Το πρώτο πράγμα που με κέρδισε βλέποντας το νέο βιβλίο της Μαίρης μας, κατά κόσμο Μαρία Κωνσταντούρου, ήταν ο τίτλος: «Η άγνωστη δίπλα μου».
Ποια είναι αυτή η άγνωστη; Τι θέλει; Τι κάνει; Υπάρχει στα αλήθεια; Είναι αποκύημα της φαντασίας ή υπαρκτό πρόσωπο; Ομολογώ, πως μεμιάς ένιωσα την ανάγκη να πάρω το βιβλίο και να ανακαλύψω τούτη την άγνωστη! Να ταξιδέψω μαζί της.
Η αλήθεια είναι πως όταν κρατάς στα χέρια σου βιβλίο κάποιου συγγραφέα που γνωρίζεις προσωπικά, δεν είσαι τόσο αντικειμενικός. Θαυμάζεις τον άνθρωπο και αυτό επηρεάζει και την άποψη που θα έχεις για το έργο του. Κι όμως… εδώ θα βγάλω τον άνθρωπο Μαίρη από το μυαλό μου και θα μιλήσω για την συγγραφέα και το βιβλίο της. Όχι για να σας πείσω για κάτι. Μα για να μοιραστώ τούτη την εμπειρία. Γιατί το ταξίδι που μου χάρισε ήταν μαγικό. Και θεωρώ πως αξίζει να το κάνει ο καθένας σας. Ναι. Το βιβλίο αξίζει. Και θα το ανακαλύψετε μόλις το διαβάσετε και εσείς. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Και όπως λέει σε ένα κομμάτι το βιβλίο: «η αλήθεια όσο και αν κουκουλωθεί πάντα θα βρει τρόπο να βγει στην επιφάνεια».
Για τι μιλά το βιβλίο; Για αλήθειες ζωής. Για τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου. Για την σπουδαιότητα της αγάπης. Για την φιλία. Για τα θέλω της καρδιάς μας. Και για να χρησιμοποιήσω φράσεις από το βιβλίο, θα έλεγα πως η ιστορία μας ξεδιπλώνει:
- τις αληθινές φιλίες που δεν χαλάνε από παρεξηγήσεις και κουτσομπολιά του κόσμου,
- τη χαρά που νιώθει κανείς όταν υπάρχει κάποιος σκοπός στη ζωή του.
- τη δίψα για ζωή που μπορεί να νικήσει οποιαδήποτε φοβία και κάθε εμπόδιο.
- Το πόσο πολλά μπορεί να πει κανείς με ένα απλό χαμόγελο.
Οι ήρωες του βιβλίου είναι τόσο αληθινοί. Είμαι εγώ και εσύ. Ο καλός και ο κακός. Ο χαρούμενος και ο καταθλιπτικός. Ο μίζερος και ο ανοιχτοχέρης. Και μέσα σε όλα αυτά, μια μεγάλη αλήθεια που κράτησα στην καρδιά μου: δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Ο καθένας μας κάποια στιγμή στη ζωή του αναγκάζεται να πληγώσει κάποιον άλλον προκειμένου να διαφυλάξει τη δική του ψυχική ηρεμία. Η συναισθηματική φυλακή είναι η χειρότερη μορφή αιχμαλωσίας. Κάνει δυστυχισμένους τόσο τους φυλακισμένους όσο και τους δεσμοφύλακες.
Γι αυτό και μόνο, καμιά φορά η μοναξιά κάνει καλό. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο βιβλίο: όταν η μοναξιά έρχεται σε μικρές δόσεις, μπορεί να γίνει μεγάλος δάσκαλος. Ο προσωπικός μας γκουρού.
Αγάπησα την άγνωστη. Και όλα όσα συνέβαιναν στο διάβα της ζωής της. Και αν υπάρχει ένα πράγμα που έμεινε ολοκληρώνοντας το ταξίδι, είναι πως το πιο σημαντικό από όλα είναι να ακούμε τις σιωπές των ανθρώπων. Καμιά φορά, μας λένε τόσα όσα δεν μπορούν να πουν όλες οι λέξεις μαζί.
Ευχαριστώ για την εμπειρία. Ευχαριστώ για το ταξίδι.
*Τι περιμένετε; Άντε στην πιο κοντινή βιβλιοθήκη, ή στο πιο κοντινό βιβλιοπωλείο και πάρτε βιβλία να διαβάσετε. Με αυτά μπορούμε να κάνουμε βήματα μπροστά. Αρκετά με τα πισωγυρίσματα σε τούτη τη χώρα!
