πια είναι για εμένα εύκολο. Κάποτε βέβαια ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολο, ήταν εξοντωτικό! Αναφέρομαι στην εποχή που δούλευα σε μια ιδιωτική τράπεζα και τα παιδιά μου ήταν μωρά. Τότε, τα πάντα έπρεπε να λειτουργούν σε ένα αυστηρά προγραμματισμένο πλαίσιο και δεν περίσσευε καθόλου χρόνος για τον εαυτό μου. Αυτή η δύσκολη περίοδος κράτησε περίπου δώδεκα χρόνια. Ωστόσο, ήταν και η εποχή που ξεκίνησα να γράφω. «Έστυψα» τον χρόνο που δεν είχα και από αυτόν βγήκε μια σταγόνα. Αυτήν την σταγόνα την πήρα και την αξιοποίησα όσο μπορούσα καλύτερα. Σήμερα, τα παιδιά μου είναι δεκαπέντε και έντεκα χρονών και εγώ έχω παραιτηθεί πια από την τράπεζα. Τα πρωινά που εκείνα είναι στο σχολείο, εγώ δουλεύω μόνη μου κάνοντας αυτό που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο: Διαβάζω ιστορίες, φαντάζομαι ιστορίες, γράφω ιστορίες… Είναι αρκετά χρονοβόρο, αλλά εγώ δεν θα το ονόμαζα δουλειά με τη στενή έννοια του όρου.
- Θεωρείς ότι μια μητέρα μπορεί να συνδυάσει δουλειά και παιδιά; Όταν βρίσκεσαι έξω από το σπίτι ή κάνεις κάτι αποκλειστικά για σένα νιώθεις ενοχές ότι παραμελείς τα παιδάκια σου, όπως οι περισσότερες WorkingMoms;
Θεωρώ ότι τις περισσότερες φορές μια εργαζόμενη μητέρα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να είναι εντάξει με τις ευθύνες που έχει αναλάβει. Άλλοτε καταφέρνει να ανταποκριθεί στα στερεότυπα του εκάστοτε ρόλου της και άλλοτε όχι. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πώς οι ρόλοι δεν συνδυάζονται; Μήπως σημαίνει πως η κοινωνία έχει πολλές απαιτήσεις για κάθε ρόλο και κατά συνέπεια, έχει και η γυναίκα πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό της; Το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε τέλειες. Το ζητούμενο είναι να βρίσκουμε ουσία σε ότι κάνουμε. Τότε πιστεύω πως αντιλαμβανόμαστε τους ρόλους μας ως σημαντικούς που μπορούν αρμονικά να συνυπάρξουν . Όσο για τις ενοχές, είχα κάποτε αρκετές. Ενοχές που δούλευα εκτός σπιτιού, ενοχές που μαγείρευα και έπλενα και δεν περνούσα τον χρόνο που θα ήθελα με τα παιδιά μου, ενοχές ακόμη και όταν σπανίως θα πήγαινα για έναν καφέ με τον άντρα μου. Οι ενοχές ωστόσο, αν δεν οδηγούν σε μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μας, είναι κατά τη γνώμη μου ένα παντελώς άχρηστο συναίσθημα. Και εγώ είχα ενοχές χωρίς να αλλάζει κάτι. Δεν άλλαζα ούτε εγώ, ούτε η κατάσταση μέχρι που κατάλαβα πως μια ενοχική μαμά κάνει κακό χωρίς να το καταλαβαίνει. Καταρχάς, γιατί έχει μια τάση να υπερπροσφέρει και δεν εννοώ να υπεραγαπά -η αγάπη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν- η υπερπροσφορά όμως δημιουργεί ανθρώπους εξαρτημένους. Κατά δεύτερον, μια ενοχική μαμά κάνει κακό γιατί περνά λανθασμένα μηνύματα. Μηνύματα που λένε πως εκείνη δεν έχει ανάγκες, ούτε επιθυμίες, ούτε συναισθήματα. Δεν είναι ψέμα αυτό; Η μαμά είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός και οφείλει όχι μόνο να δίνει η ίδια την πρέπουσα σημασία σε όλα αυτά αλλά να το επικοινωνεί και στα παιδιά της.
- Μίλησέ μας για τις επαγγελματικές σου δραστηριότητες!
Η μοναδική επαγγελματική δραστηριότητα αυτή την εποχή για εμένα είναι η συγγραφή. Η συγγραφή βέβαια περιλαμβάνει μια σειρά από εσωτερικές διεργασίες που μπορούν να λάβουν χώρα οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Φαντάζομαι την ιστορία μου, τους ήρωες και την πλοκή σε ανύποπτο χρόνο, ακόμη κι όταν φαινομενικά δεν ασχολούμαι με το βιβλίο. Εκτός αυτού όμως, οφείλω και να μελετήσω. Να συγκεντρώσω τις πληροφορίες που χρειάζομαι, να τις επεξεργαστώ, να τις ενσωματώσω στη δομή του έργου. Και όλο αυτό είναι μια διαδικασία υπέροχη που εύχομαι να μη σταματήσει ποτέ!
- Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Όσον αφορά τη συγγραφή δεν κάνω σχέδια, κάνω μόνο ευχές. Ευχές να έχω πάντα όρεξη να γράφω τις σκέψεις μου, να τις ντύνω με ιστορίες και να τις μοιράζομαι. Πέρα από αυτή τη δραστηριότητα όμως, θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να σπουδάσω ξανά. Αυτή τη φορά θα επέλεγα τον κλάδο της ψυχολογίας, πρώτον γιατί με ενδιαφέρει το αντικείμενο και δεύτερον γιατί με βοηθάει στη δημιουργία του ψυχογραφήματος των ηρώων μου. Η αλήθεια είναι πως αυτή η σκέψη με απασχολεί συχνά τον τελευταίο καιρό, αλλά πιστεύω πως δεν έχει ωριμάσει ακόμη αρκετά για να πάρει τη μορφή ενός συγκεκριμένου σχεδίου δράσης. Για την ώρα αρκούμαι στο να διαβάζω μόνο άρθρα ψυχολογίας και κατά καιρούς να παρακολουθώ διάφορα σεμινάρια.
- Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου από τότε που έγινες μαμά;
Έγινα πρώτη φορά μαμά πριν από δεκαπέντε χρόνια και η αλήθεια είναι πως ενώ προετοιμαζόμουν καιρό και το ήθελα πολύ, όταν γεννήθηκε το μωρό, εκτός από τη χαρά με κατέκλισαν επίσης ο φόβος και το άγχος της αποτυχίας. Ίσως να έφταιγε το γεγονός πως για την εποχή μας ήμουν σχετικά μικρή σε ηλικία, ίσως και διάφοροι άλλοι εξωγενείς παράγοντες, το σίγουρο πάντως είναι πως τα δύο αυτά συναισθήματα είχαν την πρωτοκαθεδρία και δεν με άφηναν να απολαύσω τη μητρότητα. Η καθημερινότητά μου λοιπόν είχε αλλάξει ριζικά από τη πρώτη στιγμή, είχε αλλάξει προς το καλύτερο χωρίς καμία αμφιβολία και ενώ στην αρχή ήμουν τόσο φοβισμένη, τώρα ευγνωμονώ τη ζωή για αυτές τις αλλαγές.
- Με τις σημερινές συγκυρίες πολλά ζευγάρια το σκέφτονται να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Πόσο δύσκολο είναι για σένα να μεγαλώνεις δύο;
Ναι, είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά! Είναι δύσκολο όχι μόνο με τις σημερινές συγκυρίες. Ήταν δύσκολο και άλλοτε. Ίσως μάλιστα, άλλοτε τα πράγματα να ήταν χειρότερα από ότι είναι σήμερα. Ωστόσο, πότε σταμάτησε η ζωή; Πότε σταμάτησε ο άνθρωπος να αγωνίζεται και να ελπίζει; Κι αν σταματήσει, τι θα έχει να περιμένει τότε και τι θα απολαμβάνει; Για εμένα λοιπόν, είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνω δυο παιδιά, όσο για τον μέσο άνθρωπο στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη οικογένεια είναι γνωστά, όπως γνωστή είναι και η θέληση του κάθε γονιού, που παρά τις αντιξοότητες, επιθυμεί να στηρίξει τα παιδιά του και να τα κάνει δυνατά, υπεύθυνα, ηθικά. Ποιος δεν κάνει τις ίδιες σκέψεις και ποιος δεν ελπίζει στο βάθος ότι η αλλαγή που λαχταρά να δει στον κόσμο δεν θα έρθει μέσα από τα παιδιά; Ίσως και μέσα από εκείνα τα παιδιά που οι γονείς τους σήμερα, λόγω των συνθηκών, διστάζουν να τα φέρουν στον κόσμο…
- Τι θα συμβούλευες μια νέα γυναίκα που τώρα έγινε μαμά;
Να μη φοβάται και να το απολαύσει! Να έχει στο νου της πως μπορεί να τα καταφέρει ακόμη και αν είναι μόνη. Να θυμάται πως το παιδί της είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος με τη δική του πορεία στη ζωή και πως η μόνη της ουσιαστική υποχρέωση είναι να το συντροφεύει με αγάπη.
από την Κάκια Ξύδη, συγγραφέα, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων εκδόσεων Πνοή (Εκδόσεις Πνοή).
