Αυτές τις μέρες, τυχαία, άκουσα τα λόγια μιας μαμάς που το παιδάκι της πηγαίνει σε σχολείο- θεραπευτήριο, η οποία είπε: ”ο δάσκαλος φρόντιζε με τόση προσοχή το παιδί μου να βολευτεί στο καροτσάκι του, που έβαλα τα κλάματα”.
Δυστυχώς ναι.. υπάρχουν και όλα εκείνα που μας τρομάζουν.. που απευχόμαστε.. που αρνούμαστε να σχολιάσουμε ή να δούμε.. Υπάρχουν οι δυσκολίες, οι παθήσεις, που απλά το να μην τις κοιτάμε δεν τις κάνει να παύουν να υπάρχουν..
Πόσο όμορφα θα ήταν ε; να σταματούσαμε να σκεφτόμασταν ετούτη ή εκείνη την πάθηση και μαγικά να διαγραφόταν όχι μόνο από το λεξιλόγιό μας αλλά και από την ζωή μας!!
Ξέρετε, όμως, κάτι; όσο με θλίβουν οι παθήσεις, όσο με στεναχωρούν τα προβλήματα ειδικά σε σχέση με τα παιδιά, άλλο τόσο με ενθαρρύνει και με χαροποιεί η ύπαρξη δασκάλων- ανθρώπων που αγκαλιάζουν, προστατεύουν, κατανοούν, αγαπούν, νοιάζονται για εκείνα! Τότε ναι! Νομίζω πως η αγάπη κερδίζει και το μέλλον διαγράφεται πιο φωτεινό.
Όσο οι άνθρωποι αγαπούν.. τόσο αυτό που προσφέρουν θεριεύει!!!
Καλή Ανάσταση!!
της ΜΑΡΙΑΣ ΚΡΟΚΟΥ συγγραφέας και(μαμά δύο μικρών θαυμάτων!!)
