Καλημέρα! Καλησπέρα!
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου δε μας ενδιαφέρει η δική μας ζωή. Μας ενδιαφέρουν οι ζωές των άλλων, οι επιλογές των άλλων, οι συνήθειες των άλλων και δε συμμαζεύεται.
Ζυμαράκι μου, αυτό που με ενοχλεί αφόρητα είναι ότι αντιλήφθηκες σχετικά νωρίς την τάση ημών των “μεγάλων” να ασκούμε κριτική σε μωρά, νήπια και παιδάκια πολλές φορές αγνοώντας την παρουσία της μαμάς (κυρίως).
Από τη στιγμή που βγαίνουμε από το σπίτι μας για να απολαύσουμε τη μέρα μας είμαστε αναγκασμένες να δεχόμαστε ένα καταιγισμό κριτικής για την ώρα που επιλέξαμε να πάμε βόλτα (βόλτα με κρύο; βόλτα με ζέστη; α απαπαπαπα!), γιατί σου φόρεσα ή δε σου φόρεσα ζακέτα, γιατί δεν κοιμάσαι τέτοια ώρα (λες και όλα τα μωρά και τα παιδιά έχετε το ίδιο και το αυτό πρόγραμμα) γιατί το ένα, γιατί το άλλο γιατί το παρ’ άλλο.
Πολλές φορές απαντώ ευγενικά. Άλλες φορές δεν απαντώ καθόλου. Μία όμως επικριτική ερώτηση μπορεί να προκαλέσει ένα ηφαίστειο εκνευρισμού πλέον!
“Τι βλέπω;;;;; Ακόμη με την πιπίλα είσαι εσύ;;;”
Στις αρχές, δεν έδινα σημασία. Αργότερα ένιωθα τόσες ενοχές και καθόμουν και εξηγούσα την ηλικία σου, το ότι είσαι μικρή ακόμα και κάποια στιγμή θα κόψεις αυτή την “κακή” (για εκείνους και εκείνες) συνήθεια.
Στην πορεία είδα ότι και εσύ άρχισες να επηρεάζεσαι. Να επηρεάζεται ο ψυχισμός σου, να νιώθεις και εσύ ένοχα και εκεί συνειδητοποίησα ότι από τα μικρά πράγματα πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια στις σχέσεις μας ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ που δεν τους δίνει κανείς το δικαίωμα να επικρίνουν άμεσα ένα νήπιο και έμμεσα μια μαμά για τη χρήση της πιπίλας ή οτιδήποτε άλλο έχει ανάγκη ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ!
Το περασμένο Σάββατο περάσαμε υπέροχα στη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης. Μια στάση σε ένα εμπορικό κατάστημα όμως, για να αγοράσουμε κάποια πράγματα για τις διακοπές μας που κοντεύουν με έκανε έξω φρενών. Το απόγευμα έγραψα για το περιστατικό στη σελίδα μου στο facebook:
“Στο πλαίσιο του “πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε” θα είναι η τελευταία φορά που αναφέρομαι επιτοίχια στο θέμα και μετά ίσως σιωπήσω. Εξαρτάται βέβαια. Λοιπόν, αληθινό, σημερινό περιστατικό:
Κάθε Σάββατο, εφόσον δε δουλεύω, το ρίχνουμε έξω με την κόρη μου. Πολύ έξω. Πιο έξω δε γίνεται. Το γλεντάμε που λένε. Μετά από όλες τις χαρές που νιώσαμε και χάρες που έκανα (επιβάλλεται, αλλιώς ποιο το νόημα της ζωής) μπήκαμε σε ένα κατάστημα για να ενισχύσουμε τον εφετινό καλοκαιρινό θαλάσσιο εξοπλισμό μας. Η κόρη μου εκείνη τη στιγμή κουρασμένη βεβαίως από όλες μας τις δραστηριότητες ζήτησε να της δώσω την πιπίλα της και βεβαίως το έκανα. Εγώ εγώ η επιπόλαια μάνα. Ναι εγώ το έκανα. Μια από τις πωλήτριες στο ταμείο, παραγκωνίζοντας την παρουσία μου, απευθύνθηκε στο παιδί μου, το οποίο βεβαίως και αιφνιδιάστηκε κοιτώντας με με βλέμμα βοηθείας στα μάτια, λέγοντας της το γνωστό “γιατί εσύ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΟΠΕΛΑ” έχεις πιπίλα;;;
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, γιατί από την ώρα που ανοίγουμε την πόρτα μας και βγαίνουμε στον έξω κόσμο καλούμαστε να δίνουμε αναφορά για κάθε επιλογή μας. Με πρόλαβε όμως το παιδί μου που με γεμάτα μάτια έτοιμα για κλάμα της απάντησε με την ατάκα που της έμαθα να λέει ” η μαμά μου ξέρει. Παρακαλώ όχι παρατηρήσεις“.
Η μανδάμ αιφνιδιάστηκε. Η συνάδελφό της της είπε ότι πολύ σωστά της απάντησε η μικρή και τότε η μανδάμ ζήτησε συγγνώμη και μου είπε ότι έχω δίκιο τελικά που επιλέγω να μην καταπιέζω ένα παιδί σε μια στιγμιαία απόλαυση.
“Καπνίζετε;”, τη ρώτησα.
” Ναι…”
“Κακώς. Πολύ κακώς. Πότε θα το κόψετε;;; α, θέλω να μου απαντήσετε και μάλιστα τώρα!”.
Σάστισε η μαντάμ.
“Είδατε, λοιπόν; εσείς δεν έχετε ιδέα αν και πότε θα κόψετε το τσιγάρο ενώ η κόρη μου και όλα τα παιδιά του κόσμου αργά ή γρήγορα θα κόψουν αυτή τη συνήθεια που λίγο ή πολύ έχουν ανάγκη. Προσωπικά δε με απασχολεί τόσο επίμονα αυτό το θέμα όσο βλέπω ότι απασχολεί εσάς και τους γύρω σας γιατί πρώτα από όλα με ενδιαφέρει να ικανοποιήσω την ανάγκη του παιδιού μου αυτή ή την άλλη στιγμή. Και δε θα σας δώσω λογαριασμό εκτός από αυτόν που σας οφείλω από τα προϊόντα που αγόρασα”.
Νομίζω έπαθε αγκύλωση διαρκείας στην κάτω γνάθο”.
Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΞΕΡΕΙ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΧΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Θεωρώ ότι είναι μια ευγενική και αποστομωτική απάντηση για όσους ασχολούνται με τα παιδιά μας χωρίς να μας έχουν ζητήσει την άδεια.
Όταν μια κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί μια πιπίλα πώς περιμένουμε να αποδεχτεί έναν ομοφυλόφιλο, έναν ανάπηρο, έναν Κινέζο Γιαπωνέζο, έναν διαφορετικό γενικότερα;
Δεν ξέρω μπορεί να κάνω λάθος. But it is all my business. Mind your own business too, όπως πολύ σωστά το λέει και η Betty White.
Σε φιλώ ζυμαράκι μου!
Μην ξεχάσεις ποτέ την ατάκα μας!
Με αγάπη
μαμά Σοφία Ξανθοπούλου, δημοσιογράφος, blogger (forever-hugs.blogspot.gr)
