Είναι η δεύτερη μας μητέρα. Είναι ο άνθρωπος που έχουμε συνδέσει πολλές παιδικές μας μνήμες μαζί της. Είναι αυτή που πάντα θα μας έκανε όλα τα χατίρια και με το παραπάνω μάλιστα. Ακόμα και σήμερα που πλέον μεγάλωσα, όποτε βρεθούμε σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι σίγουρα θα ακουστεί η φωνή της γιαγιάς μου λέγοντας «Χρήστο, δεν έφαγες τίποτα πάλι σήμερα». Το άδειο μου πιάτο βέβαια θα την διαψεύσει αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για την γιαγιά. Όχι μόνο για την δική μου αλλά είμαι σίγουρος, πως όσοι διαβάζετε αυτό το άρθρο θα έρχεστε στη θέση μου.
Είναι γνωστό πως η Ελλάδα κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις σε ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας στην Ευρώπη. Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνει μάλιστα και η πανελλαδική μελέτη GRECO σύμφωνα με την οποία το 41,2% των Ελληνόπουλων είναι παχύσαρκα και υπέρβαρα. Πιο αναλυτικά το 29,9% των αγοριών και το 29,2% των κοριτσιών ήταν υπέρβαρα ενώ το ποσοστό παχύσαρκων αγοριών και κοριτσιών ήταν στο 12,9% και 10,6% αντίστοιχα. Αξιοσημείωτο είναι ότι 4 στα 10 παιδιά που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το βάρος τους, αυτό δεν αναγνωρίζεται ως πρόβλημα από τους ίδιους τους γονείς γεγονός που βοηθάει να αυξάνονται τα ποσοστά παχυσαρκίας στην παιδική ηλικία. Εκτός όμως από τους γονείς, ένας από τους κύριους παράγοντες που έχει αποδειχθεί βιβλιογραφικά ότι συμβάλλει στην εμφάνιση της παιδικής παχυσαρκίας είναι και οι γιαγιάδες.
Οι γιαγιάδες είτε δεν έχουν την γνώση να αναγνωρίσουν το πρόβλημα του σωματικού βάρους του εγγονιού τους, είτε δεν θέλουν! Οι βασικές διατροφικές συνήθειες αναπτύσσονται στις μικρές ηλικίες που παραμένουν και ακολουθούν το άτομο στην ενήλικη ζωή. Οπότε, το παιδί θα ακολουθήσει τις διατροφικές συνήθειες του γονέα ή της γιαγιάς, επειδή με αυτούς περνάει το μεγαλύτερο χρόνο μέσα στην ημέρα, αυτούς βλέπει και αυτούς έχει ως πρότυπο. Επίσης, σύμφωνα με την μελέτη Greco εκτός από τα αυξημένα ποσοστά υπέρβαρου και παχυσαρκίας τα ελληνόπουλα είναι πρωταθλητές στα ποσοστά καθιστικής ζωής στην Ευρώπη και τα χαμηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας.
Επομένως, είναι σημαντικό όσοι ασχολούνται με τη διατροφή του παιδιού, ακόμα και η γιαγιά που σίγουρα θα δυσκολευτεί να κατανοήσει τη σημασία της διατροφής, να καταλάβουν ότι τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται να ακολουθούν μία υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή που να χαρακτηρίζεται από το μέτρο και την ποικιλία, χωρίς την απαγόρευση κανενός τροφίμου. Επίσης, καλό είναι να αποφεύγονται οι τεχνικές επιβράβευσης που ακολουθούνταν στο παρελθόν όπως το σοκολατάκι που περιμένει στη γωνία του τραπεζιού και δίνει η γιαγιά στο παιδί με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά επειδή… έφαγε όλο του το φαγητό. Ο γονιός αλλά και η γιαγιά θα πρέπει να βρουν τρόπους ώστε το παιδί να είναι ενεργό προκειμένου να αυξηθούν τα επίπεδα της σωματικής δραστηριότητας.
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως ο ρόλος της οικογένειας στην διατροφική συμπεριφορά του παιδιού είναι μεγάλος. Επομένως, οι γονείς θα πρέπει να φροντίζουν μέσα στην εβδομάδα να γίνονται οικογενειακά τραπέζια που βοηθούν όχι μόνο στην ενίσχυση της οικογένειας αλλά και στις διατροφικές προτιμήσεις των παιδιών και παράλληλα να βρίσκουν τρόπους για να ασκείται όλη η οικογένεια μαζί. Τέλος, οι γονείς μαζί με την γιαγιά να ζητήσουν τη βοήθεια και τη γνώμη των ειδικών, όπως ενός πτυχιούχου διαιτολόγου ο οποίος θα μπορέσει να αξιολογήσει την κατάσταση του παιδιού και της οικογένειας, θα τους καθοδηγήσει και θα συστήσει την κατάλληλη διαιτητική παρέμβαση.
Και όχι γιαγιά (και γιαγιάδες των αναγνωστών μας) όταν λέμε ότι πεινάμε δεν σημαίνει πως πεθαίνουμε από την πείνα και χρειαζόμαστε μερικά σοκολατάκια για να συνέλθουμε! Ούτε αν το παιδί δε φάει παγωτό μετά το φαγητό σημαίνει ότι δεν το αγαπάτε! Ίσα ίσα το φροντίζετε και το νοιάζεστε περισσότερο για να τον μεγαλώσετε σε έναν υγιή ενήλικα.
To άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog Working MOMS με την άδεια του Κου Αναστάσιου Παπαλαζάρου, διαιτολόγου-διατροφολόγου συνεργάτη του: www.nutrimed.gr
