Σε αυτή τη ζωή δίνουμε καθημερινές μάχες με τα κλισέ.
Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός ή μάλλον από τη στιγμή που γνωστοποιείς ότι πρόκειται να γίνεις γονιός ένα σωρό κλισέ παρελαύνουν και τρυπούν τα αυτιά σου.
Έχουν την τάση ορισμένοι άνθρωποι που έχουν γίνει ήδη γονείς και έχουν φτάσει ας πούμε τα παιδιά τους στην εφηβεία, να “φροντίζουν” να σε ενημερώνουν για τα δεινά και όλα τα “κακά” που σε περιμένουν όταν θα φέρεις στον κόσμο το παιδί σου.
Τι κομψό ε;
Όσο ισχυρός χαρακτήρας και να είσαι δεν μπορεί να μην επηρεαστείς έστω και λίγο από
το:
“Τώρα θα δεις τι σε περιμένει…”
“Τώρα αρχίζουν τα όργανα…”
“Τώρα θα δεις τι εστί βερίκοκο…” (και μου αρέσουν πολύ τα βερίκοκα)
“Κοιμήσου τώρα που μπορείς, γιατί μετά….”
“Ωχ, καλώς ήλθες στο κλαμπ…”
Συνήθως συνοδεύονται από γελάκια με νόημα αλλά στο τέλος της κουβέντας πάλι φροντίζουν να σε καθησυχάσουν λέγοντας “έλα, εντάξει, θα τα καταφέρεις, κι εμείς τα περάσαμε”.
Τι περάσατε ακριβώς ρε παιδιά;
Γιατί τραγικοποιείτε κάτι υπέροχο που πάει να συμβεί;
Είμαι υπερβολική;
Δε νομίζω.
Διότι ποτέ δεν ξέρεις ΤΙ έκβαση θα έχει μια εγκυμοσύνη και αν θα αρχίσει σώος και δυνατός η συνομιλήτριά σου το ταξίδι της στη μητρότητα.
Είναι χρήσιμο, σοφό και αναγκαίο να έχεις τακτ και διακριτικότητα σε κάθε φάση της ζωής σου αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις επιβάλλεται!
Και περνάμε στην επόμενη φάση:
Περνά ο καιρός και γίνεσαι γονιός.
Βλέπεις ότι τελικά δεν ήταν ΤΟΣΟ τραγικά τα πράγματα όσο σου τα παρουσίαζαν και λες ας κάνω μια βόλτα με το μωρό μου στο πάρκο, στην πόλη, στην παιδική χαρά ή έναν απλό περίπατο με το καροτσάκι.
Στέκεσαι και χαζεύεις τις βιτρίνες, ενώ το μωράκι σου πίνει το γαλατάκι του ή παίζει με το χνουδωτό κουκλάκι του, ώσπου ακούς μια φωνή άγνωστη στα αυτιά σου να σου λέει:
“Ένα έχετε; (ναι, απαντάς).
“Αχαχαχαχ….μια χαρά είσαι! Ένα ίσον κανένα!”
Εκείνη την ώρα λες “εντάξει, μπορεί να ήμουν και το πρώτο σαΐνι στα μαθηματικά αλλά όχι και τόσο!”.
Διότι έστω 1 (παιδί) = 0
Τότε 1 (γονιός) = 0
Και να σκεφτείς ότι έτρεμα τις εξισώσεις! Πού είσαι κύριε καθηγητά να με θαυμάσεις!
Επομένως, δεν υπάρχουμε και οι δύο και όση ώρα η άγνωστη φωνή μου μιλά επίσης δεν υφίσταται ή μιλάει μόνη της στο κενό και χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας!
Φυσικά κι εγώ υπερβάλλω αυτή τη στιγμή αλλά πιστέψτε αγαπητή κυρία και αγαπητέ κύριε, είναι τόσο προσβλητικό για μία μαμά που δεν έχει κλείσει μάτι για μήνες, που δεν έχει άλλα μάτια παρά μόνο για το μωρό της, να της λες ότι η ύπαρξη ενός μόνο παιδιού είναι αμελητέα ποσότητα, επειδή εσύ έχεις ένα ή δύο ή περισσότερα παιδιά.
Δεν κάνουμε ανταγωνισμό δυνάμεων εδώ ούτε ικανοτήτων.
Άπαξ και γίνεις γονιός έχεις μπει σε άλλη σφαίρα ζωής, υποχρεώσεων, δυνατοτήτων και αναγκών έτσι κι αλλιώς.
Αλλά αυτή η “σφαίρα” γυρίζει κυρίως και πάντα από χαρές!
Τουλάχιστον εγώ αυτό λέω σε όποια κοιλίτσα βλέπω να ξεπροβάλει!
Με αγάπη
μαμά Σοφία Ξανθοπούλου, δημοσιογράφος, blogger (forever-hugs.blogspot.gr)
