Πρώτον, τα κλισέ σε σχέση με τον χρόνο και πόσο γρήγορα – τρομακτικά θα έλεγα – κυλάει ισχύουν απόλυτα. Εκεί που ως μαμά πιστεύεις ότι θα περάσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου αποστειρώνοντας μπιμπερό και τσουλώντας καροτσάκια, το παιδάκι σου ετοιμάζεται με βήμα ταχύ να πάει στο δημοτικό και απλά δεν το πιστεύεις! Προσπαθήστε, λοιπόν, να ζήσετε την κάθε στιγμή με το παιδί σας. Βρείτε τον χρόνο για μια ακόμη αγκαλιά, για ένα ακόμη φιλί και παιχνίδι. Μην αναλώνεστε μόνο στις καθημερινές κουβέντες – έφαγες, διάβασες – επικοινωνήστε ουσιαστικά μαζί του. Παίξτε, πνίξτε το στα φιλιά όσο είναι μικρό. Ακούστε το με ενδιαφέρον και προσοχή όσο μεγαλώνει. Αφιερώστε του ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο μέσα στην καθημερινότητα και δε θα χάσετε.
Τα παιδιά είναι πηγή ζωής, ζωντάνιας και χαράς. Άλλο ένα κλισέ που επιβεβαιώνεται πλήρως. Το διαπιστώνεις όταν γίνεσαι γονιός και κυρίως εάν περάσεις σοβαρά προβλήματα, οικογενειακά, επαγγελματικά, υγείας. Εκεί είναι που το παιδί σου – εάν θελήσεις να το αφουγκραστείς αληθινά και να το νιώσεις – έχει να σου δώσει αληθινά μαθήματα ζωής με την πηγαία αισιοδοξία του, το αβίαστο γέλιο του, την προσαρμοστικότητά του και την δυνατότητα να ξεπερνάει ευκολότερα θέματα και καταστάσεις που όλους εμάς τους ενήλικες μπορεί να μάς ταλανίζουν μήνες και χρόνια. Συχνά σκέφτομαι ότι όλοι μας υπήρξαμε παιδιά και διαθέταμε όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά. Τι γίνεται στην πορεία και τα χάνουμε; Τα ξεχνάμε; Μας αναγκάζει η ζωή και η καθημερινότητα να τα απωλέσουμε; Δεν ξέρω, φίλοι μου. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι στις δικές μου δύσκολες στιγμές, αυτές που πέρασαν και αυτές που θα έρθουν, ο γιος μου είναι ο φάρος που φωτίζει τη σκοτεινιά και βάζει το λιθαράκι του στο να αντλήσω δύναμη και να συνεχίσω. Προσέξτε, λιθαράκι όχι κοτρόνα. Την πραγματική δουλειά για να ξεπεράσουμε – ό,τι έχει να ξεπεράσει ο καθένας – την κάνεις ΕΣΥ για τον εαυτό σου. Κανείς άλλος. Απλά, αν είσαι γονιός, το παιδί σου είναι εκεί για να σου θυμίζει ότι τίποτα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν είναι τόσο σοβαρό και δύσκολο όσο πιστεύουμε.
Τρίτον και σημαντικό. Ζήσε με τα παιδιά σου και όχι για τα παιδιά σου ή μέσα από αυτά. Γέμισε τη δική σου ζωή, προσπάθησε να είσαι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος (άντε πάλι η ολοκλήρωση!) με ανησυχίες και ενδιαφέροντα και σίγουρα θα είσαι και καλός γονιός. Όχι αυτός που προσπαθεί να εκπληρώσει δικά του όνειρα μέσω των παιδιών του ή αυτός που με την υπερπροστατευτικότητά του καταλήγει να «πνίγει» τα παιδιά μέσα από την αφόρητη – συχνά – αγάπη του. Βέβαια όσο εύκολο είναι να το λες αυτό το τελευταίο, τόσο δύσκολο είναι να το εφαρμόζεις. Καθήκον μας, όμως, ως γονείς είναι να προσπαθούμε να χαλιναγωγούμε τα άγχη μας και να δώσουμε μεγαλώνοντας στα παιδιά μας τον χώρο να χτίσουν την δική τους προσωπικότητα μέσα από τα δικά τους λάθη, δοκιμές και πιθανές αποτυχίες. Έτσι μόνο θα βρουν τελικά ποια είναι και τι θέλουν στη ζωή τους. Το έχουν πει άλλοι πολύ καλύτερα από εμένα: «Θα διδάξεις το παιδί σου να ονειρευτεί αλλά δεν θα ονειρευτεί το όνειρό σου. Θα το διδάξεις να ζήσει, αλλά δεν θα ζήσει τη ζωή σου, Παρόλα αυτά σε κάθε όνειρο, σε κάθε ζωή, θα είναι εμφανές το αποτύπωμα που εσύ έχεις διδάξει».
Εύχομαι σε όλες μας να έχουμε λιγότερες τύψεις, περισσότερο ποιοτικό χρόνο για τα παιδιά μας, αίσθηση ευθύνης του ρόλου μας ως μαμάδες και διάθεση να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε. Γιατί η μητρότητα πρώτα και πάνω από όλα είναι χαρά και όχι υποχρέωση.
Αφιερωμένο στους «συμμαθητές» μου στη Σχολή Γονέων για τις ατελείωτες κουβέντες, τα άγχη και τις ανησυχίες που μοιραστήκαμε, τις συμβουλές που ανταλλάξαμε. Να είστε καλά, παιδιά!
της Μαρίνας Κωστοπούλου
www.mumstories.gr
