Ήταν ένα βράδυ στη δουλειά γύρω στις δέκα με δέκα και μισή. Χτύπησε το κινητό της τότε senior manager μου. Το παιδί της ήταν άρρωστο με πυρετό. Έδινε τηλεφωνικές οδηγίες για το πώς θα το χειριστούν στο σπίτι. Έπειτα έκλεισε το τηλέφωνο, μουρμούρισε κάτι και συνεχίσαμε την δουλειά. Το θυμάμαι σαν τώρα. «Σε παρακαλώ Θεέ μου μη με αφήσεις να το ζήσω αυτό» μονολόγησα. Και ο Θεός με άκουσε!
Όταν έγινα πρώτη φορά μανούλα, δεν είχα πραγματική δουλειά. Ξέρεις, όταν λέω «πραγματική», εννοώ από εκείνες τις δουλειές που πληρώνεσαι για να τις κάνεις. Γιατί δούλευα. Απλά διαφορετικά. Και αντί για μισθό σε ευρώπουλα πληρωνόμουν σε είδος: αγκαλιές, χάδια και φιλιά.
Θυμάμαι πως πάντα θεωρούσα την πρώην μου δουλειά πιεστική, ενίοτε απάνθρωπη και με φουλ άγχος. Όσο περνάει όμως ο καιρός συνειδητοποιώ, πως με προετοίμαζε στην ουσία για το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο: «Να είμαι μαμά εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, εφτά μέρες την βδομάδα!».
Ξέρετε κάτι; Θαυμάζω κάθε μανούλα τούτου του κόσμου.
Αυτές που τα παρατούν όλα για να μεγαλώσουν κάποια χρόνια τα παιδιά τους οι ίδιες.
Αυτές που δουλεύουν εντός σπιτιού και παλεύουν να τα φέρουν όλα σε μια ισορροπία.
Αυτές που δουλεύουν εκτός σπιτιού και κουβαλούν πέρα δώθε άγχη και ανησυχίες.
Αυτές που έχουν βοήθεια.
Αυτές που δεν έχουν βοήθεια.
Αυτές που πληρώνουν για βοήθεια!
Κάθε μανούλα ξεχωριστά τρέχει ολημερίς και ολονυχτίς για να προλάβει το σπίτι, το μάζεμα, το μαγείρεμα, το σιδέρωμα, το πλύσιμο, το καθάρισμα, το ξεσκάτισμα, το τρίψιμο, τα κέικ, το σουπερμάρκετ, τα σχολεία, τα καθαριστήρια, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, τα πάρτι, τα πάντα όλα!
Αυτή την μανούλα εκτιμώ που θέλει να είναι μαμά, γυναίκα, γκόμενα, σύζυγος, σύντροφος και φίλη. Αυτήν που νιώθει τύψεις, επειδή δεν είναι άψογη σε όλα. Αυτήν που κοιμάται με ενοχές όταν συνειδητοποιεί πόσο έχει απομακρυνθεί απο την γυναικεία της φύση.
Αυτήν που αναζητεί να βρει, μέσα στους τόσους ρόλους που της εναποθέτουν, την πραγματική της υπόσταση!
Εκτιμώ και θαυμάζω:
- Εσένα που ακόμα παλεύεις να χάσεις τα κιλά της εγκυμοσύνης σου κι ας πέρασαν τόσα χρόνια.
- Εσένα που επιμένεις να ψάχνεις τρόπους επικοινωνίας με τους γύρω σου.
- Εσένα που θες παθιασμένα να ξαναερωτευτείς τον άντρα σου.
- Εσένα που ξεκίνησες ψυχοθεραπεία προκειμένου να βρεις τον χαμένο σου εαυτό.
- Εσένα που κλέβεις χρόνο τα πρωινά, όταν τα παιδιά πάνε σχολείο, για να βγεις με τις φίλες σου για καφέ.
- Εσένα που νιώθεις τύψεις κάθε φορά που αγοράζεις κάτι για σένα και όχι για τα παιδιά.
- Εσένα που μπαίνεις κρυφά στο μπάνιο, για να σερφάρεις λίγη ώρα στο διαδίκτυο μπας και ξελαμπικάρεις!
- Εσένα που σκέφτεσαι: Τι θα μαγειρέψω σήμερα.
- Εσένα που αποφάσισες να παραγγείλεις σουβλάκια ή πίτσα το βράδυ!
Είσαι ξεχωριστή μανούλα μου γλυκιά. Κι αν δεν το ακούς μες τις τόσες υποχρεώσεις κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη πριν πέσεις για ύπνο και πες το εσύ σε εσένα: Είσαι μοναδική!
Αξίζεις όλα τα καλά του κόσμου. Κι αν το ξεχνάς που και που, θυμήσου όλες εκείνες τις αγκαλιές αγάπης που έλαβες μες την μέρα. Όλα τα «σ’αγαπώ μανούλα» που άκουσες από τα παιδάκια σου. Την ευχαρίστηση του άντρα σου, την ώρα που του είπες πως έχει φαγητό για το γραφείο.
Ξέρω πόσο δύσκολη είναι η μητρότητα. Μα αξίζει. Η μυρωδιά των παιδιών μας αξίζει. Η πληρότητα η δικιά μας αξίζει. Ακόμα και τα νεύρα μας αξίζουν. Μαθαίνουμε να κάνουμε υπομονή και σε άλλους τομείς της ζωής μας. Αποδεχόμαστε καλύτερα κάποιες καταστάσεις πια.
Κράτα γερά και χαμογέλα μάνα. Τα χρόνια περνούν και οι δουλειές, οι υποχρεώσεις ΔΕΝ αλλάζουν. Τα παιδιά μας όμως ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ. Ας τα προλάβουμε όσο μπορούμε. Κι ας τα χαρούμε μέχρι να ανοίξουν κι αυτά τα φτερά τους.
της συγγραφέως Μαρίνα Φραγκεσκίδου
Ακόμα περισσότερες “Σκέψεις” της Μαρίνας μπορείτε να βρείτε στο blog της:
http://marinafragkeskidou.blogspot.gr/
