Όλα ξεκίνησαν μετά από ένα συνηθισμένο καβγά ανάμεσα στα αγόρια μου… “Σε μισώ !!!” – “Εγώ πιο πολύ !!!”. Όλες οι μανούλες έχουμε λίγο πολύ ζήσει αυτές τις δραματικές στιγμές που νιώθουμε ότι πλησιάζει η συντέλεια του κόσμου όταν τα παιδάκια μας μαλώνουν… Σύντομα όμως ήρθε η γαλήνη -” Σε αγαπώ αδερφούλη, να συμφιλιωθούμε ; “Ναι!” “Φίλοι;” “Φίλοι!”.
Συνήθως αυτοί οι διάλογοι με κάνουν να χαμογελάω. Αυτή τη φορά όμως μου ήρθε στο μυαλό μια φράση. “Επειδή έχω αδερφό, θα έχω για πάντα ένα φίλο”. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πώς θα κρατήσω τη στιγμή, αν υπάρχει ένας τρόπος τα λόγια να γίνουν εικόνα, να μπορούν μετά από χρόνια να θυμούνται αγκαλιασμένοι. Βάλαμε λοιπόν κέφι και φαντασία και ορίστε η κατασκευή μας!!!!
Αρχικά χρησιμοποίησα πηλό και έφτιαξα τις παλάμες των θησαυρών μου. Έδωσα μια ελαφριά κλίση σαν να κρατάνε κάτι και τις αφήσαμε να στεγνώσουν.
Μόλις στέγνωσαν αναλάβαμε το βάψιμο. Χρησιμοποιήσαμε τέμπερες αλλά για να πετύχω το χρώμα του δέρματος ανακάτεψα ελάχιστο πορτοκαλί με λευκό.
Τύπωσα αγαπημένα λογότυπα, φωτογραφία και μια τεράστια μπλε καρδιά.
Δεν ξέρω πόση αγάπη μπορεί να χωρέσει σε ένα κομμάτι πηλό, πόσες στιγμούλες σε λίγη τέμπερα…..θα αφήσω τον καιρό και τους ίδιους να μου το πουν σε λίγα χρόνια … ελπίζω το ίδιο αγαπημένοι!!!!
της Ειρήνης Μόφορη
Καθηγήτρια ξένων γλωσσών – Εκπαιδευτικός.
Μπράβο! Πολύ τρυφερό..!