Ένα από τα όνειρα που έχουν οι περισσότερες γυναίκες είναι κάποια στιγμή στη ζωή τους να γίνουν μανούλες.
Ονειρεύονται τη στιγμή που θα δουν εκείνες τις δύο όμορφες ροζ γραμμούλες. Ονειρεύονται τη στιγμή που θα ακούσουν εκείνο τον μοναδικό ήχο της καρδούλας από το σποράκι που θα έχουν μέσα τους.
Σκέφτονται πώς θα είναι η ζωή με ένα μωρό.
Αναρωτιούνται πόσο θα αλλάξει η ζωή τους, η καθημερινότητά τους, οι νύχτες τους και οι προτεραιότητες τους. Έχω να πω σε όλες αυτές τις μέλλουσες μανούλες πως δεν φαντάζονται πόσο υπέροχο και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι να είσαι μητέρα!
Κοιμάσαι και ξυπνάς με την ευχή να έχει υγεία και την ελπίδα να γίνει ένας καλός άνθρωπος έξω στην κοινωνία.
Μαθαίνεις να αγαπάς περισσότερο, να προσφέρεις περισσότερο, να νοιάζεσαι περισσότερο.
Ανακαλύπτεις συναισθήματα που δεν ήξερες καν πως υπάρχουν.
Συνειδητοποιείς πως πλέον προτεραιότητά σου είναι το παιδί σου, η φροντίδα του, η ασφάλειά του, οι ανάγκες του.
Θα πω, όμως, και το δύσκολο κομμάτι μιας μαμάς… Αναφέρομαι στις μέρες που δε θα έχεις αντοχές και πρέπει να αναγκάσεις τον εαυτό σου να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της ημέρας.
Αναφέρομαι στις ατελείωτες νύχτες που ενώ θα «κουτουλάς» από τη νύστα, θα πρέπει να ξενυχτήσεις επειδή θα βγάζει δοντάκια, επειδή θα έχει πυρετό, επειδή απλά δε θα θέλει να κοιμηθεί.
Τα νεύρα σου θα χτυπήσουν κόκκινο, όμως, θα δεις με έναν μαγικό τρόπο θα αντέξεις και εκείνη την ατελείωτη νύχτα.
Αναφέρομαι σε εκείνες τις στιγμές που δε θα μπορείς να απολαύσεις ένα ζεστό μπανάκι περισσότερο από ένα δεκάλεπτο και στα γρήγορα, γιατί θα έχεις έναν φρουρό έξω από την πόρτα του μπάνιου να σε φωνάζει ή να τσιρίζει γιατί δεν ανοίγεις την πόρτα. Θα έρθουν στιγμές που θα έχεις ανάγκη να βγεις, να πεις μια κουβέντα με μία φίλη σου και να πιείτε έναν καφέ, αλλά δεν θα έχεις με ποιόν να αφήσεις το παιδί σου μια ώρα και θα το αναβάλλεις. Θα υπάρξουν μέρες που θα έχεις πονοκέφαλο και εκείνη ακριβώς την ημέρα το θαυματάκι σου θα αποφασίσει πως πρέπει να κάνει όσο περισσότερη φασαρία μπορεί χτυπώντας με τις κουτάλες τις κατσαρόλες και φωνάζοντας χωρίς λόγο.
Θα υπάρξουν και μέρες που θα θέλεις απλά να απλώσεις το κορμί σου ακόμα και στο πάτωμα, αρκεί να κοιμηθείς για λίγο, αλλά δε θα μπορέσεις γιατί το «ταρζανάκι» σου θα θέλει να παίξεις μαζί του, να το πας βόλτα, να κάτσεις μαζί του απλά χωρίς να κάνεις τίποτα. Θα υπάρξουν πολλές στραβές μέρες που θα θελήσεις να πάρεις τα βουνά αλλά θα προσέξεις δύο υπέροχα ματάκια να είναι καρφωμένα πάνω σου όλες εκείνες τις δύσκολες μέρες.
Ματάκια που δεν καταλαβαίνουν από υποχρεώσεις, κούραση, πονοκεφάλους. Ματάκια που αναζητούν ζεστασιά στην αγκαλιά σου, ασφάλεια κοιτάζοντας στα μάτια σου.
Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο, αγάπη, φροντίδα.
Χρειάζονται να είσαι η μαμά τους, η γιατρός τους, η μαγείρισσά τους, η δασκάλα, ο φύλακάς τους. Χρειάζονται να χάνονται στην αγκαλιά σου, να ταξιδεύουν μέσα από τα δικά σου μάτια, να μαθαίνουν από τα δικά σου βιώματα. Μεγαλώνοντας θα αποκτήσουν δικές τους εμπειρίες, θα κάνουν δικά τους λάθη, θα περπατήσουν το δρόμο που εκείνα θα επιλέξουν. Κάποια στιγμή θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα κυνηγήσουν τα δικά τους όνειρα. Μέχρι, όμως, να έρθει εκείνη η ώρα, φρόντισε να αποκτήσουν τις καλύτερες εικόνες και τα καλύτερα συναισθήματα από την παιδική τους ηλικία.
Καμία μαμά δεν είναι τέλεια, και αυτό είναι η γοητεία της.
Κάποια στιγμή σίγουρα θα σκεφτείς πόσο υπέροχο, αλλά και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι να είσαι μαμά..
της Άννυς Μιρζαχανιάν
πηγή πρώτης δημοσίευσης: www.nancysblog.gr
