Και έρχεται εκείνη η στιγμή που το μέλλον τους θα κριθεί από αυτή τη μία μέρα. Τι κι αν τα πράσινα θρανία και οι ξύλινες καρέκλες κουβαλούν τα όνειρα τους, τι κι αν ποτίστηκαν με άγχος και ιδρώτα, όλα θα κριθούν αυτή τη μια μέρα. Κι αν αυτή τη μια μέρα δεν είναι καλά, δεν ξυπνήσουν καλά, δεν κοιμηθούν καλά, δεν τα αφήσει το άγχος που πλουσιοπάροχα τους χάρισες να θυμηθούν όσα πρέπει να θυμηθούν; Ή καλύτερα να παπαγαλίσουν όσα έπρεπε να αποστηθίσουν; Τι θα γίνει μωρέ; Άντε να είμαστε καλά, να έχουμε νεύρα δυνατά και υγεία και του χρόνου πάλι εδώ με το καλό!
Είμαι σίγουρη ότι προσπάθησαν πολύ, έκλαψαν σε κάθε δυσκολία, γέλασαν σε κάθε 20 που καμάρωνε πάνω στην κόλλα. Σε κάθε 19, σε κάθε 18…μα από κει και κάτω κάτι μούδιαζε το χαμόγελο τους. Γιατί το σύστημα δε σηκώνει κάτω από εκεί…γιατί αν είσαι πιο κάτω δε σε λογαριάζει. Γιατί αν δεν αφήσεις τα όνειρα για μετά -για πότε άραγε; – , γιατί αν δεν αφήσεις την τρέλα την εφηβική, γιατί αν τολμήσεις και ζήσεις όλα εκείνα που η ηλικία σου απαιτεί, γιατί αν δεν θυσιάσεις στο βωμό του σάπιου τους συστήματος την φρεσκάδα του μυαλού σου, την ανεμελιά και την ορμή σου να αλλάξεις τον κόσμο, δεν θα τα καταφέρεις. Αυτό θέλουν να πιστεύεις. Τους ζορίζεις, τους φοβίζεις. Θέλει να καθοδηγεί και να πλάθει..μυαλά και Ιστορίες βολικές.
Μα των παιδιών το αίμα βράζει και όσο προσπαθείς να τα κλείσεις σε κλουβιά, φτιάχνουν φτερά να πετάξουν. Όσο προσπαθείς να τα “υποτάξεις”, φουντώνουν μέσα τους φωτιές που καίνε. Δεν σε λογαριάζουν γιατί μάθανε να παλεύουν. Δεν ξεπουλάν τίποτα από όσα τους ανήκουν. Σε ένα σύστημα παιδείας που αιμορραγεί εκείνα έμαθαν να γιατρεύουν πληγές. Τα φωτεινά μυαλά δεν χάνονται και ευτυχώς υπάρχουν πολλά!
Ας σταθούμε πλάι τους! Με ηρεμία, ψυχραιμία και χαμόγελο. Είναι τα παιδιά μας, είναι το μέλλον μας, είναι το αύριο που όλοι ονειρευόμαστε!
