«Έβαζες ψεύτικες φωνές,
γελούσες κι έκανες πως κλαις κι εγώ παιδί, α ρε μαμά.
Πίσω μου τρέχεις μια ζωή με ένα πιάτο και μια ευχή.
Τότε με κράταγες σφιχτά, τώρα κοιτάς από μακριά.»
Σε λιγότερο από 1 μήνα έχω γενέθλια και όποτε φτάνουν με πιάνει ένας πανικός και μια κρίση ηλικίας, ίσως επειδή είμαι μοναχοπαίδι και έχω την αίσθηση του φόβου και της απώλειας. Πλέον ο θάνατος με τρομάζει πολύ, ενώ πιο μικρή δε το καταλάβαινα και πολύ και συμβιβαζόμουν με την ιδέα του ότι όλοι κάποτε θα πεθάνουμε.
Με τους γονείς μου από μικρή ήμουν δεμένη, είχα αδυναμία στον μπαμπά και με την μαμά τσακωνόμουν συνέχεια, τώρα που είμαι 27 με την μαμά δεν μαλώνουμε τόσο συχνά ή μάλλον μαλώνουμε αλλά δίνω τόπο στην οργή και δε το συνεχίζω όπως έκανα μικρή που αντιμιλούσα συνέχεια.
Με μεγάλωσαν με αρχές και αξίες, μαθαίνοντάς μου την σημασία της οικογένειας, το δέσιμο που πρέπει να υπάρχει μέσα σε αυτή και όχι «να αλωνίζεις σαν ξέφραγο αμπέλι» μου έλεγε πάντα η μαμά μου.
Θυμάμαι λοιπόν τις δασκάλες και τις καθηγήτριες στα μαθητικά μου χρόνια, αλλά και στα χρόνια του Πανεπιστημίου να μου λένε “Σε μεγάλωσε πολύ καλά η μαμά σου, με αρχές” και αυτές τις αρχές θα πρέπει να τις διδάξω και στα δικά μου παιδιά, κάτι που με τρομάζει όχι το να κάνω παιδιά, αλλά το να προσπαθήσω να τους μάθω όσα μου μάθανε εμένα και δεν ξέρω αν θα έχω την υπομονή.
Ο μπαμπάς μου από την άλλη ήταν εκείνος που κρατούσε τις ισορροπίες, βέβαια σαν γιατρός που είναι είχε πάντα την αγωνία να μην πάθω αυτά που έβλεπε στο νοσοκομείο “Τίνα να μην τρέχεις, Τίνα όχι πολλές χειραψίες θα κολλήσεις ίωση, Τίνα να μην πίνεις πολύ, να φοράς ζώνη, να μην οδηγείς νύχτα, να μην ανεβαίνεις στη μηχανή” ήταν μερικά από αυτά που μου έλεγε πάντα και ακόμα τα λέει.
Ήταν εκείνος που ξημεροβραδιαζόταν για να με διαβάσει, ειδικά στις Πανελλήνιες, εκείνος που κρατάει ακόμα το βιβλίο στα φοιτητικά μου χρόνια όταν με δυσκολεύουν τα τόσα ονόματα και οι ημερομηνίες.
Οι γονείς μου είναι πάντα δίπλα μου σε όλα ακόμα και στους χωρισμούς μου όσο κουφό και αν σου ακούγεται στον 1ο μου χωρισμό η μαμά μου κοιμότανε μαζί μου για να μου σταθεί και πάντα μου λέγανε “Τίνα να μην πιστεύεις στα λόγια μόνο στις πράξεις, ένα καλό παιδί να βρεις όχι αλητείες”.
Ε αυτό το καλό παιδί ακόμα να το βρω…
Ακόμα και όταν ήμουν με τον προτελευταίο πρώην μου όσο και αν δεν τον ήθελαν με άφησαν να φάω τα μούτρα μου αν και δεν τους αρέσει να πληγώνομαι.
Τελικά, οι γονείς όποτε γνωρίζουν σχέσεις μου ξέρουν και τι «καπνό φουμάρει», άλλωστε και οι γονείς μου έχουν περάσει από αυτά τα στάδια και γνωρίζουν πολλά περισσότερα από μένα.
Για τους γονείς μου, για τα λάθη εκείνα που έκανα και τους πλήγωσα.
Σας αγαπώ πολύ!!!
της Michaelidou Tina
https://tinamichaelidou.wordpress.com/
